Cieszy mnie, że dostałem pokój w akademiku.
Cieszy mnie, że w kolejce było takie nagromadzenie rezydentek akademika, że aż mnie głowa boli od przybytku.
Cieszy mnie, że rezydentki akademika w większości przyszły w stroju w jakim codziennie przebywają w akademiku, czyli de facto bez stroju.
Cieszy mnie, że rezydentki patrzyły na mojego bicka (to tak gwoli żartu).
Cieszy mnie, że choć cały tydzień jestem smutny (pewnie mam okres), to mogę cokolwiek napisać w tym temacie.
Smuci mnie, że moja pompa z bicka szybko wyparowała po treningu, który na dodatek nie był aż takim zajazdem jak zwykle.
Smuci mnie, że zbliża się termin oddania projektów i zdawania kolokwiów.
Smuci mnie, że musiałem szukać temat na drugiej stronie nowych wiadomości.
Smuci mnie, że pewna osoba jest nieobecna.
Cieszy mnie, że choć jest mi smutno, to jakoś się trzymam.
. Jeśli chodzi o prace w szpitalu to jeślibym się tym nie jarał to bym tego nie robił, pracuje na oddziałach gdzie jest w chuj ciężko bo OIT z anastezjologią jest przesrany no i drugi SOR gdzie przychodzi pełno debili którzy myślą że SOR to przychodnia. Pytają się mnie dlaczego akurat taki zawód. Zawsze mówię że jak byłem dzieciakiem to otrzymałem na maxa dużo pomocy od lekarzy i pielęgniarek, bo miałem na wózku jeżdzić a chodzę, więc spłacam swój dług wdzięczności a dwa że to lubię robić
