Medyczne Patologie (+18, bardzo drastyczne!)
- Thread starter Gienek
- Start date
Przyjemna piosenka z mniej przyjemnym filmikiem, chociaż mnie osobiście rozbawił
Dobra seria to jest w ogóle.
Mort
Żołnierz Chrystusa
Gienek
UFC Middleweight
Mikrotia - rzadka, wrodzona deformacja ucha polegająca na jego niedorozwojowi. Zaburzeniom tym towarzyszy niedorozwój słuchu odbiorczego lub słuchu przewodzeniowego.
Choroba ta występuje u nowonarodzonych dzieci w ilości 1 do ok. 10.000 urodzeń. Leczenie choroby polega na chirurgicznych, wieloetapowych interwencjach, w końcowym etapie zastosowany będzie aparat słuchowy.
Inne przypadki
Choroba ta występuje u nowonarodzonych dzieci w ilości 1 do ok. 10.000 urodzeń. Leczenie choroby polega na chirurgicznych, wieloetapowych interwencjach, w końcowym etapie zastosowany będzie aparat słuchowy.
Inne przypadki
S
Scurvol
Guest
Mikrotia - rzadka, wrodzona deformacja ucha polegająca na jego niedorozwojowi. Zaburzeniom tym towarzyszy niedorozwój słuchu odbiorczego lub słuchu przewodzeniowego.
Choroba ta występuje u nowonarodzonych dzieci w ilości 1 do ok. 10.000 urodzeń. Leczenie choroby polega na chirurgicznych, wieloetapowych interwencjach, w końcowym etapie zastosowany będzie aparat słuchowy.
Inne przypadki
mam znajomka co ma te przypadlosc, grade 3. Od malego nosi dlugie wlosy. Nie slyszy na te jedno ucho bo drugie ma normalne ale paradoksalnie ma naprawde zajebisty sluch muzyczny.Na gitarze nauczyl grac sie sam ze sluchu i naprawde slicznie spiewa. Nie znam drugiego takiego typa co by tak ladnie spiewal(niektore hiciory z radia wychodza mu lepiej niz oryginaly) a przeciez chyba nie powinien skoro jest mono ;) Nawet swego czasu mial taka ksywe, nigdy jakos za bardzo go to nie zalamywalo, nawet za malolata gdzie czlowiek praktycznie nie wie co to dystans do wlasnej osoby.
Masu
UFC Light Heavyweight
Osom story: Znajoma z pracy żony pracowała kiedyś w aptece obok kliniki położniczej (tam się dzieci dostarcza). Przyszedł koleś i prosi o "coś na brodawki", dziewczyna złapała pierwsze skojarzenie i dała płyn na wymrażanie brodawek (takich na palcach) Koleś kupił, karmiąca matka zastosowała na sutkach(potrzebowała maść na wrażliwe sutki) i sutki zostały poparzone. Do pełni szczęścia pojawiła się pielęgniarka, która resztki płynu na poparzonych sutkach zmyła...spirytusem.
Warto rozmawiać
Warto rozmawiać
Gienek
UFC Middleweight
Ektopia serca (łac. ectopia cordis) – rzadka wada wrodzona, polegająca na nieprawidłowym położeniu serca, poza obrębem klatki piersiowej. Częstość wady szacuje się na 0,079:10 000 urodzeń, nieco częściej u dziewczynek. Wada często rozpoznawana jest prenatalnie w położniczym badaniu USG. W zależności od lokalizacji serca, wyróżnia się cztery typy wady:
-piersiowy, gdy serce znajduje się do przodu od mostka (65%)
-piersiowo-brzuszny, gdy serce znajduje się między klatką piersiową a jamą brzuszną (20%)
-brzuszny (10%)
-szyjny (5%).
-piersiowy, gdy serce znajduje się do przodu od mostka (65%)
-piersiowo-brzuszny, gdy serce znajduje się między klatką piersiową a jamą brzuszną (20%)
-brzuszny (10%)
-szyjny (5%).
Gienek
UFC Middleweight
Mężczyzna doznał poważnych obrażeń twarzoczaszki w wypadku komunikacyjnym, m.in otwartego złamania żuchwy, złamania szczęki i kości jarzmowej.
Mężczyzna doznał poważnych obrażeń twarzy w wypadku samochodowym. Złamania kości nosowej, szczęki, jarzmowej dodatkowo uraz prawego oka (obstawiam że obaj są z jednego wypadku)
Mężczyzna doznał poważnych obrażeń twarzy w wypadku samochodowym. Złamania kości nosowej, szczęki, jarzmowej dodatkowo uraz prawego oka (obstawiam że obaj są z jednego wypadku)
Gienek
UFC Middleweight
Jako że siedzę na nocy w szpitalu i mam parę wolnych chwil a anastezjologia to mój konik, wyszukałem ciekawy opis przebiegu znieczulenia ogólnego. Myślę że może się komuś przydać, chociaż nie życzę nikomu pobytu na sali operacyjnej.
Znieczulenie ogólne polega na podaniu narkozy, dzięki której podczas operacji pacjent pozostaje w stanie uśpienia. Sen ten jednak zdecydowanie różni się od normalnego fizjologicznego odpoczynku organizmu, gdyż dzięki niemu operowany nie czuje żadnych działań dokonywanych podczas zabiegu. Znieczulenie to ma za zadanie zlikwidowanie czucia bólu oraz dotyku, w jego wyniku dochodzi do zablokowania mięśni w obrębie całego ciała. Działanie to jest odwracalne.
Dziedzina medycyny zajmująca się znieczuleniem to anestezjologia. Wiele osób obawia się skutków ubocznych, które mogą wiązać się ze znieczuleniem ogólnym, jednak to właśnie dzięki narkozie możliwe jest przeprowadzenie wielu operacji. Wprowadzenie znieczulenia znacznie przyczyniło się również do rozwoju medycyny, zwłaszcza dziedzin zabiegowych. Historia znieczulenia sięga starożytności, kiedy to w tym celu stosowano opium i marihuanę.
Jednak prawdziwy rozwój nastąpił w dziewiętnastym wieku, kiedy do ekstrakcji zęba użyto podtlenku azotu (popularna nazwa to gaz rozweselający). Kolejnym odkrytym środkiem znieczulającym był chloroform. Wraz z rozwojem medycyny powstały kolejne środki znieczulające, dzięki którym coraz rzadziej dochodzi do powikłań. Znieczulenie ogólne ma za zadanie wyeliminowanie niedogodności śródoperacyjnych, takich jak:
1. Wskazania do znieczulenia ogólnego
Anestezjolog decyduje się na znieczulenie ogólne, jeśli lekarz musi przeprowadzić:
2. Rodzaje znieczulenia ogólnego
Przed każdą operacją czy zabiegiem czeka nas podwójna kwalifikacja- po pierwsze wypowiedzieć się musi lekarz chirurg, w drugiej kolejności lekarz anestezjolog. W tym celu lekarze w pierwszej kolejności zbiera dokładny wywiad. Wywiady poszczególnych specjalistów będą zawierały nieco odmienne pytania. Z pewnością padną pytania dotyczące reakcji alergicznych, tolerancji stosowanych środków znieczulających oraz przeciwbólowych. Lekarz zapyta również o choroby towarzyszące, przebyte choroby, stosowane obecnie leki. Istotna jest również waga i wzrost pacjenta. W następnej kolejności konieczne jest przeprowadzenie badania fizykalnego, podczas którego lekarz oprócz badania układu sercowo-naczyniowego, oddechowego i pokarmowego, oceni również uzębienie, budowę szyi, ruchomości kręgosłupa – dane te są ważne podczas intubacji. Pobierana jest również krew pacjenta na badania. Po ustaleniu najkorzystniejszej metody znieczulenia anestezjolog przedstawia pacjentowi jak będzie wyglądało znieczulenie. Lekarz omawia z pacjentem szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Pacjent powinien znać czynniki ryzyka związane z danym rodzajem znieczulenia. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – pacjent zawsze musi wyrazić świadomą zgodę na znieczulenie. Ten etap przygotowawczy poprawia bezpieczeństwo podczas operacji.
Przed operacją wykonywane są przynajmniej podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii, parametrów krzepnięcia, wykonywane jest zdjęcie RTG klatki piersiowej oraz EKG serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchnicy zębów. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu i jest pięciostopniowa.
I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji.
II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze.
III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca.
IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu.
V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia.
Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje lekarzy specjalistów – szczególnie u pacjentów z przewlekłymi chorobami, z zaostrzeniami w ich przebiegu. Dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje.
Podczas oczekiwania na operację pacjent jest zwykle informowany, jak powinien się do niej przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. Pomoc w przygotowaniu do operacji powinien również zaoferować lekarz rodzinny. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających kwas acetylosalicylowy oraz rozrzedzających krew. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii około tydzień przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w aptekach w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo prosteproste – większość pacjentów radzi sobie z podawaniem leku samodzielnie. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie przy pomocy insuliny, niekiedy w kilku wstrzyknięciach.
Przed znieczuleniem ogólnym pacjent nie powinien samodzielnie przyjmować żadnych przeciwbólowych leków, ponieważ mogłyby one spowodować, że narkoza nie działałaby poprawnie. Oprócz tego należy absolutnie wstrzymać się od jedzenia i picia na co najmniej 6 godzin przed znieczuleniem. Zasada oczywiście nie obowiązuje w przypadku operacji wykonywanych ze wskazań życiowych. Pozostanie na czczo jest ważne z powodu ryzyka zachłyśnięcia zalegającym pokarmem w czasie znieczulenia ogólnego. Lekarz anestezjolog kwalifikujący do operacji określi, czy rano należy przyjąć stosowane zwykle leki (na przykład kardiologiczne) – jeżeli będzie taka konieczność, należy popić je łykiem wody.
Ponadto pacjent powinien oddać mocz przed zabiegiem, z ciała należy zdjąć biżuterię, zmyć lakier z paznokci (w trakcie operacji na palcach mierzona jest saturacja, czyli wysycenie krwi tlenem, lakier może zaburzyć wynik oznaczenia). Jeżeli posiadamy protezę dentystyczną, konieczne jest jej usunięcie. Najczęściej przed zabiegiem choremu podaje się środek uspokajający (premedykacja).
4. Przebieg znieczulenia ogólnego
Zazwyczaj jeszcze przed blokiem operacyjnym pacjent ma zakładany venflon (kaniulę) do żyły - najczęściej na kończynach górnych – przez niego podawane będą preparaty konieczne podczas operacji. Następnie pacjent jedzie na blok operacyjny. Jest to wydzielone miejsce, gdzie mogą poruszać się jedynie wykwalifikowane osoby, które przejść muszą przez specjalną śluzę. W strefie obowiązuje zmiana ubrania na specjalną odzież, zmieniane jest także obuwie, należy założyć czepek, a na sali operacyjnej również maskę. W obrębie bloku oprócz sali operacyjnej znajduje się między innymi sala pooperacyjna, do której trafia chory po wykonanym zabiegu.
Gdy chory znajdzie się już na stole operacyjnym, pielęgniarki podłączają go do elektrokardiogramu w celu oceny rytmu serca przed oraz w trakcie operacji. Oprócz tego na rękę pacjenta zakładany jest ciśnieniomierz, a na palec pulsoksymetr, który ustala, czy we krwi znajduje się wystarczająco dużo tlenu podczas operacji. Narzędziem pracy anestezjologa jest aparat do znieczulenia, który składa się z wielu elementów (między innymi z urządzenia ustalającego skład mieszaniny znieczulającej, respiratora, ssaka oraz systemu monitorującego pacjenta). Etapy znieczulenia ogólnego:
Dawki leków stosowanych w anestezjologii muszą być dokładnie odmierzone. W tym celu konieczna jest znajomość masy ciała pacjenta i jego wzrostu. Leki wziewne są dawkowane przez parownik, natomiast leki podawane dożylnie przez strzykawki automatyczne.
Leki stosowane podczas znieczulenia możemy podzielić na dożylne środki znieczulające, wziewne środki znieczulające oraz leki zwiotczające mięśnie.
Wziewne środki znieczulające dzielimy na gazowe (podtlenek azotu) oraz lotne (halotan oraz pochodne eteru enfluran, isofluran, desfluran, sewofluran).
Dożylne środki anestetyczne dzielimy na szybko działające (stosowane do indukcji znieczulenia) – należą do nich: tiopental, metohexital, etomidat, propofol, oraz wolno działające – należą do nich: ketamina, midazolam, fentanyl, sulfentanyl, alfentanyl.
Podczas operacji pacjent jest stale monitorowany zarówno przez anestezjologa, jak i pielęgniarkę anestezjologiczną.
Po zabiegu następuje wybudzenie chorego ze znieczulenia. Wówczas zaprzestaje się podawania leków zwiotczających oraz znieczulających, natomiast nadal działają leki przeciwbólowe. Po wybudzeniu przytomność jest bardzo ograniczona, ale pacjent powinien reagować na zadane mu przez lekarza polecenia.
5. Po znieczuleniu ogólnym
Pacjent po zabiegu przewieziony zostaje do sali pooperacyjnej, gdzie jest pod obserwacją personelu medycznego do pełnego wybudzenia. Następnie kierowany jest na oddział, gdzie powinien wypocząć. Chory po znieczuleniu ogólnym pozostaje w szpitalu, pod kontrolą lekarzy. Przez 24 godziny od znieczulenia chory nie może prowadzić samochodu lub obsługiwać innych maszyn. Ważnym etapem leczenia po operacji jest skuteczne leczenie bólu. Na salach pooperacyjnych nie ma odwiedzin osób bliskich.
Na wszystkich etapach pacjent jest monitorowany. Monitorowanie w anestezjologii polega na ciągłej kontroli stanu pacjenta podczas znieczulenia i operacji. Ma ono na celu zapewnienie choremu jak największego bezpieczeństwa. Obejmuje obserwację, pomiary i rejestrację zmieniających się funkcji organizmu. Zakres monitorowania zależy od stanu chorego i rozległości operacji. Zawsze kontrolowana jest czynność oddychania, częstość akcji serca, ciśnienie tętnicze krwi.
6. Powikłania znieczulenia ogólnego
Obecnie używane leki i sprzęt do znieczulenia ogólnego należą do bezpiecznych, ale metoda ta niesie ryzyko powikłań. Najczęściej są one związane z udrażnianiem dróg oddechowych. Po znieczuleniu pojawić się mogą również bóle głowy, trudności z otworzeniem oczu oraz niewyraźne widzenie, nudności, wymioty, krótkotrwałe problemy z poruszaniem kończynami. Możliwe powikłania po znieczuleniu ogólnym:
Forum Zdrowie
Znieczulenie przy laparoskopii wyrostka robaczkowego
1 odpowiedź
Usunięcie prosaka z powieki
2 odpowiedzi
Czy laserowa korekcja wzroku boli?
2 odpowiedzi
badanie jelita
3 odpowiedzi
Dołącz do dyskusji
7. Poziomy znieczulenia ogólnego
Kilka fot aparatów do znieczulenia, rurek intubacyjnych i leków które wykorzystuje się w anastezjologii:
Znieczulenie ogólne polega na podaniu narkozy, dzięki której podczas operacji pacjent pozostaje w stanie uśpienia. Sen ten jednak zdecydowanie różni się od normalnego fizjologicznego odpoczynku organizmu, gdyż dzięki niemu operowany nie czuje żadnych działań dokonywanych podczas zabiegu. Znieczulenie to ma za zadanie zlikwidowanie czucia bólu oraz dotyku, w jego wyniku dochodzi do zablokowania mięśni w obrębie całego ciała. Działanie to jest odwracalne.
Dziedzina medycyny zajmująca się znieczuleniem to anestezjologia. Wiele osób obawia się skutków ubocznych, które mogą wiązać się ze znieczuleniem ogólnym, jednak to właśnie dzięki narkozie możliwe jest przeprowadzenie wielu operacji. Wprowadzenie znieczulenia znacznie przyczyniło się również do rozwoju medycyny, zwłaszcza dziedzin zabiegowych. Historia znieczulenia sięga starożytności, kiedy to w tym celu stosowano opium i marihuanę.
Jednak prawdziwy rozwój nastąpił w dziewiętnastym wieku, kiedy do ekstrakcji zęba użyto podtlenku azotu (popularna nazwa to gaz rozweselający). Kolejnym odkrytym środkiem znieczulającym był chloroform. Wraz z rozwojem medycyny powstały kolejne środki znieczulające, dzięki którym coraz rzadziej dochodzi do powikłań. Znieczulenie ogólne ma za zadanie wyeliminowanie niedogodności śródoperacyjnych, takich jak:
- zniesienie bólu – anaglezja;
- zniesienie świadomości – hypnosis;
- zwiotczenie mięśni szkieletowych – relaxatio;
- zniesienie odruchów – areflexia.
1. Wskazania do znieczulenia ogólnego
Anestezjolog decyduje się na znieczulenie ogólne, jeśli lekarz musi przeprowadzić:
- operacje chirurgiczne,
- nastawianie złamanych kości,
- usuwanie zębów,
- badanie w bezruchu, u dzieci czy niewspółpracujących dorosłych,
- mediastinoskopię, mikrolaryngoskopię.
2. Rodzaje znieczulenia ogólnego
- Znieczulenie krótkotrwałe dożylne – polega na podaniu pacjentowi drogą dożylną leku przeciwbólowego i znieczulającego, który po kilkunastu sekundach powoduje zaśnięcie; w metodzie tej pacjent sam oddycha, a sen trwa kilka minut – dawki leku można powtarzać do zakończenia zabiegu; metoda ta wykorzystywana jest przy krótkich zabiegach, na przykład nastawianiu złamań.
- Znieczulenie ogólne dotchawicze – polega na podaniu środków przeciwbólowych, znieczulających oraz zwiotczających mięśnie; w metodzie tej konieczna jest intubacja pacjenta i prowadzenie oddechu zastępczego przez respirator; ten rodzaj znieczulenia jest wykonywany najczęściej; w zależności od sposobu podania leków mówimy o znieczuleniu ogólnym złożonym (leki podawane są wziewnie i dożylnie), znieczuleniu ogólnym całkowicie dożylnym oraz znieczuleniu ogólnym indukowanym wziewnie.
- Znieczulenie zbilansowane – połączenie znieczulenia przewodowego i ogólnego.
Przed każdą operacją czy zabiegiem czeka nas podwójna kwalifikacja- po pierwsze wypowiedzieć się musi lekarz chirurg, w drugiej kolejności lekarz anestezjolog. W tym celu lekarze w pierwszej kolejności zbiera dokładny wywiad. Wywiady poszczególnych specjalistów będą zawierały nieco odmienne pytania. Z pewnością padną pytania dotyczące reakcji alergicznych, tolerancji stosowanych środków znieczulających oraz przeciwbólowych. Lekarz zapyta również o choroby towarzyszące, przebyte choroby, stosowane obecnie leki. Istotna jest również waga i wzrost pacjenta. W następnej kolejności konieczne jest przeprowadzenie badania fizykalnego, podczas którego lekarz oprócz badania układu sercowo-naczyniowego, oddechowego i pokarmowego, oceni również uzębienie, budowę szyi, ruchomości kręgosłupa – dane te są ważne podczas intubacji. Pobierana jest również krew pacjenta na badania. Po ustaleniu najkorzystniejszej metody znieczulenia anestezjolog przedstawia pacjentowi jak będzie wyglądało znieczulenie. Lekarz omawia z pacjentem szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Pacjent powinien znać czynniki ryzyka związane z danym rodzajem znieczulenia. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – pacjent zawsze musi wyrazić świadomą zgodę na znieczulenie. Ten etap przygotowawczy poprawia bezpieczeństwo podczas operacji.
Przed operacją wykonywane są przynajmniej podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii, parametrów krzepnięcia, wykonywane jest zdjęcie RTG klatki piersiowej oraz EKG serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchnicy zębów. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu i jest pięciostopniowa.
I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji.
II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze.
III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca.
IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu.
V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia.
Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje lekarzy specjalistów – szczególnie u pacjentów z przewlekłymi chorobami, z zaostrzeniami w ich przebiegu. Dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje.
Podczas oczekiwania na operację pacjent jest zwykle informowany, jak powinien się do niej przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. Pomoc w przygotowaniu do operacji powinien również zaoferować lekarz rodzinny. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających kwas acetylosalicylowy oraz rozrzedzających krew. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii około tydzień przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w aptekach w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo prosteproste – większość pacjentów radzi sobie z podawaniem leku samodzielnie. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie przy pomocy insuliny, niekiedy w kilku wstrzyknięciach.
Przed znieczuleniem ogólnym pacjent nie powinien samodzielnie przyjmować żadnych przeciwbólowych leków, ponieważ mogłyby one spowodować, że narkoza nie działałaby poprawnie. Oprócz tego należy absolutnie wstrzymać się od jedzenia i picia na co najmniej 6 godzin przed znieczuleniem. Zasada oczywiście nie obowiązuje w przypadku operacji wykonywanych ze wskazań życiowych. Pozostanie na czczo jest ważne z powodu ryzyka zachłyśnięcia zalegającym pokarmem w czasie znieczulenia ogólnego. Lekarz anestezjolog kwalifikujący do operacji określi, czy rano należy przyjąć stosowane zwykle leki (na przykład kardiologiczne) – jeżeli będzie taka konieczność, należy popić je łykiem wody.
Ponadto pacjent powinien oddać mocz przed zabiegiem, z ciała należy zdjąć biżuterię, zmyć lakier z paznokci (w trakcie operacji na palcach mierzona jest saturacja, czyli wysycenie krwi tlenem, lakier może zaburzyć wynik oznaczenia). Jeżeli posiadamy protezę dentystyczną, konieczne jest jej usunięcie. Najczęściej przed zabiegiem choremu podaje się środek uspokajający (premedykacja).
4. Przebieg znieczulenia ogólnego
Zazwyczaj jeszcze przed blokiem operacyjnym pacjent ma zakładany venflon (kaniulę) do żyły - najczęściej na kończynach górnych – przez niego podawane będą preparaty konieczne podczas operacji. Następnie pacjent jedzie na blok operacyjny. Jest to wydzielone miejsce, gdzie mogą poruszać się jedynie wykwalifikowane osoby, które przejść muszą przez specjalną śluzę. W strefie obowiązuje zmiana ubrania na specjalną odzież, zmieniane jest także obuwie, należy założyć czepek, a na sali operacyjnej również maskę. W obrębie bloku oprócz sali operacyjnej znajduje się między innymi sala pooperacyjna, do której trafia chory po wykonanym zabiegu.
Gdy chory znajdzie się już na stole operacyjnym, pielęgniarki podłączają go do elektrokardiogramu w celu oceny rytmu serca przed oraz w trakcie operacji. Oprócz tego na rękę pacjenta zakładany jest ciśnieniomierz, a na palec pulsoksymetr, który ustala, czy we krwi znajduje się wystarczająco dużo tlenu podczas operacji. Narzędziem pracy anestezjologa jest aparat do znieczulenia, który składa się z wielu elementów (między innymi z urządzenia ustalającego skład mieszaniny znieczulającej, respiratora, ssaka oraz systemu monitorującego pacjenta). Etapy znieczulenia ogólnego:
- Premedykacja farmakologiczna.
- Indukcja, czyli wprowadzenie do znieczulenia – czas od podania leku do zaśnięcia pacjenta.
- Kondukcja, czyli podtrzymanie znieczulenia.
- Wybudzenie pacjenta.
Dawki leków stosowanych w anestezjologii muszą być dokładnie odmierzone. W tym celu konieczna jest znajomość masy ciała pacjenta i jego wzrostu. Leki wziewne są dawkowane przez parownik, natomiast leki podawane dożylnie przez strzykawki automatyczne.
Leki stosowane podczas znieczulenia możemy podzielić na dożylne środki znieczulające, wziewne środki znieczulające oraz leki zwiotczające mięśnie.
Wziewne środki znieczulające dzielimy na gazowe (podtlenek azotu) oraz lotne (halotan oraz pochodne eteru enfluran, isofluran, desfluran, sewofluran).
Dożylne środki anestetyczne dzielimy na szybko działające (stosowane do indukcji znieczulenia) – należą do nich: tiopental, metohexital, etomidat, propofol, oraz wolno działające – należą do nich: ketamina, midazolam, fentanyl, sulfentanyl, alfentanyl.
Podczas operacji pacjent jest stale monitorowany zarówno przez anestezjologa, jak i pielęgniarkę anestezjologiczną.
Po zabiegu następuje wybudzenie chorego ze znieczulenia. Wówczas zaprzestaje się podawania leków zwiotczających oraz znieczulających, natomiast nadal działają leki przeciwbólowe. Po wybudzeniu przytomność jest bardzo ograniczona, ale pacjent powinien reagować na zadane mu przez lekarza polecenia.
5. Po znieczuleniu ogólnym
Pacjent po zabiegu przewieziony zostaje do sali pooperacyjnej, gdzie jest pod obserwacją personelu medycznego do pełnego wybudzenia. Następnie kierowany jest na oddział, gdzie powinien wypocząć. Chory po znieczuleniu ogólnym pozostaje w szpitalu, pod kontrolą lekarzy. Przez 24 godziny od znieczulenia chory nie może prowadzić samochodu lub obsługiwać innych maszyn. Ważnym etapem leczenia po operacji jest skuteczne leczenie bólu. Na salach pooperacyjnych nie ma odwiedzin osób bliskich.
Na wszystkich etapach pacjent jest monitorowany. Monitorowanie w anestezjologii polega na ciągłej kontroli stanu pacjenta podczas znieczulenia i operacji. Ma ono na celu zapewnienie choremu jak największego bezpieczeństwa. Obejmuje obserwację, pomiary i rejestrację zmieniających się funkcji organizmu. Zakres monitorowania zależy od stanu chorego i rozległości operacji. Zawsze kontrolowana jest czynność oddychania, częstość akcji serca, ciśnienie tętnicze krwi.
6. Powikłania znieczulenia ogólnego
Obecnie używane leki i sprzęt do znieczulenia ogólnego należą do bezpiecznych, ale metoda ta niesie ryzyko powikłań. Najczęściej są one związane z udrażnianiem dróg oddechowych. Po znieczuleniu pojawić się mogą również bóle głowy, trudności z otworzeniem oczu oraz niewyraźne widzenie, nudności, wymioty, krótkotrwałe problemy z poruszaniem kończynami. Możliwe powikłania po znieczuleniu ogólnym:
- nudności i wymioty,
- zachłyśnięcie się treścią żołądkową – skutkować może poważnym zapaleniem płuc;
- wypadanie włosów;
- chrypka i ból gardła - najczęstsze i najmniej poważne powikłanie; związane z obecnością rurki intubacyjnej;
- uszkodzenie zębów, warg, policzków i jamy gardła - powikłanie również związane z udrożnieniem dróg oddechowych;
- uszkodzenie tchawicy i strun głosowych;
- uszkodzenie rogówki oka;
- powikłania oddechowe;
- powikłania krążeniowe;
- powikłania neurologiczne;
- wystąpienie gorączki złośliwej.
Forum Zdrowie
Znieczulenie przy laparoskopii wyrostka robaczkowego
1 odpowiedź
Usunięcie prosaka z powieki
2 odpowiedzi
Czy laserowa korekcja wzroku boli?
2 odpowiedzi
badanie jelita
3 odpowiedzi
Dołącz do dyskusji
7. Poziomy znieczulenia ogólnego
- I poziom - pacjent zostaje poddany procedurze uśpienia, wciąż jeszcze odczuwalny jest ból;
- II poziom (zwany także stadium REM) - obejmuje różne reakcje pacjenta, np. wymioty, niekontrolowane ruchy, w tej fazie zwykle podaje się środki łagodzące nieoczekiwane reakcje organizmu;
- III poziom - faza ogólnego rozluźnienia mięśni szkieletu, ustabilizowania oddechu, a także zatrzymania ruchu gałek ocznych;
- IV poziom - całkowite uśpienie organizmu.
Kilka fot aparatów do znieczulenia, rurek intubacyjnych i leków które wykorzystuje się w anastezjologii:
Last edited:
Gienek
UFC Middleweight
Szyja – część ciała oddzielająca głowę od pozostałej części ciała.
U człowieka szyja to część ciała oddzielająca głowę od tułowia. W linii pośrodkowej, poniżej brody da się wyczuć kość gnykową, poniżej której znajduje się wyniosłość chrząstki tarczowatej zwana jabłkiem Adama, zaznaczająca się lepiej u mężczyzn niż u kobiet. Jeszcze niżej wyczuwalna jest chrząstka pierścieniowata, a pomiędzy nią a wcięciem nadmostkowym może się uwypuklać tchawica i przesmyk gruczołu tarczowego. Na bocznej stronie szyi najbardziej charakterystyczny jest zarys mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego, który oddziela przedni trójkąt szyi od bocznego. W górnej części tego pierwszego leży ślinianka podżuchwowa, znajdująca się poniżej tylnej połowy trzonu żuchwy. Przebieg tętnicy szyjnej wewnętrznej i zewnętrznej można wyznaczyć przedłużając wypukłość mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego do kąta żuchwy.
Przebieg nerwu dodatkowego odpowiada linii wyznaczonej między punktem znajdującym się w połowie odległości między kątem żuchwy i wyrostkiem sutkowatym a środkiem tylnego brzegu mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Przez skórę zazwyczaj można zauważyć żyłę szyjną zewnętrzną; przebiega ona w linii przeprowadzonej od kąta żuchwy do środka obojczyka, mijając. Towarzyszą jej po obu stronach liczne węzły chłonne. Dolne ograniczenie szyi stanowi obojczyk, boczna pochyłość szyi spowodowana jest przebiegiem mięśnia czworobocznego.
U człowieka szyja to część ciała oddzielająca głowę od tułowia. W linii pośrodkowej, poniżej brody da się wyczuć kość gnykową, poniżej której znajduje się wyniosłość chrząstki tarczowatej zwana jabłkiem Adama, zaznaczająca się lepiej u mężczyzn niż u kobiet. Jeszcze niżej wyczuwalna jest chrząstka pierścieniowata, a pomiędzy nią a wcięciem nadmostkowym może się uwypuklać tchawica i przesmyk gruczołu tarczowego. Na bocznej stronie szyi najbardziej charakterystyczny jest zarys mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego, który oddziela przedni trójkąt szyi od bocznego. W górnej części tego pierwszego leży ślinianka podżuchwowa, znajdująca się poniżej tylnej połowy trzonu żuchwy. Przebieg tętnicy szyjnej wewnętrznej i zewnętrznej można wyznaczyć przedłużając wypukłość mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego do kąta żuchwy.
Przebieg nerwu dodatkowego odpowiada linii wyznaczonej między punktem znajdującym się w połowie odległości między kątem żuchwy i wyrostkiem sutkowatym a środkiem tylnego brzegu mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Przez skórę zazwyczaj można zauważyć żyłę szyjną zewnętrzną; przebiega ona w linii przeprowadzonej od kąta żuchwy do środka obojczyka, mijając. Towarzyszą jej po obu stronach liczne węzły chłonne. Dolne ograniczenie szyi stanowi obojczyk, boczna pochyłość szyi spowodowana jest przebiegiem mięśnia czworobocznego.
halibut
UFC Middleweight
Osom story: Znajoma z pracy żony pracowała kiedyś w aptece obok kliniki położniczej (tam się dzieci dostarcza). Przyszedł koleś i prosi o "coś na brodawki", dziewczyna złapała pierwsze skojarzenie i dała płyn na wymrażanie brodawek (takich na palcach) Koleś kupił, karmiąca matka zastosowała na sutkach(potrzebowała maść na wrażliwe sutki) i sutki zostały poparzone. Do pełni szczęścia pojawiła się pielęgniarka, która resztki płynu na poparzonych sutkach zmyła...spirytusem.
Warto rozmawiać
No co Ty? To niemożliwe!
Masu
UFC Light Heavyweight
Nie halibut, to nie latanie na weekend na Hawaje.
halibut
UFC Middleweight
Nie Masu, to pierdolenie że masz racje bo powiesz coś szyderczym, poważnym tonem z docinkami "jesteś dziecko, my dorośli poważni ludzie, nas nie oszukasz".
Serio, tylko w ten sposób starasz się robić ze mnie gówniarza co zmyśla bo merytorycznie nic nigdy u mnie "nie udowodniłeś ze klamie" jak to opisuje.
Tak jak hawajów się uczepił, wiesz dobrze co miałem na myśli piszac "i latają co chwile na jakies pierdolone Hawaje", czyli ze co chwile sobie robia rodzinne wypady.
No ale Masu potem powie mentorskim tonem "to nie możliwe by jezdzila co tydzien rodzina na wycieczki" "To niemożliwe, że widział pracownik biur auchan scene negocjacji w biurach auchan".
Ale kurwa możliwe są poparzenia sutków, jakaś zasłyszana opowieśc.
Widzisz Masu - Ty opowiadasz takie same, codzienne historie co ja, z tym, że ja napierdalam na czacie jak pojebany i wszędzie mnie pełno to masz okazje do szydery. Bo sam wiesz, że jesteś uprzedzony i gdybym ja napisał, że usłyszałem taką historie o brodawkach(nawet nie ze bylem swiadkiem, bo Ty sie nawet dopierdalasz jak mowie cos co od kogos uslyszalem, co jest kompletnie idiotyczne) to byś się dopierdolił równo.
Powiem Ci , w jednej historii podkoloryzowałem. Tego dzika nie ja łapałem, ja otwierałem tylko okno na parterze by go w nieśli. Tyle z moich kłamstw.
halibut
UFC Middleweight
Chyba ja mu wjechalem bo to Masu w kazdym temacie zaczal swoje zale do mnie wylewac. Od kilku miesiecy, codziennie :)
Gienek
UFC Middleweight
Gienek
UFC Middleweight
Gruczolakowłókniak (łac. fibroadenoma) to łagodny guz piersi, często występujący u kobiet, najczęściej przed 30 rokiem życia. Powstaje pod wpływem dużej ilości estrogenów, w wyniku rozrostu tkanki łącznej włóknistej oraz w mniejszym stopniu nabłonka gruczołu mlekowego. W około 13-20% przypadków występują guzy mnogie. W rzadkich przypadkach (ok. 2%) gruczolakowłókniak może ulec zezłośliwieniu. Po przekwitaniu guzy te ulegają procesowi regresji i zwapnieniu.
Wyróżniamy następujące typy gruczolakowłókniaków:
juvenile fibroadenoma u kobiet w okresie dojrzewania
giant fibroadenoma - szybko wzrastające, o wymiarach powyżej 5 cm
myxoid fibroadenoma - rzadka postać współwystępująca z zespołem Carney’a obejmującym zmiany na skórze, błonach śluzowych i schorzenia endokrynologiczne.
Wyróżniamy następujące typy gruczolakowłókniaków:
juvenile fibroadenoma u kobiet w okresie dojrzewania
giant fibroadenoma - szybko wzrastające, o wymiarach powyżej 5 cm
myxoid fibroadenoma - rzadka postać współwystępująca z zespołem Carney’a obejmującym zmiany na skórze, błonach śluzowych i schorzenia endokrynologiczne.
Gienek
UFC Middleweight
Trzeci weekend miesiąca więc pora na II część z projektu ,,Uporczywa terapia".
Projekt ,,Uporczywa Terapia" część II.
Rys historyczny
Od kilkudziesięciu lat można zaobserwować bardzo szybki rozwój technologii oraz postęp medycyny w dziedzinach farmakologii i diagnostyki. Daje to nowe szanse na ratowanie życia ludzkiego. Nowoczesna medycyna odpowiedziała na wiele pytań, które nurtowały człowieka od wieków. Wraz z osiągnięciami, zaczęto zastanawiać się nad wyznaczaniem granic w leczeniu chorego. W latach 70. XX wieku w medycynie zaczęto stosować termin uporczywej terapii, jako przekroczenie granicy ratowania życia ludzkiego. Można więc stwierdzić, że termin ten jest stosunkowo świeży. Pierwsze źródła, w których znajdują się informacje mówiące o rezygnacji z leczenia sięgają odległej starożytności.Już w starożytności pojawiły się pierwsze zapiski które mówiły o odstąpieniu leczenia. Zarówno papirusy Smitha i Ebersa, jak również ,,Kodeks Hammurabiego” mogą być dowodem, że już w czasach bardzo odległych przykładano uwagę do umiejętności lekarzy. Zakazywano, jak również wyciągano konsekwencje prawne dla niektórych praktyk, które wywoływały negatywne skutki zdrowotne. Kodeks Babiloński, który powstał w XVIII w. p. n. eprecyzuje kiedy lekarz ponosi odpowiedzialność prawną. Tyczy się to dwóch sytuacji: użycia noża z brązu oraz operacji łuku brwiowego. Zatem, jeśli operacje przebiegły bez powikłań lekarz mógł pobrać opłatę, jednak gdy chory zmarł na wskutek np. zakażenia lub też stracił wzrok, lekarzowi groziło obcięcie ręki lub wypłata znacznej sumy pieniędzy na rzecz pacjenta.
Trudno w tym miejscu nie wspomnieć o ojcu medycyny Hipokratesie.W pismach, które składają się na „Corpus Hippocraticum” można odnaleźć zapiski, które dotyczą uporczywych interwencji medycznych. Hipokrates w swoich traktach ,,O sztuce” wskazuje trzy podstawowe zadania medycyny: powinna ona znosić cierpnie, nieść ulgę w chorobie oraz (tutaj odnosi się bezpośrednio do leczenia bezsensownego) powstrzymać się leczenia chorych, gdzie choroba zawładnęła ich całym ciałem, a medycyna jest tutaj bezsilna.
Twórcza działalność jezuitów i dominikanów na przełomie XVI i XVII wieku, pozwoliła na stworzenie standardów etycznych odnoszących się do problematyki medycyny. Teolodzy w swych rozważaniach sprowadzali się do trzech podstawowych zasad. Pierwszą był zakaz samobójstwa, drugą z nich to nakaz roztropnego leczenia, natomiast trzecia odnosiła się do możliwości zrezygnowania z uciążliwego leczenia. Dopuszczalna była rezygnacja z terapii, biorąc pod uwagę obciążenie finansowe chorego za leczenie oraz bariery psychiczne. W czasach Tomasza z Akwinu, wprowadzono zasadę respektowania zgody pacjenta na podjęcie agresywnych metod leczenia wiedząc, że jest to podstawowy wymóg moralny.
Dwa nurty, medyczny i chrześcijański, które zapoczątkowano już w czasach antycznych, przebywając przez wieki, ewoluowały i przetrwały do dziś. Oba potwierdzają, że w pewnych nadzwyczajnych przypadkach istnieje moralne przyzwolenie na rezygnację z dalszego leczenia.
Projekt ,,Uporczywa Terapia" część II.
Rys historyczny
Od kilkudziesięciu lat można zaobserwować bardzo szybki rozwój technologii oraz postęp medycyny w dziedzinach farmakologii i diagnostyki. Daje to nowe szanse na ratowanie życia ludzkiego. Nowoczesna medycyna odpowiedziała na wiele pytań, które nurtowały człowieka od wieków. Wraz z osiągnięciami, zaczęto zastanawiać się nad wyznaczaniem granic w leczeniu chorego. W latach 70. XX wieku w medycynie zaczęto stosować termin uporczywej terapii, jako przekroczenie granicy ratowania życia ludzkiego. Można więc stwierdzić, że termin ten jest stosunkowo świeży. Pierwsze źródła, w których znajdują się informacje mówiące o rezygnacji z leczenia sięgają odległej starożytności.Już w starożytności pojawiły się pierwsze zapiski które mówiły o odstąpieniu leczenia. Zarówno papirusy Smitha i Ebersa, jak również ,,Kodeks Hammurabiego” mogą być dowodem, że już w czasach bardzo odległych przykładano uwagę do umiejętności lekarzy. Zakazywano, jak również wyciągano konsekwencje prawne dla niektórych praktyk, które wywoływały negatywne skutki zdrowotne. Kodeks Babiloński, który powstał w XVIII w. p. n. eprecyzuje kiedy lekarz ponosi odpowiedzialność prawną. Tyczy się to dwóch sytuacji: użycia noża z brązu oraz operacji łuku brwiowego. Zatem, jeśli operacje przebiegły bez powikłań lekarz mógł pobrać opłatę, jednak gdy chory zmarł na wskutek np. zakażenia lub też stracił wzrok, lekarzowi groziło obcięcie ręki lub wypłata znacznej sumy pieniędzy na rzecz pacjenta.
Trudno w tym miejscu nie wspomnieć o ojcu medycyny Hipokratesie.W pismach, które składają się na „Corpus Hippocraticum” można odnaleźć zapiski, które dotyczą uporczywych interwencji medycznych. Hipokrates w swoich traktach ,,O sztuce” wskazuje trzy podstawowe zadania medycyny: powinna ona znosić cierpnie, nieść ulgę w chorobie oraz (tutaj odnosi się bezpośrednio do leczenia bezsensownego) powstrzymać się leczenia chorych, gdzie choroba zawładnęła ich całym ciałem, a medycyna jest tutaj bezsilna.
Twórcza działalność jezuitów i dominikanów na przełomie XVI i XVII wieku, pozwoliła na stworzenie standardów etycznych odnoszących się do problematyki medycyny. Teolodzy w swych rozważaniach sprowadzali się do trzech podstawowych zasad. Pierwszą był zakaz samobójstwa, drugą z nich to nakaz roztropnego leczenia, natomiast trzecia odnosiła się do możliwości zrezygnowania z uciążliwego leczenia. Dopuszczalna była rezygnacja z terapii, biorąc pod uwagę obciążenie finansowe chorego za leczenie oraz bariery psychiczne. W czasach Tomasza z Akwinu, wprowadzono zasadę respektowania zgody pacjenta na podjęcie agresywnych metod leczenia wiedząc, że jest to podstawowy wymóg moralny.
Dwa nurty, medyczny i chrześcijański, które zapoczątkowano już w czasach antycznych, przebywając przez wieki, ewoluowały i przetrwały do dziś. Oba potwierdzają, że w pewnych nadzwyczajnych przypadkach istnieje moralne przyzwolenie na rezygnację z dalszego leczenia.
Gienek
UFC Middleweight
Znalazłem coś ciekawego, a mianowicie przebieg ciąży i moment zapłodnienia w bardzo dużym powiększeniu.
8 dzień po zapłodnieniu
24 dzień
4 tydzień
5 tydzień. Można odróżnić twarz z otworami na oczy, nos i usta
40 dzień. Embrionalne komórki tworzą łożysko. Łączy on zarodek ze ścianą macicy umożliwiając przyswajanie składników pokarmowych, usuwanie odpadów i gazu wymiany za pośrednictwem układu krwionośnego kobiety.
8 tydzień. Zarodek w worku płodowym
16 tydzień.Płód wykorzystuje swoje ręce do odkrywania własnego ciała i jego okolic
18 tydzień. Płód może teraz postrzegać dźwięki ze świata zewnętrznego
2o tydzień.
24 tydzień.
3o tydzień.
35 tydzień.
4o tydzień :-)
8 dzień po zapłodnieniu
24 dzień
4 tydzień
5 tydzień. Można odróżnić twarz z otworami na oczy, nos i usta
40 dzień. Embrionalne komórki tworzą łożysko. Łączy on zarodek ze ścianą macicy umożliwiając przyswajanie składników pokarmowych, usuwanie odpadów i gazu wymiany za pośrednictwem układu krwionośnego kobiety.
8 tydzień. Zarodek w worku płodowym
16 tydzień.Płód wykorzystuje swoje ręce do odkrywania własnego ciała i jego okolic
18 tydzień. Płód może teraz postrzegać dźwięki ze świata zewnętrznego
2o tydzień.
24 tydzień.
3o tydzień.
35 tydzień.
4o tydzień :-)
Mort
Żołnierz Chrystusa
Znalazłem coś ciekawego, a mianowicie przebieg ciąży i moment zapłodnienia w bardzo dużym powiększeniu.
8 dzień po zapłodnieniu
24 dzień
4 tydzień
5 tydzień. Można odróżnić twarz z otworami na oczy, nos i usta
40 dzień. Embrionalne komórki tworzą łożysko. Łączy on zarodek ze ścianą macicy umożliwiając przyswajanie składników pokarmowych, usuwanie odpadów i gazu wymiany za pośrednictwem układu krwionośnego kobiety.
8 tydzień. Zarodek w worku płodowym
16 tydzień.Płód wykorzystuje swoje ręce do odkrywania własnego ciała i jego okolic
18 tydzień. Płód może teraz postrzegać dźwięki ze świata zewnętrznego
2o tydzień.
24 tydzień.
3o tydzień.
35 tydzień.
4o tydzień :-)
Jak oni to zrobili? :D
Zaczynasz od kolacji przy świecach a potem już jakoś idzie.
Arlovski
UFC Heavyweight
zapomniałeś o najważniejszym: na początku ślub.
Nie chciałem prywatnych wycieczek uskuteczniać. Taki kochany ze mnie człowiek.