Medyczne Patologie (+18, bardzo drastyczne!)

Wrzuce coś swojego
Tez mi sie cos takiego pojawilo pare miesiecy temu, ale w ostatnim tygodniu nabrzmialo i zrobilo sie dwa razy wieksze niz normalnie (normalnie ni eprzeszkadza w niczym ale wtedy nie moglem normalnie siedziec). W ten sam dzien peklo (w pracy) wycieklo troche krwi zmieszanej z ropa (?) i na razie jest OK, ale przy nastepnym razie wizyta u lekarza bedzie nieunikniona...
 
Tez mi sie cos takiego pojawilo pare miesiecy temu, ale w ostatnim tygodniu nabrzmialo i zrobilo sie dwa razy wieksze niz normalnie (normalnie ni eprzeszkadza w niczym ale wtedy nie moglem normalnie siedziec). W ten sam dzien peklo (w pracy) wycieklo troche krwi zmieszanej z ropa (?) i na razie jest OK, ale przy nastepnym razie wizyta u lekarza bedzie nieunikniona...
Miałem dokładnie tak samo. Ból nie do wytrzymania, ale od pierwszego zabiegu już nie boli. Czasem znowu rośnie ale zaraz pęka. Szczególnie jak np długo jade samochodem, albo coś ćwicze.
 
Odwiedziłem juz kilku lekarzy w tej sprawie i niestety wiem, że samo sie nie zagoi. Takie nacięcie jak miałem na początku moze pomóc, ale w większości wypadków wraca. Jedynie całkowite wyciecie(ostatnie zdjęcie) jest w miare pewne...
 
Hemikorporektomia (halfektomia, ang. hemicorporectomy, halfectomy) – procedura chirurgiczna, polegająca na odcięciu kończyn dolnych, narządów płciowych, narządów miednicy mniejszej (moczowodów, odbytnicy). Zabieg jest bardzo okaleczający, wykonywany z takich wskazań jak zaawansowane nowotwory złośliwe, rozległe urazy, odleżyny, zapalenie kości. Liczba opisanych w literaturze przypadków wynosi około kilkudziesięciu. Pierwszą udaną hemikorporektomię przeprowadzili J. Bradley Aust i Karel B. Absolon w 1961 roku.
Foty z operacji:
f23c4ada20ed.jpg
 
Ból gardła, zwłaszcza przy przełykaniu, wysoka gorączka poprzedzona dreszczami, obrzęk szyjnych węzłów chłonnych to klasyczne objawy zapalenia migdałków.
Miałem niecały miesiąc temu. Dobrze,że się wyleczyłem.
 
@Mort
Choroba Leśniowskiego-Crohna


















Wstęp
Choroba Leśniowskiego-Crohna jak i wrzodziejące zapalenie jelita grubego należą do grupy nieswoistych zapaleń z lokalizacją w przewodzie pokarmowym. Statystycznie najczęściej procesem zapalnym objęty zostaje końcowy odcinek jelita krętego, chociaż w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna zapalenie toczyć się może w każdym odcinku przewodu pokarmowego od jamy ustnej do odbytu włącznie. Zmiany mogą obejmować kilka fragmentów jelita i być przedzielone zupełnie zdrowymi odcinkami przewodu pokarmowego. Ze względu na najczęstsze zajęcie końcowego odcinka jelita krętego i początkowego fragmentu kątnicy w starej nomenklaturze choroba Leśniowskiego-Crohna nazywana bywa ileitis terminalis. Nieco rzadziej proces zapalny toczy się w okrężnicy lub odbytnicy. W sporadycznych przypadkach zajęciu ulegają tylko i wyłącznie górne piętra przewodu pokarmowego. Częstość występowania choroby w Polsce to mniej niż 2-3 przypadki na 100 000 ludności. Szczyt zachorowań przypada na 15-35 rok życia. Dokładna przyczyna powstania choroby nie jest znana. Podejrzewa się, że jednym z czynników predysponujących jest [[mutacja]], powodująca poszerzenie połączeń ścisłych (''ang. tight junction'') znajdujących się pomiędzy (enterocyt|enterocytam). Ponadto, niektóre szczepy z gatunku ''Bacteroides fragilis'' obecne w jelicie grubym wytwarzają enterotoksynę BFT o aktywności metaloproteazy. Enzym ten hydrolizuje wiązania peptydowe białka (o ang. nazwie E-cadherin) wchodzącego w skład połaczeń ścisłych. Ułatwia to wnikanie do ściany (toksyna|toksyn) i (antygen|antygenów) zawartych w pożywieniu. Innymi podejrzanymi są: mutacja NOD2 oraz defekt immunologiczny (monocyt|monocytów). Z występowaniem choroby korelują dodatkowo markery immunologiczne: anty-I2 oraz ASCA.
Charakterystyczne dla przebiegu choroby jest zajęcie całej ściany narządu oraz możliwość występowania w całym przewodzie pokarmowym.. Zmiany mają charakter ogniskowy (''ang. skip lesions'') w przeciwieństwie do wrzodziejące zapalenie jelita grubego|wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, w którym to występują zmiany ciągłe.
Powrót





Historia choroby Leśniowskiego-Crohna

Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłym procesem zapalnym,
który może dotyczyć każdego odcinka przewodu pokarmowego od jamy ustnej aż do odbytu. Pojedyncze przypadki odpowiadające tej chorobie były opisywane już
w XVIII i XIX wieku. Autorem pierwszego polskiego opisu jest prof. Antoni Leśniowski z Warszawy, który w 1904 r. przedstawił przypadek zapalnego guza jelita cienkiego z przetoką do wstępnicy. W 1932 r. lekarze z Nowego Jorku – Crohn, Ginzburg i Oppenheimer wyodrębnili i opisali jako nową jednostkę kliniczną i patologiczną zapalenie końcowego odcinka jelita krętego. Od tego czasu nazwę choroby łączy się z nazwiskiem Crohna i to bez względu na lokalizację zmian. W Polsce używamy nazwy „choroba Leśniowskiego-Crohna”.
Powrót


Przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna

Choroba Leśniowskiego-Crohna należy do grupy nieswoistych chorób
zapalnych jelit o nieznanej przyczynie. Uważa się, że w rozwoju tych chorób uczestniczą czynniki genetyczne, środowiskowe i immunologiczne (ryc. 2). O udziale czynnika genetycznego świadczy rodzinne występowanie choroby obserwowane w 5-10% przypadków. W ostatnich latach ustalono położenie kilku genów podatności na chorobę Leśniowskiego-Crohna, z których najlepiej znany jest gen NOD2/CARD15 na chromosomie 16.

image001.gif




Drugim ważnym czynnikiem przyczynowym są wpływy środowiskowe, za czym przemawiają choćby znaczne różnice w występowaniu tej choroby w różnych regionach geograficznych i wśród różnych populacji. Z czynników zewnętrznych przez wiele lat brano pod uwagę substancje chemiczne i antygeny zawarte w pożywieniu. Mimo intensywnych badań nie udowodniono jednak znaczenia któregokolwiek z tych czynników w etiologii choroby Leśniowskiego-Crohna. Niedawno uzyskano dowody
na udział normalnej flory bakteryjnej jelit w wywoływaniu zapalenia
jelita cienkiego lub grubego. Czynnikiem środowiskowym o niekorzystnym wpływie na przebieg choroby Leśniowskiego-Crohna jest też palenie papierosów.

Podczas gdy pierwotna przyczyna nieswoistych zapaleń jelit czeka na wyjaśnienie, to udział zaburzeń immunologicznych w patogenezie tych chorób został już udowodniony. Liczne badania wykazały, że w tkankach zmienionych w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna zachodzi wzmożona aktywacja komórek uczestniczących w odpowiedzi immunologicznej. Pobudzone komórki wytwarzają zwiększone ilości substancji zwanych cytokinami, od których zależy rozwój zapalenia jelit. Przykładem takich cytokin jest czynnik martwicy nowotworów a (TNF-a), przeciwko któremu skierowany jest lek o nazwie infliksymab
Powrót


Rodzaj i umiejscowienie zmian

Najczęstszym siedliskiem choroby Leśniowskiego-Crohna jest końcowy odcinek jelita krętego, dotknięty w 40-50% wszystkich przypadków (ryc. 3). Jelito cienkie i grube są zajęte jednocześnie w 30-40% przypadków, a samo jelito grube w 20% (ryc. 4). Znacznie rzadziej choroba umiejscawia się w początkowym odcinku jelita cienkiego i wyjątkowo w górnym odcinku przewodu pokarmowego lub wyrostku

image002.gif
image003.gif


Najbardziej charakterystyczną cechą choroby są odcinkowe zmiany w jelicie cienkim lub grubym przedzielone fragmentami zdrowymi. Od strony światła jelita najwcześniejszą zmianą są drobne owrzodzenia błony śluzowej, przypominające afty jamy ustnej. W późniejszym okresie błona śluzowa jest obrzęknięta, a na jej powierzchni mogą być widoczne głębokie owrzodzenia o dowolnym kształcie. Typowe są linijne owrzodzenia poprzeczne i podłużne, które łącząc się ze sobą, otaczają mało zmienione lub nawet prawidłowe obszary śluzówki (ryc. 5). Poprzecinana owrzodzeniami błona śluzowa może być uniesiona do góry przez obrzęk i nacieki zapalne w tkance podśluzowej, co stwarza charakterystyczny efekt „brukowania” (ryc. 6).

image004.gif
image005.gif


Ryc. 3. Zdjęcie radiologiczne jelita po doustnym podaniu środka cieniującego. Widoczne jest zwężenie jelita krętego na długim odcinku (strzałki). Ryc. 4. Zdjęcie jelita grubego wypełnionego środkiem cieniującym. Widoczne są liczne, głębokie owrzodzenia poprzecznicy i zstępicy (strzałki). Choroba Leśniowskiego-Crohna nie ma takich cech mikroskopowych, które jednoznacznie wskazywałyby na to rozpoznanie. W 60% przypadków w ścianie jelita obecne są charakterystyczne ziarniniaki zbudowane z komórek nabłonkowatych, komórek olbrzymich wielojądrzastych i limfocytów. Przy braku ziarniniaków, objawem ułatwiającym rozpoznanie są szczelinowate owrzodzenia. Z innych cech mikroskopowych należy wymienić zajęcie wszystkich warstw ściany jelita
z pogrubieniem tkanki podśluzowej (ryc. 7).

image006.gif

Powrót


Objawy i przebieg

W dużej mierze zależy od miejsca dominującej lokalizacji. Sam początek zazwyczaj jest niecharakterystyczny i zupełnie nie wskazuje na właściwe rozpoznanie. Na tym etapie choroby chorzy skarżą się na złe samopoczucie, spadek na wadze pomimo normalnego apetytu, pobolewania w jamie brzusznej, stany podgorączkowe, a czasem gorączkę, biegunkę i wzdęcia brzucha. Ostry burzliwy początek należy raczej do rzadkości. W miarę trwania choroby objawy przybierają bardziej charakterystyczną postać. Chorzy skarżą się na uporczywe bóle brzucha, liczne wolne stolce z domieszką krwi, śluzu lub obu jednocześnie. Krwawienie jest jednak mniej nasilone niż w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W jamie brzusznej wyczuć można czasami różnych rozmiarów guzy wytworzone ze zrostów, pętli jelitowych, a nawet łączących je przetok (przetoki są nieprawidłowymi połączeniami, kanałami między różnymi częściami organizmu spowodowanymi zwykle stanami zapalnymi). Wokół odbytu stwierdza się przetoki okołoodbytnicze, szczeliny odbytu, a czasem także przetoki łączące poszczególne odcinki cewy pokarmowej drogami nieanatomicznymi, jak przetoki odbytniczo-pochwowe i inne. Duża tendencja do tworzenia się przetok jest czynnikiem różnicującym colitis ulcerosa od choroby Lesniowskiego-Crohna. Rozwinięty zespół chorobowy cechuje się utratą łaknienia i często zespołem złego wchłaniania. Postępująca choroba wiedzie do powikłań takich jak niedrożność, masywny krwotok czy megacolon toxicum (zespół jelita toksycznego). Istnieje również ryzyko zezłośliwienia i rozwoju raka oceniane na ok. 3% wszystkich przypadków.

Objawy chorobu Leśniowskiego-Crohna:
* często początek niecharakterystyczny, zwykle o powolnym przebiegu
* niekiedy ostry o dramatycznym przebiegu z powstaniem tzw. (megacolon toxicum)
* przewlekła biegunka (zwykle bez krwi), czasem nocna
* gorączka
* bóle brzucha (często prawe podbrzusze)
* spadek masy ciała (wyniszczenie), zahamowanie wzrostu (dzieci)
* osłabienie i męczliwość
* niedrożność jelit
* guzowaty opór w j. brzusznej
* zmiany okołoodbytniczne (szczelina okołoodbytnicza|szczelin), [[przetoka]],
[[ropień]])
* objawy ogólnoustrojowe
* objawy pozajelitowe
**skórne [[Erythema nodosum|rumień guzowaty]] (''łac. erythema nodosum''),
[[pyoderma gangrenosum]]
**stawowe
**oczne episcleritis lub keratoconjunctivitis Powrót



Powikłania pozajelitowe

image007.gif

Część pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna ma objawy ze strony innych narządów i układów. Choroby towarzyszące, zwane też powikłaniami układowymi, można podzielić na dwie grupy:

1) choroby, które pojawiają się głównie w okresach zaostrzeń (np. zapalenie dużych stawów, zapalenie tęczówki oka, rumień guzowaty),
2) choroby przebiegające niezależnie od zapalenia jelit (np. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa oraz większość powikłań ze strony wątroby i dróg żółciowych).
Pełną listę powikłań pozajelitowych choroby Leśniowskiego-Crohna przedstawia tabela 1. Na rycinie 8 pokazane jest jedno z najczęstszych powikłań skórnych – rumień guzowaty.
image008.gif

Powrót

Leczenie

Rozpoczyna się zawsze od wprowadzenia zmian w trybie życia chorego, których celem jest unormowanie jego życia i eliminacja czynników stresowych. Równocześnie wprowadza się dietę bezresztkową, małotłuszczową, a w ciężkich przypadkach stosuje się czasem żywienie pozajelitowe. W leczeniu farmakologicznym lekami pierwszego rzutu są hormony kory nadnerczy - kortykosteroidy i Sulfosalazopirydyna, stosowane drogą adekwatną do stopnia zaostrzenia rzutu. Wobec ich nieskuteczności stosuje się leki immunosupresyjne jak azatiopryna, Merkaptopuryna, czy Cyklosporyna. Powikłania ropne leczy się antybiotykami o możliwie szerokim spektrum działania. Przy przewadze biegunek podaje się środki przeciwbiegunkowe o sile działania zależnej od nasilenia dolegliwości i ewentualnych zaburzeń elektrolitowych. Nieskuteczność farmakoterapii skłania do podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym. Wskazaniami do niego są niedrożność jelit, ropne i nieanatomiczne przetoki, masywne krwawienia, powikłania okołoodbytnicze i wreszcie podejrzenie zmiany rakowej. Po uzyskaniu remisji konieczne jest jeszcze dalsze leczenie lekami pierwszego rzutu w dawkach stopniowo malejących.Powrót


Leczenie farmakologiczne
Chociaż przyczyna wywołująca chorobę Leśniowskiego-Crohna pozostaje nieznana, medycyna dysponuje sposobami opanowania zapalenia w jelitach i zapobiegania jego nawrotom (tabela 2).
W aktywnej fazie choroby zastosowanie mają przede wszystkim leki o działaniu przeciwzapalnym i immunosupresyjnym (hamującym niekorzystne odczyny odpornościowe). W łagodnych postaciach choroby Leśniowskiego-Crohna wykorzystuje się aminosalicylany (sulfasalazynę i mesalazynę) i/lub glukokortykosteroidy (prednizon, metyloprednizolon) podawane doustnie. W cięższych stanach głównymi lekami są kortykoidy wstrzykiwane dożylnie (hydrokortyzon, metyloprednizolon), a w przypadku braku poprawy – leki immunosupresyjne.
Leczenie aktywnej choroby Leśniowskiego-Crohna zaczyna się przeważnie od stosowania glukokortykosteroidów. Jedynie w łagodniejszych przypadkach można spróbować samych aminosalicylanów, które są dostępne jako dwa preparaty – sulfasalazyna i mesalazyna. W każdym z tych preparatów aktywnym składnikiem działającym przeciwzapalnie jest kwas 5-aminosalicylowy (5-ASA). Mesalazyna ma szersze zastosowanie w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna jelita cienkiego. W przypadku zapaleń jelita grubego używa się przede wszystkim sulfasalazyny.

image009.gif

Wśród środków farmakologicznych stosowanych w chorobie Crohna możemy wyróżnić następujące grupy:Kortykosterydy - najczęściej znajdują zastosowania w początkowej fazie terapii oraz w okresach silnych zaostrzeń choroby. Zwykle ich przyjmowanie w odpowiedniej dawce powoduje szybką poprawę stanu chorego, niestety ich stosowanie na dłuższą metę niesie ryzyko wystąpienia poważnych skutków ubocznych (np. osteoporoza, jaskra i wiele innych).
Liczne badania nie potwierdziły skuteczności sterydów w leczeniu długofalowym. Również skuteczność niskich dawek w leczeniu podtrzymującym jest dyskusyjna.
Każde włączenie sterydów musi być skonsultowane z lekarzem i tylko on określa dawkę początkową oraz harmonogram zmniejszania dawek.W mojej opinii sterydy powinny być stosowane możliwie krótko (do 3 miesięcy) po to by zostać zastąpione innymi lekami bardziej nadającymi się dla terapii długofalowej.Przykłady: Encorton; Metypred; Entocort; BudenofalkLeki immunosupresyjne - choć leki tego typu (tłumiące odporność organizmu) znajdują swoje podstawowe zastosowanie w innych dziedzinach medycyny, np. reumatologii czy transplantologii to zdają się być również dobrą alternatywą dla chorych na Crohna.
Na dzień dzisiejszy powszechnie uważa się, iż są najskuteczniejszą formą terapii dla uzyskania oraz podtrzymania długofalowej remisji. Niestety ze względu na liczne działania uboczne ich przyjmowanie i dawkowanie powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza. Co więcej niektóre z tych leków przynoszą widoczne efekty dopiero po kilkumiesięcznym okresie ich regularnego przyjmowania.Przykłady: Azatiopryna (Imuran); Metotreksat; CyklosporynaAminosalicylany - były pierwszą grupą leków szeroko stosowanych w chorobach zapalnych jelit. Preparaty kwasu 5-aminosalicylowego (Pentasa, Jucolon) jako nowocześniejsze (od Sulfasalazyny) pozbawione są sulfapirydyny, której przypisuje się większość działań niepożądanych. Pomimo, że z lekami tymi wiązano duże nadzieje i nadal stanowią podstawową broń przeciwko IBD (Crohn i Wrzodziejące Zapalenie Jelit) to ich skuteczność w utrzymaniu remisji szacuje się na zaledwie 20%-30%. Podstawową zaletą tych leków jest stosunkowo mała ilość skutków ubocznych w porównaniu do innych preparatów stosowanych w chorobie Crohna.Przykłady: Sulfasalazyna; Pentasa; Jucolon

Terapia biologiczna - tzw. przeciwciała monoklonalne - nazwa handlowa: Remicade (Infliximab) są kolejną grupą leków, które od niedawna znalazły zastosowanie w chorobie Crohna. Pierwotnie używane w leczeniu innych schorzeń (np. reumatoidalnego zapalenia stawów) wykazują pozytywne działanie szczególnie w tych przypadkach choroby, w których przebiegu stwierdza się występowanie przetok czy szczelin. Zasada działania Remicade polega na blokowaniu wytwarzania przez system immunologiczny tzw. tumor necrosis factor-alpha (czynnik martwicy nowotworu TNF-alpha). TNF zaś jest cytokiną* intensyfikującą stan zapalny, której szczególnie duża ilość występuje u chorych na Crohna.
*Cytokiny - białka i peptydy wydzielane głównie przez komórki układu odpornościowego kontrolujące procesy zapalne oraz działanie i dojrzewanie komórek układu odpornościowego.
(źródło definicji: www.biologia.pl)Antybiotyki - w wielu przypadkach niezbędne, a zarazem niezwykle skuteczne, jednak nie powinny być stosowane przewlekle, gdyż organizm lubi się uodporniać na ich działanie. Stosowane szeroko w chorobie Crohna pomimo, iż bezpośredni wpływ czynników bakteryjnych na rozwój choroby jak dotąd nie został udowodniony. Stosunkowo bezpieczne (przede wszystkim dlatego, że są nam znane od wileu lat) są efektywne w leczeniu stanów zaostrzeń choroby.Przykłady: Metronidazol; Ciprofloksacyna

Leki uzupełniające leczenie podstawowe np: immunomodulujące, wzmacniające, rozkurczowe, witaminy, odżywki, bakterie etc..
Występowanie choroby Crohna - a w szczególności jej postaci jelitowej - jest nierozerwalnie związane z zaburzeniami wchłaniania, dlatego niezwykle ważne jest, ażeby chorzy uzupełniali niedobory witamin i mikroelementów stosując powszechnie dostępne w aptekach specyfiki. Ich odpowiedni dobór wcale nie jest łatwy ze względu na fakt, iż pacjenci często nie tolerują preparatów skierowanych do szerokiego grona odbiorców. Bywa, że nieodpowiednio dobrane specyfiki uzupełniające dietę powodują nasilenia niepożądanych objawów. Dlatego też przed każdym zastosowaniem takiego specyfiku należy skonsultować się z lekarzem oraz dokładnie zapoznać z ulotką do niego dołączoną. Z mojego doświadczenia wynika, iż generalnie dobrze tolerowanymi są preparaty dla dzieci.Przykłady: Kinder Biovital - gel; Nutridrink; Prosobee; AC-zymes; Ecomer; Bio-MarineWażną rolę wśród leków uzupełniających pełnią również specyfiki stosowane doraźnie w trakcie występowania ostrych ataków. Mam tutaj na myśli preparaty uśmieżające ból oraz rozkurczowe, które lekarz prowadzący powinien starannie dobrać dla swojego pacjenta. Wiele z nich jest dostępnych w aptece bez recepty - są to leki bardzo silne, jak i działające łagodnie.Przykłady: Kodeina, Tramal, No-spa, Papaweryna; Spasmolina
Powrót



Leczenie dietetyczne
Przestrzeganie diety odgrywa według mnie podstawową rolę w utrzymaniu remisji choroby. Choć nie istnieje ściśle określona dieta dla osób z chorobą Crohna (znów każdy przypadek należy traktować indywidualnie) to możemy określić pewien zestaw zaleceń, do których powinno się stosować.

Przed podjęciem diety warto wykonać szereg badań, które okażą się bardzo przydatne przy wybieraniu pokarmów, a także pomogą nam wykluczyć inne schorzenia współistniejące mogące wywoływać stany zaostrzeń w Crohnie. Do tego rodzaju schorzeń możemy zaliczyć wszelkiego rodzaju alergie pokarmowe i nietolerancje (glutenu, laktozy itp...). Tego typu badania można wykonać w większości laboratoriów medycznych na terenie całego kraju.

Uzbrojeni w powyższą wiedzę możemy przystąpić do sformułowania ogólnych zaleceń dietetycznych.
1. Tak więc, oczywistą rzeczą jest ażeby unikać pokarmów zawierających składniki alergizujące.
2. Nie należy spożywać pokarmów drażniących przewód pokarmowy, mam tu na myśli potrawy pikantne, kwaśne, bogate w egzotyczne przyprawy, bardzo gorące i bardzo zimne.
3. Należy bezwzględnie unikać pokarmów ewidentnie źle wpływających na nasze samopoczucie. Wiedzę na ich temat możemy zdobyć wyłącznie na drodze uważnej obserwacji zachowań naszego organizmu. Podkreślam, iż "wsłuchanie się" w swój organizm jest bardzo ważne, gdyż często zgubny wpływ niektórych potraw nie jest wykazywany przez tradycyjne testy wykonywane w laboratoriach. W moim przypadku dotyczyło to np. makreli oraz moreli.
4. Należy radykalnie zminimalizować a najlepiej wykluczyć spożycie potraw ciężkostrawnych (grzyby, orzechy, czekolada, ciastka itp... ) oraz zawierających duże ilości środków chemicznych, konserwantów, polepszaczy (chipsy, napoje koloryzowane, etc...).
5. Należy w miarę możliwości jeść potrawy gotowane. Smażenie warto zastąpić gotowaniem na parze. Dania są równie smaczne i o wiele bezpieczniejsze.
6. Do menu warto wprowadzić dużą ilość ryb, w szczególności morskich. Mięso ryb jest delikatne, a zawarte w nich kwasy tłuszczowe wykazują działanie przeciwzapalne.
7. Należy unikać fast-food'ów. Wśród możliwych czynników wywołujących chorobę Crohna poczesne miejsce zajmuje spożywanie wysoce przetworzonych pokarmów oferowanych przez duże sieci fast-foodów. Dla mnie osobiście jest to jeden z trudniejszych do egzekwowania punktów, jako że swego czasu byłem oddanym wyznawcą sieci KFC J
8. Należy zastąpić trzy duże posiłki większą ilością mniejszych objętościowo posiłków w ciągu dnia (np. 5). Wiem, iż dla osób aktywnych zawodowo może być to trudne, jednak zapewniam, że jest wykonalne, a wysiłek włożony w przestrzeganie tej zasady wysoce się opłaca. Osobiście przebywam w firmie co najmniej 8 godzin dziennie i współpracownicy (włącznie z moim szefem) po początkowej fazie zdumienia i zakłopotania, przywykli już do moich kulinarnych fanaberii.
9. Należy przestrzegać regularnych pór spożycia posiłków.
 
@Mort jeśli coś chcesz jeszcze wiedzieć to pisz, to jest prezentacja którą pokazał mi lekarz i jest bardzo spoko.
Leczenie chirurgiczne
Może się zdarzyć, że będziemy do niej zmuszeni ponieważ ostry stan w jakim się znajdziemy będzie takiej interwencji wymagał. Taka podbramkowa sytuacja może mieć miejsce w wyniku perforacji jelita, obfitych krwawień z przewodu pokarmowego lub innych komplikacji charakterystycznych dla przebiegu tej choroby. Mówimy wtedy, iż mamy do czynienia ze wskazaniami bezwzględnymi do interwencji chirurgicznej. Trzeba jednak mocno podkreślić, że chirurgia jest godną rozważenia opcją leczenia choroby Crohna, także w okresach, gdy nie ma ku temu bezwzględnych wskazań - jest więc formą terapii stawianą na równi z terapią farmakologiczną. Oczywiście lekkomyślnym byłoby rozpoczynać swoją walkę z chorobą od wycinania czy nacinania swoich wnętrzności :[ - tego nie poleci nam żaden lekarz (ani tym bardziej żaden normalny pacjent nie zgłosi się na ochotnika). Zresztą jeżeli w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita, resekcja daje efekt w postaci "wyleczenia" choroby to w przypadku Crohna istnieje duże prawdopodobieństwo, że po usunięciu zmienionej chorobowo tkanki, stan zapalny po jakimś czasie powróci w tym, bądź innym miejscu. Tak więc decyzję o podjęciu leczenia chirurgicznego należy podjąć świadomie, rozważając wszelkie za i przeciw, a przede wszystkim konsultując się ze swoim gastroenterologiem oraz chirurgiem. Jeżeli wypróbowaliśmy już wszelkich metod farmakologicznych, podjęliśmy długofalowe leczenie pod kontrolą specjalisty i nie przynosi ono spodziewanych efektów mówimy o tzw wskazaniach względnych do zastosowania leczenia chirurgicznego. Dodatkowo, jeśli cierpienie i ból lub też skutki uboczne stosowania leków są bardzo dokuczliwe taka forma leczenia może znacząco podnieść komfort życia pacjenta (choćby na kilka lat).

Optymalnym typem operacji w chorobie Leśniowskiego-Crohna jelita cienkiego jest oszczędna resekcja. W ostatnich latach przeprowadza się też śródoperacyjne, czasem wielokrotne, rozszerzanie zwężeń bez wycięcia jelita cienkiego (strikturoplastyka – ryc.9). W chorobie jelita grubego rodzaj operacji zależy od umiejscowienia i zakresu zmian patologicznych. Ograniczone, odcinkowe resekcje nie mają zastosowania. Przy zajęciu prawej lub lewej połowy okrężnicy wykonuje się hemikolektomię. Rozleglejsze zmiany wymagają na ogół kolektomii z zespoleniem krętniczo-odbytniczym lub nawet proktokolektomii z wytworzeniem stałej ileostomii


image010.gif

Powrót

Inne terapie wspomagające
- ćwiczenia relaksacyjne, joga, regularny tryb życia.

Pomimo ogromnego postępu medycyny i pojawiania się nowych specyfików farmakologicznych nie warto w oczekiwaniu na cudowny lek odcinać się od innych rodzajów terapii mogących przynieść nam ulgę. Wiele osób często sceptycznie podchodzi do ćwiczeń psychofizycznych, żywiąc do nich bezpodstawne uprzedzenia. Często treningi tego typu wydają się nam dziwne i nieskuteczne.
Tymczasem zarówno lekarze jak i pacjenci zauważają, iż eliminacja stresu może radykalnie wpłynąć na poprawę stanu zdrowia chorego. Tak naprawdę często nie zdajemy sobie nawet sprawy, iż jesteśmy w stanie napięcia nerwowego wmawiając sobie, że nas sytuacje stresowe w żaden sposób nie obciążają.
Osobiście jestem głęboko przekonany, że odpowiednia forma relaksu i odpoczynku wpływa kojąco na nasz organizm i potrafi przyczynić się do remisji w chorobie Crohna. Sztuką jest wybór właściwej formy terapii, która pozwoli nam się "rozluźnić". Myślę, że każdy powinien do tej sprawy podejść indywidualnie, pomyśleć co daje mu największą przyjemność, odpręża go, sprawia, że zapomina o problemach. Może to być słuchanie muzyki, modlitwa, czytanie powieści sensacyjnych, podziwianie przyrody, łowienie ryb, medytacje czy cokolwiek innego. Jeżeli sami nie potrafimy dobrać sobie odpowiedniej techniki relaksacyjnej zawsze możemy skorzystać z pomocy fachowców od ogólnie uznanych technik, takich jak: Joga, Tai Chi czy akupresura. Trzeba być przygotowanym na to, że każdy Guru terapii alternatywnej ma swoje jasno sprecyzowane poglądy i często (ale nie zawsze) z lekceważeniem odnosi się do innych metod. Warto jednak spróbować różnych ćwiczeń po to by stwierdzić, które są dla nas odpowiednie, niezapominając jednocześnie o podstawowej terapii, czyli uregulowanym trybie życia, z codzienną dawką 8 godzin snu oraz czasem przeznaczonym na odpoczynek w ciągu dnia
Powrót


RokowanieChoroba Leśniowskiego-Crohna wyraźnie pogarsza jakość życia, ale w długiej perspektywie nie skraca czasu życia. Warunkiem optymalnego stanu jest wczesne rozpoznanie choroby i prawidłowe leczenie. W części przypadków konieczny jest udział chirurga w leczeniu. Trwałe wyleczenie z choroby Leśniowskiego-Crohna jest na razie niemożliwe, ponieważ nawet doszczętne usunięcie ogniska chorobowego nie zapobiega „wznowie” zapalenia w innych, dotychczas zdrowych odcinkach przewodu pokarmowego.Powrót


Problemy specjalne
- Nadzór nad chorymi
Choroba Leśniowskiego-Crohna jest chorobą przewlekłą wymagającą stałego nadzoru i leczenia podtrzymującego. Pacjent powinien pozostawać pod opieką jednego lekarza, który ma wtedy szansę dostosowywać leki do jego potrzeb. Przeciętna częstotliwość wizyt kontrolnych wynosi raz na 3 miesiące. W czasie wizyty chory przedstawia wyniki badań dodatkowych i odbiera zalecenia dotyczące rodzaju i dawek leków. Przewlekłe leczenie wymaga sprawdzania niektórych parametrów laboratoryjnych, które zależą od rodzaju przyjmowanych leków (tabela 5). Część badań krwi służy wykrywaniu niedoborów krwinkowych, białkowych i elektrolitowych.

Kontrola lekarska obowiązuje nawet tych chorych, którzy nie mają żadnych objawów przez dłuższy czas. Wynika to ze zwiększonego, jak w każdej przewlekłej chorobie zapalnej, ryzyka nowotworowego. Ryzyko to dotyczy przede wszystkim osób z rozległym zapaleniem jelita grubego, które zaczęło się w dzieciństwie i trwa dłużej niż 10 lat. W ramach nadzoru onkologicznego wykonuje się pełną kolonoskopię połączoną z pobraniem licznych wycinków (biopsji) z błony śluzowej jelita grubego. Badanie takie powinno być powtarzane przynajmniej co 2 lata
image011.gif

Rozważania genetyczne

Wprawdzie czynniki genetyczne predysponują do rozwoju nieswoistych zapaleń jelit, ale ryzyko przekazania tych chorób potomstwu jest niewielkie. Dlatego też choroba Leśniowskiego-Crohna nie powinna zniechęcać potencjalnych rodziców do posiadania dzieci. W istocie o potomstwie decyduje nastawienie rodziców. Płodność kobiet z zapaleniami jelit jest zresztą prawidłowa, nie licząc okresu po operacji jelitowej. U mężczyzn płodność może być zmniejszona w związku z przyjmowaniem sulfasalazyny (tabela 4). Stan ten jest jednak odwracalny i ustępuje po 2-3 miesiącach od odstawienia lub zmiany leku na mesalazynę.

Zapalenie jelit a ciąża

Przebieg ciąży w nieaktywnej chorobie zapalnej jelit jest na ogół prawidłowy. Niewielkie zagrożenie występuje w pierwszym trymestrze ciąży, ale liczba poronień i dzieci z niską wagą urodzeniową nie różni się istotnie od spotykanej w populacji ogólnej. Największy wpływ na przebieg ciąży ma stan kobiety w momencie zapłodnienia. Najlepszym okresem do zajścia w ciążę jest remisja zapalenia jelit. Uchronienie się przed niepożądaną ciążą w niedogodnym dla kobiety momencie jest możliwe przy użyciu zwykłych leków antykoncepcyjnych lub środków mechanicznych. Wcześniejsze doniesienia o rzekomej szkodliwości leków hormonalnych w zapaleniach jelit nie zostały ostatecznie potwierdzone.

Ciężarne kobiety cierpiące na chorobę Leśniowskiego-Crohna wymagają szczególnego nadzoru i sprawdzania, czy nie pojawiają się niedobory. Najczęstsze niedobory dotyczą żelaza i kwasu foliowego, czyli substancji, od których zależy prawidłowe wytwarzanie krwinek czerwonych. Leki przeciwzapalne stosowane w okresach zacisza i zaostrzeń choroby nie muszą być przerywane. Odnosi się to zwłaszcza do sulfasalazyny, mesalazyny i glukokortykosteroidów. Zastrzeżenia budzą te leki, o których nie ma pełnych danych – są to azatiopryna, 6-merkaptopuryna i infliksymab. Bezwzględnie przeciwwskazany jest metotreksat, który powinien być odstawiony na 6 miesięcy przed planowaną ciążą.

Szczególnym okresem dla matki i dziecka jest też laktacja. W czasie karmienia niedopuszczalne są te same leki, które są przeciwwskazane w ciąży.

Zagrożenia wynikające z przyjmowania leków

Glukokortykosteroidy należą do leków, które z jednej strony mają silne działanie przeciwzapalne, a z drugiej wywołują poważne skutki uboczne (tabela 5). Duże ryzyko działań niepożądanych wynika z długiego, wielomiesięcznego przyjmowania tych leków. Aby uniknąć przynajmniej części powikłań, kortykoidy powinny być stosowane jak najkrócej. Niestety u około 20% leczonych rozwija się sterydozależność, tj. konieczność stałego podawania tych leków w celu utrzymania remisji. W takiej sytuacji bezpieczniejszym preparatem jest budezonid, który wywołuje mniej działań niepożądanych od innych kortykoidów.
image012.gif

Ponad połowa chorych ma zmniejszoną gęstość mineralną kości i osteoporozę. Zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej są przyczyną złamań kości, głównie szyjki kości udowej, kości promieniowej, żeber i kręgów. Do czynników zwiększających ryzyko złamań kości należą zaburzenia rozwoju płciowego u dzieci oraz upośledzone wchłanianie witaminy D i wapnia w jelicie cienkim. Wskazaniami do leczenia osteoporozy w chorobie Leśniowskiego-Crohna są: wcześniejsze (przebyte) złamania kości, starszy wiek pacjentów (niezależnie od płci) oraz przyjmowanie kortykoidów. W lżejszych przypadkach osteoporozy stosuje się witaminę D i preparaty wapnia, a w cięższych bisfosfoniany doustnie (alendronian) lub dożylnie (pamidronian). Bisfosfoniany hamują destrukcję kości, ale mogą być przyczyną powikłań, takich jak zgaga i zapalenie przełyku. Zapobieganie osteoporozie jest możliwe poprzez ćwiczenia fizyczne, które wzmacniają kości. Wskazanymi rodzajami ćwiczeń są: spacery, pływanie i jazda na rowerze. Aktywne uprawianie sportu czy cięższe wysiłki fizyczne są niedopuszczalne u osób, u których już rozpoznano osteoporozę. Do sportów przeciwwskazanych w takiej sytuacji należą „jogging”, gimnastyka, piłka nożna i jazda konna.

Lekami, których przyjmowanie może pogorszyć przebieg choroby Leśniowskiego-Crohna, są:
1. Preparaty przeciwbólowe i przeciwgorączkowe zaliczane do niesteroidowych leków przeciwzapalnych (aspiryna, diklofenak, naproksen, piroksykam, indometacyna).
2. Antybiotyki, które niszczą bakteryjną florę jelitową i mogą nasilić biegunkę lub wywołać zaostrzenie choroby.

Antybiotyki nie są przeciwwskazane w nieswoistych zapaleniach jelit, ale powinny być stosowane jedynie w przypadkach infekcji bakteryjnych o udowodnionej wrażliwości na te leki.

Choroba Leśniowskiego-Crohna u dzieci

Dzieci i młodzież w wieku do 20 lat stanowią 15-20% wszystkich pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit. Przebieg tych zapaleń u dzieci jest na ogół gorszy niż u dorosłych. Wynika to ze szczególnych wymogów okresu rozwojowego, większego zakresu zmian jelitowych i utrudnionego leczenia. Początek choroby Leśniowskiego-Crohna u dzieci często bywa skryty ze stopniowym nasilaniem się biegunki i bólów brzucha. Niekiedy pierwszym objawem jest zapalenie stawów lub zmniejszenie masy ciała. Do częstych objawów rozwiniętej choroby jelit należą brak łaknienia, nudności i wymioty. Charakterystycznym powikłaniem choroby Leśniowskiego-Crohna, obserwowanym u 10-20% dzieci, jest zahamowanie wzrostu z opóźnieniem dojrzewania płciowego. Wśród głównych przyczyn tego powikłania wymienia się przewlekły proces zapalny, niedobór kalorii i długotrwałą kortykoterapię.

Leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna u dzieci odbywa się według zasad obowiązujących u dorosłych, z tym że u dzieci należy zwracać szczególną uwagę na odżywianie. Skuteczne tłumienie procesu zapalnego w jelitach za pomocą glukokortykosteroidów, połączone z dowozem odpowiedniej ilości kalorii, białka i witamin, może przywrócić prawidłową dynamikę wzrostu i przyspieszyć dojrzewanie płciowe. U części pacjentów nadrabianie wzrostu następuje dopiero pod wpływem diety elementarnej lub przedłużonego żywienia dożylnego. W przypadkach opornych na leczenie zachowawcze istnieją wskazania do leczenia chirurgicznego. Jeśli niedobór wzrostu stanowi główny albo jedyny powód operacji, to zabieg powinien być przeprowadzony przed skostnieniem nasad kości długich. Po operacji u wielu dzieci następuje szybka poprawa i wybitne przyspieszenie wzrostu, chociaż nie wszystkie osiągają wzrost prawidłowy. Tolerancja leczenia chirurgicznego przez dzieci jest dobra, zwłaszcza jeśli jest ono powiązane z rehabilitacją fizyczną i psychiczną.

Praca i odpoczynek

Większość pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna może wykonywać każdą pracę, która nie wymaga nadmiernego wysiłku fizycznego i nie wiąże się z utrudnionym dostępem do toalety. Kierownictwo oraz koleżanki i koledzy w miejscu pracy powinni być raczej poinformowani o rodzaju choroby i możliwych objawach – będą wówczas bardziej pomocni. W żadnym razie chorzy nie mogą być dyskryminowani w pracy. Zdarzają się jednak trudności z uzyskaniem ubezpieczenia zdrowotnego.

Sposób spędzania urlopu przez pacjentów nie powinien się różnić od zdrowych osób. Pewne niedogodności mogą być związane z podróżami samolotem lub pociągiem. Jak wspomniano wcześniej, nie ma racjonalnych powodów do przestrzegania jakiejś szczególnej diety, natomiast chorzy muszą być zabezpieczeni w leki na cały okres urlopu.

Chociaż stresy nie są przyczyną choroby Leśniowskiego-Crohna, to jednak mogą nasilać jej objawy. Z tego powodu ważne są okresy relaksacji w domu i w pracy. Relaksacja może być podjęta w dowolnym miejscu. Między innymi zaleca się 15-20 – minutowy odpoczynek po obiedzie, nieprzyjmowanie w tym czasie telefonów i wolne, głębokie oddychanie. Niekiedy pomagają masaże, napinanie poszczególnych grup mięśniowych, oglądanie przyjemnych obrazów i słuchanie dobrej muzyki.

Chorzy ze stomią

Wielu pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna wymaga leczenia chirurgicznego. Współczesne techniki operacyjne zapewniają większości z nich naturalną drogę wypróżnień. Tylko część chorych musi mieć okresową lub stałą „stomię” (ileostomię / kolostomię), tj. wyprowadzenie jelita cienkiego lub grubego na zewnątrz przez powłoki brzuszne. Okresowa stomia jest zwykle zamykana po 3-6 miesiącach. Sprzęt zabezpieczający stomię jest obecnie tak dobry, że chorzy mogą prowadzić normalne życie i wykonywać prawie każdą pracę. Jest ważne, aby chorzy po operacji kontaktowali się z poradniami stomijnymi, w których mogą uzyskać fachową poradę i zaopatrzenie w sprzęt najlepiej dostosowany do ich potrzeb.

Medycyna alternatywna

Nieswoiste zapalenia jelit nie zawsze poddają się konwencjonalnym metodom terapii. Dlatego dla pacjenta kuszące są próby leczenia metodami alternatywnymi z nadzieją na uzyskanie poprawy. Niektóre z tych sposobów mogą być pomocne, ale wiele jest nieodpowiednich i przynosi konkretne szkody. Do korzystnych metod leczenia alternatywnego należy akupunktura stosowana w celu opanowania bólu. Natomiast homeopatia ma wątpliwe znaczenie, między innymi dlatego, że substancje „czynne” są znacznie rozcieńczone i nie mogą ujawnić swego wpływu. Lekarze nie tyle nie wierzą w działanie metod alternatywnych, ile wyrażają obawy z powodu niekiedy znacznego opóźniania w prawidłowym postępowaniu diagnostycznym i leczniczym. Powrót
Stowarzyszenia pacjentów
Polskie Towarzystwo Wspierania Osób z Nieswoistym Zapaleniem Jelita „J-elita”

Zarząd Główny
ul. Ks. Trojdena 4, 02-109 Warszawa
tel. (22) 597 07 20, (22) 849 59 37, 0-691 403 051
fax (22) 597 07 15
e-mail: [email protected]
strony: http://www.colitis-crohn.org, http://nzj.iimcb.gov.pl

Odział Dolnośląski
II Katedra i Klinika Pediatrii, Gastroenterologii i Żywienia we Wrocławiu
ul. Marii Skłodowskiej - Curie 50/52, 50 - 369 Wrocław
tel. (71) 320 08 03 (lekarz dyżurny)
sekretariat tel./fax (71) 328 41 17
e-mail: [email protected]
strona: http://www.nzj.am.wroc.pl/

Odział Podlaski
Dziecięcy Szpital Kliniczny w Białymstoku, III Klinika Chorób Dzieci
ul. Waszyngtona 17, 15-269 Białystok
tel. (85) 745 07 10

Oddział Pomorski
Wojewódzki Szpital Specjalistyczny, Klinika Pediatrii, Gastroenterologii i Onkologii Dziecięcej AM w Gdańsku
ul. Nowe Ogrody 1-6, 80-803 Gdańsk
tel. 0-691 859 553, fax (58) 302 25 91
e-mail: [email protected]

Polskie Stowarzyszenie Chorych na Colitis Ulcerosa i Chorobę Crohna
ul. Grunwaldzka 76/78, 80-244 Gdańsk
tel. (58) 345 10 25 środa godz. 17-18
e-mail: [email protected]
strona: http://www.colitiscrohn.home.pl

Wielkopolskie Stowarzyszenie Chorych na Colitis Ulcerosa i Chorobę Leśniowskiego-Crohna
Wiesława Bednawska
ul. Przybyszewskiego 49, 60-355 Poznań
tel. (61) 668 22 57
Powrót



Lista ośrodków referencyjnych


Lp.


Imię i Nazwisko Kierownika Ośrodka Referencyjnego


Adres Ośrodka Referencyjnego


Telefon

1.


Prof. dr hab. Eugeniusz Butruk


Centrum Onkologii- Instytut Klinika Gastroenterologii CMKP

Ul. Roentgena 5 02-781 Warszawa


(022) 644-01-02

2


Prof. dr hab. Grażyna Rydzewska


Klinika Chorób Wewnętrznych i Gastroenterologii CSK MSWiA

Ul. Wołoska 137 02-507 Warszawa


(022) 508-12-40

3.


Prof. dr hab. Leszek Paradowski


Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 3 Katedra i Klinika Gastroenterologii AM

ul. Poniatowskiego 2 50-326 Wrocław


(071) 322-99-18

4.


Prof. dr hab. Maciej Świątkowski


Katedra i Klinika Gastroenterologii, Chorób Naczyń i Chorób Wewnętrznych AM SPW Szpital im. J. Biziela

ul. Ujejskiego 75 85-168 Bydgoszcz


(052) 371-49-12

5.


Prof. dr hab. Maria Słomka


Katedra i Klinika Gastroenterologii AM

Ul. Jaczewskiego 8 20-954 Lublin


(081)742-54-52

6.


Prof. dr hab. Ewa Małecka- Panas


Klinika Przewodu Pokarmowego Szpital Kliniczny Nr 1

Ul. Kopcińskiego 22 90-153 Łódź


(042) 677-69-50

7.


Lek. med. Danuta Henzler


Szpital Wojewódzki

Ul. Kośnego 53 45-372 Opole


(077) 443-35-36

8.


Lek. med. Jacek Huk


Oddział Gastroenterologii i Centralna Pracownia Endoskopii
Szpital Wojewódzki Nr 2


Ul. Lwowska 60 35-301 Rzeszów


(017) 866-40-00

9.


Prof. dr hab. Andrzej Dąbrowski


SP SK AMB

Klinika Gastroenterologii i Chorób Wewnętrznych

Ul. M. Skłodowskiej- Curie 24 a
15-276 Białystok



(085) 746-82-34

10.


Prof. dr hab. Andrzej Nowak


Katedra i Klinika Gastroenterologii ŚAM

CSK

Ul. Medyków 14 40-752 Katowice


789-44-01

11


Lek. med. Zdzisław Życiński


Zakład Opieki Zdrowotnej

Ul. Radomska 35
27-200 Starachowice



(041) 275-64-38

12.


Prof. dr hab. Krzysztof Linke


Klinika Gastroenterologii i Żywienia Człowieka AM

Ul. Przybyszewskiego 49
60-355 Poznań



(061) 867-92-35

13.


Prof. dr hab. Krzysztof Marlicz


Klinika Gastroenterologii

Ul. Unii Lubelskiej 1
71-252 Szczecin



(091) 425-32-11

14.


Prof. dr hab. Jan Chojnacki


Uniwersytet Medyczny w Łodzi

Oddział Chorób Wewnętrznych i Gastroenterologii

90-647 Łódź ul. Pl. Hallera 1


(042) 639-30-49

15


Prof. Tomasz Mach


Klinika Gastroenterologii i Hepatologii Collegium Medicum UJ
31-531 Kraków ul. Śniadeckich 10



(012) 421-38-91

16.


Prof. dr hab. Mirosław Jarosz


Klinika Gastroenterologii Instytutu Żywności i Żywienia Wojewódzki Szpital Bródnowski

Ul. Kondratowicza 8 Warszawa


(022) 550-96-77

17.


Prof. dr hab. Marian Smoczyński


Klinika Gastroenterologii i Hepatologii AMG

80-211 Gdańsk ul. Dębinki 7


(058) 349-25-01

349-25-22

18.


lek. med. Barbara Dąbrowska


Oddział Gastroenterologii

Wojewódzki Szpital Specjalistyczny

Ul. Żołnierska 18

10-561 Olsztyn


(089) 538-63-56

538-63-63

19.


Prof. dr hab. Jerzy Socha


Klinika Gastroenterologii, Hepatologii i Immunologii Instytut Pomnik- Centrum Zdrowia Dziecka

Al. Dzieci Polskich 20 04-730 Warszawa


(022) 815-73-84

20.


Prof. dr hab. Mieczysława Czerwionka- Szaflarska


Klinika Pediatrii, Alergologii i Gastroenterologii AM

Szpital Kliniczny im. D. Jurasza

Ul. M. Skłodowskiej- Curie 9

85-094 Bydgoszcz


(052) 585-40-00

585-48-50

21.


Prof. dr hab. Wojciech Cichy


IV Klinika Pediatrii AM

Szpital Kliniczny Nr 5

Ul. Szpitalna 27/23

60-572 Poznań


(062) 847-26-85

22


Prof. Ireneusz Krasnodębski


Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego i Żywienia AM

02-907 Warszawa ul. Banacha 1 a


(022) 599-10-00

599-22-57

23


Prof. Paweł Lampe


Katedra i Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego

40-752 Katowice ul. Medyków 14


(032) 789-42-51

Powrót

Fakty i Mity
Chorzy na Crohna mogą wieść normalne życie (mit) - pomimo, iż wielu terapeutów uważa to zdanie za prawdziwe, nie ma się co czarować: osoba chora na Crohna, jeżeli nie chce się narazić na ciężkie nawroty choroby, nie może prowadzić takiego trybu życia jak osoba całkowicie zdrowa. Choć nadal może wykonywać większość czynności, które wykonywała będąc zdrową i w pełni sił (pracować, uprawiać sport, udzielać się towarzysko etc...) to jednak intensywność tych wszystkich praktyk zostanie znacznie zredukowana. Ścisła dieta, regularny tryb życia (stałe pory posiłków, snu, a nawet wypróżnień- :o] sic.), unikanie stresów, nadmiernego wysiłku fizycznego to istotne ograniczenia, do których stosowanie się determinuje sukces w walce z chorobą.
Niemowlęta karmione piersią mają mniejsze szanse na zachorowanie w trakcie swojego życia (fakt) - ryzyko wystąpienia choroby Crohna u osób, które jako niemowlęta były karmione naturalnie jest znacznie mniejsze niż u osób, które zostały wcześnie pozbawione pokarmu matki.
Chorobą Crohna można się zarazić (mit) - choć etiologia choroby crohna nie jest znana, to jedno wiemy na pewno - nie można się nią zarazić od osoby chorej.
Choroba Crohna jest przekazywana genetycznie (fakt) - mimo, że dzieje się tak dla niewielkiego odsetku przypadków to jednak ryzyko wystąpienia choroby jest większe u osób mających w rodzinie osobę chorą. Około 20% pacjentów ma wśród krewnych osoby dotknięte przez jakąś formę zaburzeń przewodu pokarmowego.
Medycyna nie zna lekarstwa na chorobę Crohna (fakt) - niestety przykry fakt. Choć istnieje szereg leków zwalczających objawy, do dzisiaj nie wynaleziono lekarstwa, które skutecznie zwalczałoby przyczynę choroby.
Z tego faktu wynika także kolejny:
Przyczyna choroby Crohna nie jest znana (fakt) - istnieje wiele teorii na ten temat. Powszechnie uważa się, ze nieznany czynnik (wirus, bakteria) zaburza prawidłowe funkcjonowanie systemu immunologicznego wywołując stan zapalny w danym obszarze przewodu pokarmowego. Wśród czynników mogących mieć wpływ na wystąpienie zapalenia brane pod uwagę są najróżniejsze możliwości, jak np.: zanieczyszczenie środowiska naturalnego, związki chemiczne wchodzące w skład artykułów spożywczych, kosmetycznych (np. związki wchodzące w skład pasty do zębów), intensywny tryb życia, stres itp
 
@Mort jeśli coś chcesz jeszcze wiedzieć to pisz, to jest prezentacja którą pokazał mi lekarz i jest bardzo spoko.
Leczenie chirurgiczne
Może się zdarzyć, że będziemy do niej zmuszeni ponieważ ostry stan w jakim się znajdziemy będzie takiej interwencji wymagał. Taka podbramkowa sytuacja może mieć miejsce w wyniku perforacji jelita, obfitych krwawień z przewodu pokarmowego lub innych komplikacji charakterystycznych dla przebiegu tej choroby. Mówimy wtedy, iż mamy do czynienia ze wskazaniami bezwzględnymi do interwencji chirurgicznej. Trzeba jednak mocno podkreślić, że chirurgia jest godną rozważenia opcją leczenia choroby Crohna, także w okresach, gdy nie ma ku temu bezwzględnych wskazań - jest więc formą terapii stawianą na równi z terapią farmakologiczną. Oczywiście lekkomyślnym byłoby rozpoczynać swoją walkę z chorobą od wycinania czy nacinania swoich wnętrzności :[ - tego nie poleci nam żaden lekarz (ani tym bardziej żaden normalny pacjent nie zgłosi się na ochotnika). Zresztą jeżeli w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita, resekcja daje efekt w postaci "wyleczenia" choroby to w przypadku Crohna istnieje duże prawdopodobieństwo, że po usunięciu zmienionej chorobowo tkanki, stan zapalny po jakimś czasie powróci w tym, bądź innym miejscu. Tak więc decyzję o podjęciu leczenia chirurgicznego należy podjąć świadomie, rozważając wszelkie za i przeciw, a przede wszystkim konsultując się ze swoim gastroenterologiem oraz chirurgiem. Jeżeli wypróbowaliśmy już wszelkich metod farmakologicznych, podjęliśmy długofalowe leczenie pod kontrolą specjalisty i nie przynosi ono spodziewanych efektów mówimy o tzw wskazaniach względnych do zastosowania leczenia chirurgicznego. Dodatkowo, jeśli cierpienie i ból lub też skutki uboczne stosowania leków są bardzo dokuczliwe taka forma leczenia może znacząco podnieść komfort życia pacjenta (choćby na kilka lat).

Optymalnym typem operacji w chorobie Leśniowskiego-Crohna jelita cienkiego jest oszczędna resekcja. W ostatnich latach przeprowadza się też śródoperacyjne, czasem wielokrotne, rozszerzanie zwężeń bez wycięcia jelita cienkiego (strikturoplastyka – ryc.9). W chorobie jelita grubego rodzaj operacji zależy od umiejscowienia i zakresu zmian patologicznych. Ograniczone, odcinkowe resekcje nie mają zastosowania. Przy zajęciu prawej lub lewej połowy okrężnicy wykonuje się hemikolektomię. Rozleglejsze zmiany wymagają na ogół kolektomii z zespoleniem krętniczo-odbytniczym lub nawet proktokolektomii z wytworzeniem stałej ileostomii


image010.gif

Powrót

Inne terapie wspomagające
- ćwiczenia relaksacyjne, joga, regularny tryb życia.

Pomimo ogromnego postępu medycyny i pojawiania się nowych specyfików farmakologicznych nie warto w oczekiwaniu na cudowny lek odcinać się od innych rodzajów terapii mogących przynieść nam ulgę. Wiele osób często sceptycznie podchodzi do ćwiczeń psychofizycznych, żywiąc do nich bezpodstawne uprzedzenia. Często treningi tego typu wydają się nam dziwne i nieskuteczne.
Tymczasem zarówno lekarze jak i pacjenci zauważają, iż eliminacja stresu może radykalnie wpłynąć na poprawę stanu zdrowia chorego. Tak naprawdę często nie zdajemy sobie nawet sprawy, iż jesteśmy w stanie napięcia nerwowego wmawiając sobie, że nas sytuacje stresowe w żaden sposób nie obciążają.
Osobiście jestem głęboko przekonany, że odpowiednia forma relaksu i odpoczynku wpływa kojąco na nasz organizm i potrafi przyczynić się do remisji w chorobie Crohna. Sztuką jest wybór właściwej formy terapii, która pozwoli nam się "rozluźnić". Myślę, że każdy powinien do tej sprawy podejść indywidualnie, pomyśleć co daje mu największą przyjemność, odpręża go, sprawia, że zapomina o problemach. Może to być słuchanie muzyki, modlitwa, czytanie powieści sensacyjnych, podziwianie przyrody, łowienie ryb, medytacje czy cokolwiek innego. Jeżeli sami nie potrafimy dobrać sobie odpowiedniej techniki relaksacyjnej zawsze możemy skorzystać z pomocy fachowców od ogólnie uznanych technik, takich jak: Joga, Tai Chi czy akupresura. Trzeba być przygotowanym na to, że każdy Guru terapii alternatywnej ma swoje jasno sprecyzowane poglądy i często (ale nie zawsze) z lekceważeniem odnosi się do innych metod. Warto jednak spróbować różnych ćwiczeń po to by stwierdzić, które są dla nas odpowiednie, niezapominając jednocześnie o podstawowej terapii, czyli uregulowanym trybie życia, z codzienną dawką 8 godzin snu oraz czasem przeznaczonym na odpoczynek w ciągu dnia
Powrót


RokowanieChoroba Leśniowskiego-Crohna wyraźnie pogarsza jakość życia, ale w długiej perspektywie nie skraca czasu życia. Warunkiem optymalnego stanu jest wczesne rozpoznanie choroby i prawidłowe leczenie. W części przypadków konieczny jest udział chirurga w leczeniu. Trwałe wyleczenie z choroby Leśniowskiego-Crohna jest na razie niemożliwe, ponieważ nawet doszczętne usunięcie ogniska chorobowego nie zapobiega „wznowie” zapalenia w innych, dotychczas zdrowych odcinkach przewodu pokarmowego.Powrót


Problemy specjalne
- Nadzór nad chorymi
Choroba Leśniowskiego-Crohna jest chorobą przewlekłą wymagającą stałego nadzoru i leczenia podtrzymującego. Pacjent powinien pozostawać pod opieką jednego lekarza, który ma wtedy szansę dostosowywać leki do jego potrzeb. Przeciętna częstotliwość wizyt kontrolnych wynosi raz na 3 miesiące. W czasie wizyty chory przedstawia wyniki badań dodatkowych i odbiera zalecenia dotyczące rodzaju i dawek leków. Przewlekłe leczenie wymaga sprawdzania niektórych parametrów laboratoryjnych, które zależą od rodzaju przyjmowanych leków (tabela 5). Część badań krwi służy wykrywaniu niedoborów krwinkowych, białkowych i elektrolitowych.

Kontrola lekarska obowiązuje nawet tych chorych, którzy nie mają żadnych objawów przez dłuższy czas. Wynika to ze zwiększonego, jak w każdej przewlekłej chorobie zapalnej, ryzyka nowotworowego. Ryzyko to dotyczy przede wszystkim osób z rozległym zapaleniem jelita grubego, które zaczęło się w dzieciństwie i trwa dłużej niż 10 lat. W ramach nadzoru onkologicznego wykonuje się pełną kolonoskopię połączoną z pobraniem licznych wycinków (biopsji) z błony śluzowej jelita grubego. Badanie takie powinno być powtarzane przynajmniej co 2 lata
image011.gif

Rozważania genetyczne

Wprawdzie czynniki genetyczne predysponują do rozwoju nieswoistych zapaleń jelit, ale ryzyko przekazania tych chorób potomstwu jest niewielkie. Dlatego też choroba Leśniowskiego-Crohna nie powinna zniechęcać potencjalnych rodziców do posiadania dzieci. W istocie o potomstwie decyduje nastawienie rodziców. Płodność kobiet z zapaleniami jelit jest zresztą prawidłowa, nie licząc okresu po operacji jelitowej. U mężczyzn płodność może być zmniejszona w związku z przyjmowaniem sulfasalazyny (tabela 4). Stan ten jest jednak odwracalny i ustępuje po 2-3 miesiącach od odstawienia lub zmiany leku na mesalazynę.

Zapalenie jelit a ciąża

Przebieg ciąży w nieaktywnej chorobie zapalnej jelit jest na ogół prawidłowy. Niewielkie zagrożenie występuje w pierwszym trymestrze ciąży, ale liczba poronień i dzieci z niską wagą urodzeniową nie różni się istotnie od spotykanej w populacji ogólnej. Największy wpływ na przebieg ciąży ma stan kobiety w momencie zapłodnienia. Najlepszym okresem do zajścia w ciążę jest remisja zapalenia jelit. Uchronienie się przed niepożądaną ciążą w niedogodnym dla kobiety momencie jest możliwe przy użyciu zwykłych leków antykoncepcyjnych lub środków mechanicznych. Wcześniejsze doniesienia o rzekomej szkodliwości leków hormonalnych w zapaleniach jelit nie zostały ostatecznie potwierdzone.

Ciężarne kobiety cierpiące na chorobę Leśniowskiego-Crohna wymagają szczególnego nadzoru i sprawdzania, czy nie pojawiają się niedobory. Najczęstsze niedobory dotyczą żelaza i kwasu foliowego, czyli substancji, od których zależy prawidłowe wytwarzanie krwinek czerwonych. Leki przeciwzapalne stosowane w okresach zacisza i zaostrzeń choroby nie muszą być przerywane. Odnosi się to zwłaszcza do sulfasalazyny, mesalazyny i glukokortykosteroidów. Zastrzeżenia budzą te leki, o których nie ma pełnych danych – są to azatiopryna, 6-merkaptopuryna i infliksymab. Bezwzględnie przeciwwskazany jest metotreksat, który powinien być odstawiony na 6 miesięcy przed planowaną ciążą.

Szczególnym okresem dla matki i dziecka jest też laktacja. W czasie karmienia niedopuszczalne są te same leki, które są przeciwwskazane w ciąży.

Zagrożenia wynikające z przyjmowania leków

Glukokortykosteroidy należą do leków, które z jednej strony mają silne działanie przeciwzapalne, a z drugiej wywołują poważne skutki uboczne (tabela 5). Duże ryzyko działań niepożądanych wynika z długiego, wielomiesięcznego przyjmowania tych leków. Aby uniknąć przynajmniej części powikłań, kortykoidy powinny być stosowane jak najkrócej. Niestety u około 20% leczonych rozwija się sterydozależność, tj. konieczność stałego podawania tych leków w celu utrzymania remisji. W takiej sytuacji bezpieczniejszym preparatem jest budezonid, który wywołuje mniej działań niepożądanych od innych kortykoidów.
image012.gif

Ponad połowa chorych ma zmniejszoną gęstość mineralną kości i osteoporozę. Zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej są przyczyną złamań kości, głównie szyjki kości udowej, kości promieniowej, żeber i kręgów. Do czynników zwiększających ryzyko złamań kości należą zaburzenia rozwoju płciowego u dzieci oraz upośledzone wchłanianie witaminy D i wapnia w jelicie cienkim. Wskazaniami do leczenia osteoporozy w chorobie Leśniowskiego-Crohna są: wcześniejsze (przebyte) złamania kości, starszy wiek pacjentów (niezależnie od płci) oraz przyjmowanie kortykoidów. W lżejszych przypadkach osteoporozy stosuje się witaminę D i preparaty wapnia, a w cięższych bisfosfoniany doustnie (alendronian) lub dożylnie (pamidronian). Bisfosfoniany hamują destrukcję kości, ale mogą być przyczyną powikłań, takich jak zgaga i zapalenie przełyku. Zapobieganie osteoporozie jest możliwe poprzez ćwiczenia fizyczne, które wzmacniają kości. Wskazanymi rodzajami ćwiczeń są: spacery, pływanie i jazda na rowerze. Aktywne uprawianie sportu czy cięższe wysiłki fizyczne są niedopuszczalne u osób, u których już rozpoznano osteoporozę. Do sportów przeciwwskazanych w takiej sytuacji należą „jogging”, gimnastyka, piłka nożna i jazda konna.

Lekami, których przyjmowanie może pogorszyć przebieg choroby Leśniowskiego-Crohna, są:
1. Preparaty przeciwbólowe i przeciwgorączkowe zaliczane do niesteroidowych leków przeciwzapalnych (aspiryna, diklofenak, naproksen, piroksykam, indometacyna).
2. Antybiotyki, które niszczą bakteryjną florę jelitową i mogą nasilić biegunkę lub wywołać zaostrzenie choroby.

Antybiotyki nie są przeciwwskazane w nieswoistych zapaleniach jelit, ale powinny być stosowane jedynie w przypadkach infekcji bakteryjnych o udowodnionej wrażliwości na te leki.

Choroba Leśniowskiego-Crohna u dzieci

Dzieci i młodzież w wieku do 20 lat stanowią 15-20% wszystkich pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit. Przebieg tych zapaleń u dzieci jest na ogół gorszy niż u dorosłych. Wynika to ze szczególnych wymogów okresu rozwojowego, większego zakresu zmian jelitowych i utrudnionego leczenia. Początek choroby Leśniowskiego-Crohna u dzieci często bywa skryty ze stopniowym nasilaniem się biegunki i bólów brzucha. Niekiedy pierwszym objawem jest zapalenie stawów lub zmniejszenie masy ciała. Do częstych objawów rozwiniętej choroby jelit należą brak łaknienia, nudności i wymioty. Charakterystycznym powikłaniem choroby Leśniowskiego-Crohna, obserwowanym u 10-20% dzieci, jest zahamowanie wzrostu z opóźnieniem dojrzewania płciowego. Wśród głównych przyczyn tego powikłania wymienia się przewlekły proces zapalny, niedobór kalorii i długotrwałą kortykoterapię.

Leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna u dzieci odbywa się według zasad obowiązujących u dorosłych, z tym że u dzieci należy zwracać szczególną uwagę na odżywianie. Skuteczne tłumienie procesu zapalnego w jelitach za pomocą glukokortykosteroidów, połączone z dowozem odpowiedniej ilości kalorii, białka i witamin, może przywrócić prawidłową dynamikę wzrostu i przyspieszyć dojrzewanie płciowe. U części pacjentów nadrabianie wzrostu następuje dopiero pod wpływem diety elementarnej lub przedłużonego żywienia dożylnego. W przypadkach opornych na leczenie zachowawcze istnieją wskazania do leczenia chirurgicznego. Jeśli niedobór wzrostu stanowi główny albo jedyny powód operacji, to zabieg powinien być przeprowadzony przed skostnieniem nasad kości długich. Po operacji u wielu dzieci następuje szybka poprawa i wybitne przyspieszenie wzrostu, chociaż nie wszystkie osiągają wzrost prawidłowy. Tolerancja leczenia chirurgicznego przez dzieci jest dobra, zwłaszcza jeśli jest ono powiązane z rehabilitacją fizyczną i psychiczną.

Praca i odpoczynek

Większość pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna może wykonywać każdą pracę, która nie wymaga nadmiernego wysiłku fizycznego i nie wiąże się z utrudnionym dostępem do toalety. Kierownictwo oraz koleżanki i koledzy w miejscu pracy powinni być raczej poinformowani o rodzaju choroby i możliwych objawach – będą wówczas bardziej pomocni. W żadnym razie chorzy nie mogą być dyskryminowani w pracy. Zdarzają się jednak trudności z uzyskaniem ubezpieczenia zdrowotnego.

Sposób spędzania urlopu przez pacjentów nie powinien się różnić od zdrowych osób. Pewne niedogodności mogą być związane z podróżami samolotem lub pociągiem. Jak wspomniano wcześniej, nie ma racjonalnych powodów do przestrzegania jakiejś szczególnej diety, natomiast chorzy muszą być zabezpieczeni w leki na cały okres urlopu.

Chociaż stresy nie są przyczyną choroby Leśniowskiego-Crohna, to jednak mogą nasilać jej objawy. Z tego powodu ważne są okresy relaksacji w domu i w pracy. Relaksacja może być podjęta w dowolnym miejscu. Między innymi zaleca się 15-20 – minutowy odpoczynek po obiedzie, nieprzyjmowanie w tym czasie telefonów i wolne, głębokie oddychanie. Niekiedy pomagają masaże, napinanie poszczególnych grup mięśniowych, oglądanie przyjemnych obrazów i słuchanie dobrej muzyki.

Chorzy ze stomią

Wielu pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna wymaga leczenia chirurgicznego. Współczesne techniki operacyjne zapewniają większości z nich naturalną drogę wypróżnień. Tylko część chorych musi mieć okresową lub stałą „stomię” (ileostomię / kolostomię), tj. wyprowadzenie jelita cienkiego lub grubego na zewnątrz przez powłoki brzuszne. Okresowa stomia jest zwykle zamykana po 3-6 miesiącach. Sprzęt zabezpieczający stomię jest obecnie tak dobry, że chorzy mogą prowadzić normalne życie i wykonywać prawie każdą pracę. Jest ważne, aby chorzy po operacji kontaktowali się z poradniami stomijnymi, w których mogą uzyskać fachową poradę i zaopatrzenie w sprzęt najlepiej dostosowany do ich potrzeb.

Medycyna alternatywna

Nieswoiste zapalenia jelit nie zawsze poddają się konwencjonalnym metodom terapii. Dlatego dla pacjenta kuszące są próby leczenia metodami alternatywnymi z nadzieją na uzyskanie poprawy. Niektóre z tych sposobów mogą być pomocne, ale wiele jest nieodpowiednich i przynosi konkretne szkody. Do korzystnych metod leczenia alternatywnego należy akupunktura stosowana w celu opanowania bólu. Natomiast homeopatia ma wątpliwe znaczenie, między innymi dlatego, że substancje „czynne” są znacznie rozcieńczone i nie mogą ujawnić swego wpływu. Lekarze nie tyle nie wierzą w działanie metod alternatywnych, ile wyrażają obawy z powodu niekiedy znacznego opóźniania w prawidłowym postępowaniu diagnostycznym i leczniczym. Powrót
Stowarzyszenia pacjentów
Polskie Towarzystwo Wspierania Osób z Nieswoistym Zapaleniem Jelita „J-elita”

Zarząd Główny
ul. Ks. Trojdena 4, 02-109 Warszawa
tel. (22) 597 07 20, (22) 849 59 37, 0-691 403 051
fax (22) 597 07 15
e-mail: [email protected]
strony: http://www.colitis-crohn.org, http://nzj.iimcb.gov.pl

Odział Dolnośląski
II Katedra i Klinika Pediatrii, Gastroenterologii i Żywienia we Wrocławiu
ul. Marii Skłodowskiej - Curie 50/52, 50 - 369 Wrocław
tel. (71) 320 08 03 (lekarz dyżurny)
sekretariat tel./fax (71) 328 41 17
e-mail: [email protected]
strona: http://www.nzj.am.wroc.pl/

Odział Podlaski
Dziecięcy Szpital Kliniczny w Białymstoku, III Klinika Chorób Dzieci
ul. Waszyngtona 17, 15-269 Białystok
tel. (85) 745 07 10

Oddział Pomorski
Wojewódzki Szpital Specjalistyczny, Klinika Pediatrii, Gastroenterologii i Onkologii Dziecięcej AM w Gdańsku
ul. Nowe Ogrody 1-6, 80-803 Gdańsk
tel. 0-691 859 553, fax (58) 302 25 91
e-mail: [email protected]

Polskie Stowarzyszenie Chorych na Colitis Ulcerosa i Chorobę Crohna
ul. Grunwaldzka 76/78, 80-244 Gdańsk
tel. (58) 345 10 25 środa godz. 17-18
e-mail: [email protected]
strona: http://www.colitiscrohn.home.pl

Wielkopolskie Stowarzyszenie Chorych na Colitis Ulcerosa i Chorobę Leśniowskiego-Crohna
Wiesława Bednawska
ul. Przybyszewskiego 49, 60-355 Poznań
tel. (61) 668 22 57
Powrót



Lista ośrodków referencyjnych


Lp.


Imię i Nazwisko Kierownika Ośrodka Referencyjnego


Adres Ośrodka Referencyjnego


Telefon

1.


Prof. dr hab. Eugeniusz Butruk


Centrum Onkologii- Instytut Klinika Gastroenterologii CMKP

Ul. Roentgena 5 02-781 Warszawa


(022) 644-01-02

2


Prof. dr hab. Grażyna Rydzewska


Klinika Chorób Wewnętrznych i Gastroenterologii CSK MSWiA

Ul. Wołoska 137 02-507 Warszawa


(022) 508-12-40

3.


Prof. dr hab. Leszek Paradowski


Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 3 Katedra i Klinika Gastroenterologii AM

ul. Poniatowskiego 2 50-326 Wrocław


(071) 322-99-18

4.


Prof. dr hab. Maciej Świątkowski


Katedra i Klinika Gastroenterologii, Chorób Naczyń i Chorób Wewnętrznych AM SPW Szpital im. J. Biziela

ul. Ujejskiego 75 85-168 Bydgoszcz


(052) 371-49-12

5.


Prof. dr hab. Maria Słomka


Katedra i Klinika Gastroenterologii AM

Ul. Jaczewskiego 8 20-954 Lublin


(081)742-54-52

6.


Prof. dr hab. Ewa Małecka- Panas


Klinika Przewodu Pokarmowego Szpital Kliniczny Nr 1

Ul. Kopcińskiego 22 90-153 Łódź


(042) 677-69-50

7.


Lek. med. Danuta Henzler


Szpital Wojewódzki

Ul. Kośnego 53 45-372 Opole


(077) 443-35-36

8.


Lek. med. Jacek Huk


Oddział Gastroenterologii i Centralna Pracownia Endoskopii
Szpital Wojewódzki Nr 2


Ul. Lwowska 60 35-301 Rzeszów


(017) 866-40-00

9.


Prof. dr hab. Andrzej Dąbrowski


SP SK AMB

Klinika Gastroenterologii i Chorób Wewnętrznych

Ul. M. Skłodowskiej- Curie 24 a
15-276 Białystok



(085) 746-82-34

10.


Prof. dr hab. Andrzej Nowak


Katedra i Klinika Gastroenterologii ŚAM

CSK

Ul. Medyków 14 40-752 Katowice


789-44-01

11


Lek. med. Zdzisław Życiński


Zakład Opieki Zdrowotnej

Ul. Radomska 35
27-200 Starachowice



(041) 275-64-38

12.


Prof. dr hab. Krzysztof Linke


Klinika Gastroenterologii i Żywienia Człowieka AM

Ul. Przybyszewskiego 49
60-355 Poznań



(061) 867-92-35

13.


Prof. dr hab. Krzysztof Marlicz


Klinika Gastroenterologii

Ul. Unii Lubelskiej 1
71-252 Szczecin



(091) 425-32-11

14.


Prof. dr hab. Jan Chojnacki


Uniwersytet Medyczny w Łodzi

Oddział Chorób Wewnętrznych i Gastroenterologii

90-647 Łódź ul. Pl. Hallera 1


(042) 639-30-49

15


Prof. Tomasz Mach


Klinika Gastroenterologii i Hepatologii Collegium Medicum UJ
31-531 Kraków ul. Śniadeckich 10



(012) 421-38-91

16.


Prof. dr hab. Mirosław Jarosz


Klinika Gastroenterologii Instytutu Żywności i Żywienia Wojewódzki Szpital Bródnowski

Ul. Kondratowicza 8 Warszawa


(022) 550-96-77

17.


Prof. dr hab. Marian Smoczyński


Klinika Gastroenterologii i Hepatologii AMG

80-211 Gdańsk ul. Dębinki 7


(058) 349-25-01

349-25-22

18.


lek. med. Barbara Dąbrowska


Oddział Gastroenterologii

Wojewódzki Szpital Specjalistyczny

Ul. Żołnierska 18

10-561 Olsztyn


(089) 538-63-56

538-63-63

19.


Prof. dr hab. Jerzy Socha


Klinika Gastroenterologii, Hepatologii i Immunologii Instytut Pomnik- Centrum Zdrowia Dziecka

Al. Dzieci Polskich 20 04-730 Warszawa


(022) 815-73-84

20.


Prof. dr hab. Mieczysława Czerwionka- Szaflarska


Klinika Pediatrii, Alergologii i Gastroenterologii AM

Szpital Kliniczny im. D. Jurasza

Ul. M. Skłodowskiej- Curie 9

85-094 Bydgoszcz


(052) 585-40-00

585-48-50

21.


Prof. dr hab. Wojciech Cichy


IV Klinika Pediatrii AM

Szpital Kliniczny Nr 5

Ul. Szpitalna 27/23

60-572 Poznań


(062) 847-26-85

22


Prof. Ireneusz Krasnodębski


Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego i Żywienia AM

02-907 Warszawa ul. Banacha 1 a


(022) 599-10-00

599-22-57

23


Prof. Paweł Lampe


Katedra i Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego

40-752 Katowice ul. Medyków 14


(032) 789-42-51

Powrót

Fakty i Mity
Chorzy na Crohna mogą wieść normalne życie (mit) - pomimo, iż wielu terapeutów uważa to zdanie za prawdziwe, nie ma się co czarować: osoba chora na Crohna, jeżeli nie chce się narazić na ciężkie nawroty choroby, nie może prowadzić takiego trybu życia jak osoba całkowicie zdrowa. Choć nadal może wykonywać większość czynności, które wykonywała będąc zdrową i w pełni sił (pracować, uprawiać sport, udzielać się towarzysko etc...) to jednak intensywność tych wszystkich praktyk zostanie znacznie zredukowana. Ścisła dieta, regularny tryb życia (stałe pory posiłków, snu, a nawet wypróżnień- :o] sic.), unikanie stresów, nadmiernego wysiłku fizycznego to istotne ograniczenia, do których stosowanie się determinuje sukces w walce z chorobą.
Niemowlęta karmione piersią mają mniejsze szanse na zachorowanie w trakcie swojego życia (fakt) - ryzyko wystąpienia choroby Crohna u osób, które jako niemowlęta były karmione naturalnie jest znacznie mniejsze niż u osób, które zostały wcześnie pozbawione pokarmu matki.
Chorobą Crohna można się zarazić (mit) - choć etiologia choroby crohna nie jest znana, to jedno wiemy na pewno - nie można się nią zarazić od osoby chorej.
Choroba Crohna jest przekazywana genetycznie (fakt) - mimo, że dzieje się tak dla niewielkiego odsetku przypadków to jednak ryzyko wystąpienia choroby jest większe u osób mających w rodzinie osobę chorą. Około 20% pacjentów ma wśród krewnych osoby dotknięte przez jakąś formę zaburzeń przewodu pokarmowego.
Medycyna nie zna lekarstwa na chorobę Crohna (fakt) - niestety przykry fakt. Choć istnieje szereg leków zwalczających objawy, do dzisiaj nie wynaleziono lekarstwa, które skutecznie zwalczałoby przyczynę choroby.
Z tego faktu wynika także kolejny:
Przyczyna choroby Crohna nie jest znana (fakt) - istnieje wiele teorii na ten temat. Powszechnie uważa się, ze nieznany czynnik (wirus, bakteria) zaburza prawidłowe funkcjonowanie systemu immunologicznego wywołując stan zapalny w danym obszarze przewodu pokarmowego. Wśród czynników mogących mieć wpływ na wystąpienie zapalenia brane pod uwagę są najróżniejsze możliwości, jak np.: zanieczyszczenie środowiska naturalnego, związki chemiczne wchodzące w skład artykułów spożywczych, kosmetycznych (np. związki wchodzące w skład pasty do zębów), intensywny tryb życia, stres itp

ok, bo miałem koleżkę, za którego się modliłem, miał zagrożenie życia i dlatego musiała być interwencja chirurgiczna

Choć przeczytałem nieco pobieżnie, to nigdzie nie wypunktowali, że od tej choroby można umrzeć, więc nie wiem jak to jest :D
 
Zespół Turnera (ang.Turner's syndrome, łac.syndroma Turner) – uwarunkowany genetycznie zespół wad wrodzonych spowodowany całkowitym lub częściowym brakiem jednego z chromosomów X we wszystkich komórkach organizmu lub w pewnej ich części. Występuje u 1 na 2000 – 2500 urodzonych dziewczynek.
Najważniejsze cechy występujące u osób z zespołem Turnera to: niski wzrost, słabo zaznaczone cechy żeńskie i wrodzona dysgenezja gonad powodująca w większości przypadków bezpłodność.

Pierwszy przypadek opisu pacjentki, która prawdopodobnie cierpiała z powodu wad rozwiniętych na podłożu monosomii chromosomu X (była niskiego wzrostu, miała nieprawidłowo zbudowane narządy płciowe i nerki), został opisany w 1768 roku przez Włocha Giovanniego Battiste Morgagni. Podobną kobietę opisał następnie w 1902 roku Otto Funke. Pełny opis schorzenia z klasyfikacją objawów przedstawił na łamach „Endocrinology” w 1938 roku Henry Turner. Jego artykuł zawierał wyniki badań przeprowadzonych na siedmiu młodych kobietach. Amerykański endokrynolog nie odkrył jednak przyczyn schorzenia, twierdził, że wynika ono z dysfunkcji przedniego płata przysadki. Badaniem choroby podjęło się przed Turnerem jeszcze dwóch lekarzy. Jednym z nich był Nikołaj Adolfowicz Szereszewskij, stąd w krajach byłego Związku Radzieckiego na określenie choroby używa się nazwy zespół Szereszewskiego-Turnera. Drugim naukowcem zajmującym się niskorosłością dziewcząt skojarzoną z brakiem dojrzewania, od którego w Niemczech stosuje się nazwę zespół Ullricha-Turnera, był Otto Ullrich. Dość długo jednak badacze nie mogli rozpoznać przyczyny choroby i łączyli ją albo z nieprawidłowościami w gospodarce hormonalnej i w organach wewnętrznego wydzielania albo z przebiegiem wad w później opisanym zespole Noonan. Wreszcie w 1959 roku Charles Ford i jego współpracownicy opisali w czasopiśmie „Lancet” nastoletnią dziewczynkę o cechach zespołu Turnera, w której stwierdzono brak jednego chromosomu X.

Wczesne rozpoznanie i rozpoczęcie leczenia łagodzi objawy choroby i może w znaczący sposób poprawić jakość życia. Chora powinna znajdować się pod opieką dziecięcej poradni endokrynologii. Leczenie niskorosłości polega na codziennym podawaniu hormonów wzrostu w formie zastrzyku. W Polsce stosuje się je od 6 roku życia, na świecie zaczyna nawet dwa lata wcześniej i trwa kilka lat. Większość chorych wymaga podawania hormonów żeńskich, ponieważ ich jajniki nie wykształciły się tak jak u zdrowych kobiet. Celem terapii jest też wykrycie i leczenie wad wrodzonych, zwłaszcza wad serca i układu moczowego.


99% płodów z zespołem Turnera ulega spontanicznemu poronieniu. W badaniu USG w 13.-14. tygodniu ciąży i w autopsji martwych płodów można stwierdzić obecność wodniaka w okolicy karkowej (hygroma nuchae); hipotezę głoszącą, że przyczyną obrzęku jest zaburzenie rozwoju układu chłonnego tej okolicy, potwierdziły badania histologiczne, immunologiczne i scyntygraficzne dowodzące hipoplazji naczyń chłonnych odprowadzających chłonkę do żył szyjnych, a także do żył kończyn dolnych, miednicy i przestrzeni zaotrzewnowej

Budowa ciała[edytuj
Jedną z najważniejszych cech zespołu jest niski wzrost, występujący w blisko 100% przypadków zespołu. Zespół Turnera w krajach zachodnich jest najczęstszą, po konstytucyjnie niskim wzroście i rodzinnym niskim wzroście, przyczyną niskorosłości u dziewczynek. Średni ostateczny wzrost osiągany przez pacjentki z zespołem Turnera wynosi 143 cm i jest o około 20 cm niższy niż przeciętna wzrostu kobiet w danej populacji. Tempo wzrastania w dzieciństwie jest wolniejsze i nie obserwuje się skoku pokwitaniowego; zwolnienie szybkości wzrostu można stwierdzić już w 18. miesiącu życia. Zakończenie wzrastania jest opóźnione i przypada na 20.–21. rok życia. Proporcje ciała chorych są nieprawidłowe: budowa ciała jest krępa, szyja jest krótka, a kończyny dolne skrócone w stosunku do długości tułowia.

Dysgenezja gonad[edytuj | edytuj kod]
W zdecydowanej większości przypadków (80-90%) pacjentki z zespołem Turnera mają dysgenetyczne gonady. Mają one postać pasm łącznotkankowych długości 2–3 cm i szerokości około 0,5 cm. Nie pełnią one właściwej jajnikom funkcji, stąd mówi się o pierwotnej niewydolności jajników (infantylizmie płciowym). Objawia się ona:

W części przypadków (10-20%; 40% wśród pacjentek z mozaicyzmem 45,X/46,XX) czynność jajników jest częściowo zachowana: występuje menarche, ale po kilku- kilkunastu miesiącach cykle zanikają. Rzadko kobiety z zespołem Turnera mają zachowaną czynność jajników, prawidłowo wykształcają drugorzędowe cechy płciowe i są płodne.

Inne pierwszorzędowe cechy płciowe u kobiet z zespołem Turnera są prawidłowo wykształcone, aczkolwiek macica jest mała z drobną szyjką, a pochwa jest stosunkowo wąska. Może to, wspólnie ze zmianami atroficznymi śluzówki wskutek niedoboru estrogenów, implikować dyspareunię.

Cechy dysmorficzne[edytuj

Poduszeczkowaty obrzęk stóp u dziewczynki z zespołem Turnera

Pacjentka z zespołem Turnera przed operacją i tuż po operacji plastycznej mającej na celu skorygowanie płetwistości szyi
W zespole Turnera spotyka się charakterystyczne cechy o charakterze małych wad wrodzonych (anomalii, cech dysmorficznych); zwykle u jednego pacjenta występuje kilka takich cech, nie spotyka się natomiast wszystkich cech u jednej osoby. Te charakterystyczne cechy fenotypowe to:

Wady narządów wewnętrznych[edytuj

Wady układu krążenia[edytuj
U około 23-40% chorych z zespołem Turnera występują wrodzone wady serca. Większość z tych wad dotyczy lewej części serca; najczęstszą wadą jest dwupłatkowa zastawka aorty i koarktacja aorty. Stwierdzono ponadto trzykrotnie większe ryzyko wystąpienie nadciśnienia tętniczego u chorych z zespołem Turnera.


Wady układu moczowego
W zespole Turnera częste (25-43% populacji) są wrodzone anomalie nerek: nerka podkowiasta (10-16%), zdwojenie układu moczowego (5-11%), anomalie ułożenia nerek (6-8%), ektopia nerki (2,5-3,5%) torbielowatość nerek, jednostronna agenezja nerki(2-5%).

Rozwój umysłowy
Rozwój psychiczny jest zwykle prawidłowy. Opóźnienie umysłowe stwierdza się u około 5% chorych. Nierzadkie są natomiast zaburzenia osobowości, instynktu poznawczego, rozwoju emocjonalnego. Jakość życia chorych jest obniżona zwłaszcza w związku z ich niskorosłością; stwierdzono, że wprowadzenie leczenia hormonem wzrostu znacznie poprawia komfort życia pacjentek.

Współistniejące choroby
Genetyczny defekt związany z monosomią chromosomu X albo innymi aberracjami chromosomalnymi w zespole Turnera przypuszczalnie sprzyja częstszemu występowaniu niektórych chorób.

Choroby tarczycy
W porównaniu ze zdrową populacją, pacjentki z zespołem Turnera częściej chorują na autoimmunologiczne choroby tarczycy, zwłaszcza na zapalenie tarczycy Hashimoto. Niedoczynność tarczycy stwierdzono u 15-30% chorych. Jeszcze większy odsetek chorych z zespołem Turnera ma podwyższone poziomy przeciwciał anty-TPO i antytyreoglobulinowych w osoczu (35-75%). Stwierdzono korelację między występowaniem chorób z autoimmunizacji a kariotypem z izochromosomem X.

Nietolerancja glukozy
W grupie chorych jaką stanowią pacjentki z zespołem Turnera zapadalność na cukrzycę typu 2 jest 2 do 4 razy większa niż w zdrowej populacji.

Choroby przewodu pokarmowego
W okresie noworodkowym i niemowlęcym u dziewczynek z zespołem Turnera częste są problemy z karmieniem, refluks żołądkowo-przełykowy i niechęć do ssania, zarówno u dzieci karmionych piersią jak i butelką. Przypuszcza się, że jest to związane z anatomicznymi różnicami w budowie części ustnej gardła oraz jej niedojrzałości mięśniowej. Kobiety z zespołem Turnera dwukrotnie częściej zapadają na wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Leśniowskiego-Crohna. Częstsze jest także występowanieteleangiektazji ściany jelita i celiakii. We włoskiej populacji częstość celiakii w grupie pacjentek z zespołem Turnera oceniono na 6,4%, podczas gdy w zdrowej populacji częstość choroby wynosi 0,55%. Podwyższony poziom przeciwciał IgA skierowanych przeciwko gliadynie i antygenom endomysium występują u większej grupy pacjentek. Ryzyko wystąpienia marskości wątroby u pacjentek z zespołem Turnera jest do 5 razy wyższe niż w ogóle populacji. Przynajmniej w części ma to związek z częstszym występowaniempierwotnej marskości żółciowej u pacjentek z zespołem Turnera.

Dolegliwości otolaryngologiczne
Wrodzone anomalie twarzoczaszki i trąbki Eustachiusza upośledzają wentylację ucha środkowego i prawdopodobnie ten mechanizm odpowiada za zwiększoną częstość zapaleń ucha środkowego u pacjentek z zespołem Turnera. Istotne znaczenie może mieć opóźnienie wzrostu kości skroniowej u tych chorych. Z wiekiem zwiększa się częstość niedosłuchu i poważnego upośledzenia słuchu do głuchoty włącznie, sięgająca nawet 60%. Ubytek słuchu ma charakter czuciowy i manifestuje się obniżeniem progu czucia słuchowego; może wystąpić już w wieku 6 lat[57]. Często występują też problemy z mową, być może związane z malformacjami podniebienia i żuchwy.

Osteoporoza[edytuj | edytuj kod]
Osteoporoza jest stwierdzana u większości pacjentek z zespołem Turnera, zwłaszcza u chorych nieleczonych hormonem wzrostu. Nie stwierdzono zależności między kariotypem a częstością złamań kości, która niezależnie od rodzaju aberracji jest stała i sięga nawet kilkudziesięciu procent. Przyczyn redukcji masy kostnej i zmian osteoporotycznych upatruje się w niskim stężeniu estrogenów, hormonu wzrostu i IGF1 w surowicy.

Otyłość
W zespole Turnera stwierdza się predyspozycję do otyłości, przypuszczalnie mającą związek z niedoborem estrogenów.

Nowotwory
Nie wykazano częstszej zapadalności pacjentek z zespołem Turnera na raka sutka, jajnika i trzonu macicy. W przypadku chorych z mozaicyzmem z obecnością chromosomu Y wyższe jest ryzyko zachorowania na nowotwory złośliwe gonad (gonadoblastoma, dysgerminoma). Ryzyko szacuje się na 7 do 30%. Sugerowano wprowadzenie badań przesiewowych z użyciem cytometrii przepływowej lub metod hybrydyzacji DNA u wszystkich dziewczynek z kariotypem 45,X w celu wykluczenia obecności linii komórkowych z obecnym chromosomem Y. Spośród innych nowotworów stwierdzono znacząco częstsze występowanie raka jelita grubego, co prawdopodobnie wynika z niedoborów estrogenów; hormonalna terapia zastępcza redukuje ryzyko.

220px-Baby_Turner.JPG
220px-Karyotype_isochromosomeX.JPG
 
Gienek w muzeum patologii sądowej widziałem szkielet człowieka, któremu kości nigdy nie przestały rosnąć. Szkielet wyglądał jak zbroja pokryta kościanymi płytami. Potrafiłbyś coś takiego znaleźć? Chodzi mi o żywego człowieka.

BTW Polecam wizytę w takim muzeum-mają wszystko od ściany narządów płciowych z różnymi defektami po drewniane dildo, którym żona zabiła męża. Mąż ruchał ją drewnianym kutasem przez lata po ślubie i dopiero po takim czasie zauważyła że coś jest nie tak.
 
Polecam wizytę w takim muzeum-mają wszystko od ściany narządów płciowych z różnymi defektami po drewniane dildo, którym żona zabiła męża. Mąż ruchał ją drewnianym kutasem przez lata po ślubie i dopiero po takim czasie zauważyła że coś jest nie tak.
zadra jej weszła ?
 
@up

Morał z tego taki: dziewczyny bierzcie do buzi jeśli w Warszawie Hurghardzie lub w Tokio wolałybyście uniknąć ryzyka, że przy dymaniu wydyma was jakiś szczwany kryptopinokio.
 
Najdziwniejsze choroby XXI wieku

Fibrodysplasia Ossificans Progressiva (FOP)

ghrthtrhjtyjty.jpg


Na tą dolegliwość cierpi około miliona osób. Jest to choroba genetyczna, w której mięśnie, ścięgna i więzadła są stopniowo zastępowane przez kości. W miarę rozwoju prowadzi to do poważnych trudności z poruszaniem się, mówieniem, czy nawet jedzeniem. Część osób z tą chorobą cierpi również z powodu niedożywienia spowodowanego niezdolnością do przyjęcia pokarmu. To schorzenie może również wpływać na układ oddechowy, formując dodatkową kość wokół klatki piersiowej. Choroba zwiększa swój zasięg wraz z urazami.

Syndrom Moebiusa

gdfhrthtrhyjtyj.JPG


hfgjtyjtyjtyjtert.JPG


Mówiąc prosto, syndrom Moebiusa to stan, który powoduje częściowy paraliż twarzy. Występuje od urodzenia i może być pewnego rodzaju schorzeniem genetycznym. Objawia się tylko u 2 do 30 osób na milion. Syndrom Moebiusa wpływa na zdolność człowieka do podążania wzrokiem za przedmiotami oraz wyrażania emocji za pomocą twarzy. Ludzie z tą chorobą są niezdolni do zamknięcia oczu oraz mają zeza.

Prawdziwy hermaafrodytyzm

Prawdziwy hermaafrodytyzm to przypadek, w którym człowiek rodzi się z organami płciowymi zarówno męskimi, jak i żeńskimi. Hermaafrodyci są posiadają zazwyczaj dużo mniejsze i niekompletnie uformowane genitalia i organy rozrodcze.

We wcześniejszych latach lekarze i rodzice przypuszczali, według jakiej płci powinno być wychowane dziecko, co było mylące i często nie pokrywało się z dominującą płcią potomka. Obecnie są przeprowadzane testy DNA, aby zdefiniować, która płeć dominuje, jednak nie zapobiega to uczuciu zagubienia i zakłopotania u dziecka.

Choroba Skaczącego Francuza z Maine

Choroba Skaczącego Francuza z Maine to zaburzenie, które wpływa na ośrodek neurologiczny. Osoby dotknięte schorzeniem są nadwrażliwe i przesadnie reagują, kiedy się przestraszą. Podczas gdy ktoś zdrowy podskoczyłby odrobinę, człowiek chory może podskoczyć dość widocznie, machać rękami i głośno krzyczeć.

Porfiria powierzchowna

gergerhtrhrth.jpg


Porfiria często określana jest jako choroba wampirza. Jest ona spowodowana niedoborem enzymów w organizmie. Głównym niewygodnym objawem tego schorzenia jest to, że kiedy taka osoba jest wystawiona na działanie światła słonecznego, na jej skórze pojawiają się okropne, swędzące pęcherze i pręgi.

Syndrom Proteusza

ggergergerg.jpg


W tym schorzeniu występuję niezwykły przyrost kości i skóry czaszki, powodując deformację głowy, która rośnie w przyspieszonym tempie. Najczęściej dodatkowo do tej choroby występują też inne schorzenia, takie jak problemy z ciśnieniem. Syndrom często poprzedza występowanie guzów na całym ciele. Jest to bardzo rzadka przypadłość, obecnie na świecie istnieje niewiele ponad 100 przypadków.

Wrodzona nieczułość na ból

Wyobraź sobie, że używasz noża kuchennego i nagle zacinasz się. Ostrze przebija skórę, cięcie jest dość głębokie, ale nie czujesz bólu. Ta tym polega to schorzenie. Jest ono bardzo rzadkie, niemniej istnieje. Spowodowane jest zbyt dużą ilością endorfin uwalnianych do mózgu w tym samym czasie. Ludzie chorzy na tą przypadłość są zagrożeni poważnymi obrażeniami i wykrwawieniem się, nawet tego nie zauważając.

Syndrom Cotarda (Syndrom Żywego Trupa)

Syndrom Cotarda, nazwany tak na cześć jego odkrywcy, jest jedną z rzadkich chorób psychicznych, kiedy pacjent myśli, że jest martwy lub nie ma duszy, że traci części ciała. Pacjentowi może wydawać się również, iż widzi robactwo toczące jego wnętrzności, "czuć" zapach rozkładającego się mięsa. Wierzy się, że to schorzenie jest połączone z takimi chorobami jak schizofrenia oraz depresja. Jest to przypadłość niebezpieczna dla zdrowia, osoby chore mogą się głodzić, ponieważ myślą, że nie muszą jeść. W pewnym przypadku mężczyzna głodził się, bo twierdził, że nie ma żołądka.

Syndrom Capgrasa

Jest to choroba psychiczna, w której chory jest pod wrażeniem, że bliskie mu osoby, takie jak członkowie rodziny lub małżonkowie zostali podmienieni na identycznie wyglądające sobowtóry. Jest to potencjalnie niebezpieczna przypadłość, jeśli chory poczuje się zagrożony przez sobowtóra, może nawet zabić go w "obronie własnej".

Linie Blaschko

hrjtyjj.jpg


Linie Blaschko jest to bardzo rzadki stan, kiedy na skórze delikwenta występują znaki przypominające pasy. Zazwyczaj są to kształty "V" na szyi i wzdłuż linii kręgosłupa i "S" na biodrach i brzuchu lub plecach. To schorzenie występuje nie tylko u ludzi, znane są również przypadki u psów i kotów. Linie te to szlaki migracji komórek wytwarzających melaninę, ich przebieg u zdrowych ludzi jest niewidoczny.

Trichotillomania

Ta przypadłość występuje u około 1% populacji i jest schorzeniem psychicznym. Polega ona na silnej potrzebie wyrywania włosów, nie tylko z głowy, ale z całego ciała, np. włosów z nosa, brwi, rzęs, zarostu, a nawet okolic płciowych. Zazwyczaj zaburzenie ujawnia się w wieku nastoletnim z powodu stresu, jednakże były także raporty tej choroby u rocznych dzieci.

Syndrom Jerusalem

Syndrom Jerusalem jest przypadłością, w której osoba odwiedzająca Jerusalem ma psychotyczne lub religijne złudzenia i wizje. W większości przypadków delikwent wraca do normalnego stanu psychicznego zaraz po opuszczeniu miasta. Były jednak przypadki, kiedy chorzy pozostawali w stanie psychozy.

Syndrom skurczenia genitaliów

Jest to choroba psychiczna, polegająca na tym, że chorzy (głownie mężczyźni) sądzą, że ich penis (lub piersi u kobiet) kurczą się i w końcu kompletnie zanikają. To schorzenie jest często zwane "paniką penisową".

Choroba Błękitnej Skóry

gfhrthrhrh.jpg


W latach 60-tych w Kentucky żyła liczna rodzina "niebieskich ludzi". Większość z nich nie doświadczyła poważniejszych chorób i dożyła wieku 80 lat pomimo posiadania niebieskiej skóry. Przypadłość ta była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Wiele osób w tym schorzeniem ma błękitną, indygo, śliwkową lub purpurową skórę. Ta rzadka przypadłość jest spowodowana anormalnością w hemoglobinie.

Syndrom Obcej Ręki (AHS - Alien Hand Syndrome)

W tym przypadku dominująca ręka pacjenta posiada coś w rodzaju własnego umysłu. Chociaż niekoniecznie będzie ona próbować zranić lub zabić kogoś, to bardzo możliwe, że łapać i uderzać przedmioty i osoby. Osoba z AHS nie ma pojęcia co się dzieje, dopóki nie zobaczy tego na własne oczy lub nie zostanie zwrócona na to jej uwaga. Ten stan neurologiczny może wystąpić po operacji mózgu lub udarze.

Syndrom Alicji w Krainie Czarów (AIWS)

Jest to rzadkie schorzenie, kiedy chory widzi przedmioty w zaburzonej wielkości. Obiekty wydają sie dużo mniejsze. Przedmiot postrzegany wydaje się znajdować bardzo daleko lub też ekstremalnie blisko w tym samym czasie. Pies lub samochód mogą być wielkości myszy. Wzrok lilipuci (halucynacje lilipucie) nie są spowodowane nadwyrężeniem wzroku, ale nadinterpretacją informacji uzyskanych od oczu przez mózg.

Mikropsja dotyka najczęściej dzieci w wieku 5 -10 lat ze schizofrenicznymi rodzicami, i objawia się podczas przebywania w ciemności. Może także wpływać na słuch, dotyk i obraz własnego ciała, odczucia kontynuują się nawet po zamknięciu oczu. Dodatkowymi doznaniami są niepewność, apraksja (brak ruchu) i agnozja (brak rozpoznawania).

Aquagenic Urticaria

Jak można się spodziewać po przedrostku "aqua", Aquagenic Urticaria to alergia na wodę. Jest to bardzo rzadki stan, kiedy osoba chora doświadcza świerzbiącego mrowienia, a wielu przypadkach występują bolesne pręgi od kontaktu z wodą.

Pica

Pica to zaburzenie odżywiania, polegające na chęci zjadanie rzeczy nie przeznaczonych do tego. Jest to zjawisko znane u około 25 % dzieci, które przepadają za takimi przedmiotami jak klej, pasta, kurz, glina, niedopałki, odchody.

Trimethylaminuria

Często nazywana Syndromem Rybiego Smrodu. Trimethylaminuria jest zaburzeniem metabolicznym, gdzie oddech chorego, mocz, oraz pot wydzielają silny rybi zapach. Schorzenie to jest spowodowane niedoborem enzymów. Osoby takie zazwyczaj nie cieszą się popularnością wśród ludzi, za to dobrze radzą sobie z kotami.

Progeria



Progeria jest wyjątkowo rzadkim schorzeniem genetycznym, które zdarza się raz na 8 mln urodzeń. Jest często zwana chorobą szybkiego starzenia, ponieważ dzieci nią dotknięte przeżywają średnio 13 lat, ale zdarzały się przypadki dożycia nawet lat dwudziestu. Dzieci chore wyglądają bardzo podobnie, doświadczają też innych symptomów, takich jak choroby serca, przedwczesne łysienie, cienkie kości, artretyzm spowodowane wczesnym starzeniem. Istnieje jedna rodzina z pięciorgiem dzieci z tą chorobą. Obecnie na świecie żyje 48 osób cierpiących na tą przypadłość (dane z roku 2007, dop. tł.).

Elephantiasis (słoniowacizna)

gergerhrthj.jpg


Elephantiasis to choroba, gdzie występuje kilkakrotne zgrubienie w skórze okrywającej kończyny (zwłaszcza nogi) i genitalia. Jest ona spowodowana pasożytniczymi robakami przenoszonymi przez moskity. Większość przypadków miała miejsce w Afryce.

Pasożytniczy bliźniak

ghthtrhjj.jpg


Pasożytniczy bliźniak jest podobny do bliźniaków syjamskich lub zrośniętych, ale z zasadniczą różnicą. Powodem jest, że taki bliźniak nigdy nie jest całkowicie oddzielny. Jest kompletne zależny od drugiego. Pasożyt może się objawiać np. jako dodatkowa noga, czy nawet para nóg, rąk.

Hypertrichosis

hhrjtyjtyj.JPG


Hypertrichosis jest również zwana "syndromem wilkołaczym". Jest to rzadka dolegliwość, kiedy chory posiada włosy na całym swoim ciele, zwłaszcza na twarzy. W historii było tylko około 50 takich przypadków, ale w Meksyku żyje jedna rodzina, gdzie jest to powszechne.

Martwicze zapalenie powięzi

Zwane również "jedzącą ciało bakterią", martwicze zapalenie powięzi jest to infekcja w głębszych warstwach skóry u danej osoby. Termin "jedzący ciało" jest mylący, ponieważ bakteria nie zjada go, ale psuje.

Coprophagia

Coprophagia polega na zjadaniu odchodów, jest ona podobna do pici. Rzadka, była widziana u niewielu pacjentów z demencją, schizofrenią i depresją. Spożywanie odchodów innych ludzi może prowadzić do zarażenia infekcjami, zapaleniem płuc, grypą, zakażeniami bakteryjnymi i przeniesieniem jaj pasożytów.

Samo-zjadanie się (syndrom Lescha-Nyhana)

Schorzenie charakteryzujące się działaniami mającymi na celu zranienie się, jak np. gryzienie wargi i palców. 60 % pacjentów z tym syndromem ma usunięte zęby, aby zapobiec odgryzieniu warg, policzków, języka i innych części ciała.

Syndrom Aperta



Syndrom Aperta jest spowodowany mutacją w spermie, która zatrzymuje wzrost czaszki i powoduje złączenie palców u rąk i nóg. Ta sama mutacja zaburza także tempo podziałów komórek, z których powstaje sperma. Urodzenie dziecka z syndromem Aperta zdarza się raz na 70 tycięcy urodzeń, objawia się złączonymi kośćmi czaszki, dłoni i stóp. Syndrom powoduje karłowatość achondroplastyczną, gdzie miękkie organy są wykształcone prawidłowo, ale kości są słabo rozwinięte.

Situs Inversus (również Situs Transversus lub Oppositus)

Jest to wrodzony stan, gdzie główne organy są odwrócone, stanowią odbicie lustrzane ich normalnych pozyji. Normalne ustawienie znane jest jako "situs solitus". Częstotliwość występowania tej przypadłości to mniej niż raz na 10 000.

Polidaktylia (hiperdaktylia)

Wrodzona anomalia fizyczna polegająca na posiadaniu dodatkowych palców u rąk lub nóg. Dodatkowy palec jest przeważnie tkanką miękką, która może być usunięta. Okazjonalnie jest to kość bez stawów, rzadko kompletny, funkcjonujący palec. Jest to najczęściej odgałęzienie od istniejącego już palca, bardzo rzadko tworzy się od nadgarstka tak jak normalny paliczek. Taki stan występuje z częstotliwością około 2 razy na 1000 urodzeń.

Syndaktylia

Syndaktylia to stan, gdzie dwa lub więcej palców są ze sobą zrośnięte. Zdarza się zazwyczaj u ssaków takich jak siamang (gatunek gibona), jest to niezwykłe u ludzi. W niektórych przypadkach możliwe jest operacyjne rozdzielenie palców.

Poniżej zdjęcia nieoficjalnego rekordzisty w polidaktylii i syndaktylii. Rekord ten należy do 6-letniego Chińczyka, posiadającego łącznie 31 palców:

fsdgregerh.jpg


gdfgdfgdfhtrh.jpg




We współczesności, pomimo postępu medycyny, ciągle jeszcze zdarzają się różnego typu mutacje, wynaturzenia, dziwne modyfikacje czy niewytłumaczalne przypadłości. Są to nie tylko błędy samej natury, ale i człowieka, od chorób dziedzicznych po te nabywane. Poniżej przedstawione są najciekawsze z takich właśnie przypadków. Zapraszam do lektury.

Mała Chinka urodzona bez nosa

hjtyjtyjtyjyjt.jpg


Mocno skośne oczy, ostro zakończone uszy i ledwo zaznaczony kształt noska. Te wszystkie cechy sprawiły, że Yang Guiqing (4 l.) zyskała sobie przydomek Pixie Girl - spiczastej dziewczynki. Ale brak nosa to nie tylko niezwykły wygląd, lecz także poważna wada rozwojowa, która może powodować wiele kłopotów ze zdrowiem.

Arhinia, czyli wrodzony brak nosa, zdarza się niezwykle rzadko, na całym świecie jest niespełna 30 takich przypadków. Dlatego lekarze w Zhengzhu w środkowych Chinach nie mieli pojęcia, jak można pomóc dziecku. Dopiero po pewnym czasie zorientowali się, jak poważna to sprawa. - Na pierwszy rzut oka brak nosa może wydawać się jedynie problemem urody - tłumaczyli zmartwionym rodzicom -, ale to o wiele więcej. Jeśli się przeziębi, nie będzie mogła kichać ani usuwać wydzieliny. Wszystkie bakterie zostaną w środku i będą infekować płuca - mówili.

Dziewczynka jest również pozbawiona zmysłu powonienia. A zapachy stanowią wielką część wspomnień każdego człowieka. Nie mówiąc już o tym, że są ważnym sygnałem ostrzegawczym - na przykład przed nieświeżym jedzeniem czy ulatniającym się gazem. Jedynym sposobem uzdrowienia dziecka jest operacja. Niestety, kosztuje ona ok. 50 tys. złotych, a rodzicie Yang Guiqing są biednymi ludźmi. Pracują jednak całymi dniami, aby zebrać potrzebną kwotę. - Daliśmy jej życie i jesteśmy za nią odpowiedzialni - mówi ojciec dziecka Yang Guang (48 l.). - Mamy tylko nadzieję, że ktoś nam pomoże.

Największa broda świata

hfgtyjtykuuyl.JPG


Pana Chang Du ma 47 lat i pochodzi z Chin. W krajach przeludnionych dostęp do lekarzy jest mocno utrudniony, a jeśli już się do jakiegoś dostaniemy - mało kto będzie chciał się nami dłużej zająć. 5 lat temu pan Du wyczuł w swoich ustach coś przypominającego guzka, ale sprawę zbagatelizował. Do dzisiaj guzek rozrósł się do ogromnych rozmiarów i wyraźnie mu ciąży.

Jego broda nabrała kształtu i rozmiaru sporej piłki. Badania wykazały, że to nic specjalnie groźnego, więc narośl można spokojnie usunąć. Problem w tym, że nie jest to finansowane przez tamtejszą opiekę zdrowotną, a pan Du nie należy do najbogatszych. Koszt operacji to jakieś 25-30 tysięcy złotych. Na szczęście mężczyzna nie traci pogody ducha i pomysłowości. Spróbuje sfinansować operację w niekonwencjonalny sposób.

Postanowił wykorzystać ogromne wymiary swojej brody i fakt, że wzbudza powszechne zainteresowanie na ulicy. Feralna narośl, której bardzo chce się pozbyć, może zarobić sama na siebie. Pan Du chce na niej umieszczać reklamy chętnych przedsiębiorców.

Dziewczynka ze "skrzydłem"

ghrthrthjtjt.jpg


Ren Xin, dziewczynka nazwana "aniołkiem ze skrzydłem" z powodu wyrastającego z jej pleców trzeciego ramienia przeszła ratującą życie operację w chińskim szpitalu wojskowym.

Dodatkowe ramię pochodziło od pasożytniczego bliźniaka Ren, połączonego kręgosłupem. Główne naczynia krwionośne bliźniaka były podłączone do jej organów, komplikując potencjalnie fatalną operację. Zabieg był ekstremalnie skomplikowany i niebezpieczny, wcześniej w Chinach były jedynie cztery podobne przypadki.

11-letnia Ren Xin została zoperowana przez zespół specjalistów z Beijing. Operacja zakończyła się sukcesem.

Chłopiec pokryty łuskami

ghjkuykuyk.JPG




14-miesięczny Chińczyk Song Sheng urodził się z chorobą określaną jako "rybia łuska". Ciało chłopca pokryte jest skórą pozbawioną porów. Przez to, jego organizm nie jest w stanie kontrolować temperatury czy wydalać potu. W rezultacie, na całym ciele pojawiają się łuski, do złudzenia przypominające te rybie.

Mały Song Sheng codziennie zanurzany jest w wannie wypełnionej lodem. Tylko dzięki temu jego organizm jest wstanie utrzymać w miarę normalną temperaturę. Rodzina robi co może, aby zabezpieczyć w domu wystarczające ilości kostek lodu. Czasami jednak nie są w stanie wyprodukować tak ogromnej ilości i chłopiec momentalnie dostaje wysokiej gorączki.

Jego ojciec doskonale zdaje sobie sprawę, że szanse na poprawę są minimalne. Już nie modli się o wyleczenie, ale o cud. Bo tylko cud jest w stanie tutaj pomóc. Do tej pory nie powstały żadne leki, które przyczyniłyby się chociaż do zmniejszenia jego bólu. Nie wyklucza, że zwróci się o pomoc do specjalistów od medycyny ludowej, bo chyba tylko tyle mu pozostało.

Dziewczyna z guzem na 2/3 twarzy

hfghtyjtyjkkulu.JPG


22-latka z Chin Wu Xiaoyan jest nazywana przez wielu dziewczyną z "Avatara". Wszystko spowodowane jest przez dysplazję włóknistą. Nie jest w stanie oddychać przez nos, a przez to nie odczuwa zapachów. Coraz większe problemy sprawia jej wzrok, a wszystko przez nienaturalnie osadzone oczy. Niezbędne jest usunięcie guza zajmującego już 2/3 powierzchni twarzy. Po zabiegu należy zastosować chemio i radioterapię.

Rodzina wydała już na leczenie ok. kilkadziesiąt tysięcy złotych, ale już wiadomo, że potrzebne będzie jeszcze przynajmniej 100 tysięcy złotych. Co warto zaznaczyć, członkowie jej rodziny zarabiają średnio po 500 zł miesięcznie, dlatego organizacje charytatywne walczą o fundusze na uratowanie Wu Xiaoyan.

Dziecko "w ciąży" z dzieckiem.

fgrthtrhj.jpg


Wygląd rocznej Kang Mengru z Chin może szokować. Dziewczynka ma olbrzymi brzuch, który utrudnia jej poruszanie się. Lekarze początkowo nie wiedzieli, co dolega małej Kang Mengru. W końcu, dzięki wykonaniu tomografii komputerowej ustalono, co jest przyczyną olbrzymiego brzucha dziewczynki. Jest to nierozwinięty płód najprawdopodobniej bliźniaka Kang.

Roczna dziewczynka przeżyła operację mającą na celu usunięcie nienarodzonego płodu bliźniaka z jej napuchniętego brzucha.

Kang Mengru została porzucona przy urodzeniu i zabrana przez bezdzietną parę w mieście Luohe, w prowincji centralnych Chin, Zhenzhou. W ciągu kilku miesięcy jej brzuch zaczął powiększać się, a przesądni sąsiedzi zaczęli nazywać ją potworem oraz plotkować, że jest w ciąży.

Badania medyczne ujawniły, iż Kang tak naprawdę nosiła pasożytniczego bliźniaka w swoim brzuszku. Lekarz powiedział zmartwionym przybranym rodzicom: "Jeśli nie zrobimy operacji natychmiast, ona umrze". Po 10 godzinach złożonych zabiegów chirurgicznych w celu usunięcia bliźniaka, rodzina Kang została poinformowana, że może ona wrócić do domu pod koniec miesiąca, po całkowitym wyleczeniu.

"Istniało realne ryzyko zatrzymania serca. Nacisk na klatkę piersiową i brzuch dziecka był olbrzymi, ale teraz niebezpieczeństwo minęło".

Kobieta ze zniekształconą twarzą

fgjytjtyky.JPG


Od chwili narodzin jej życie przypominało horror. Nienawidziła samej siebie i bała się nawet patrzeć w lustro. 36-letnia Kang Sanmei z wioski Taipingshang na południu Chin przyszła na świat ze szkaradną twarzą. Kobieta, która była wcieleniem upiorów z sennych koszmarów, w końcu może się przestać bać swojego odbicia. Dzięki operacji ma szansę w końcu cieszyć się życiem.

Deformacja twarzy uczyniła z niej potwora, który budzi obrzydzenie w każdym, kto zbierze się na odwagę, by na nią spojrzeć. Obelgi i strach przed społecznym odrzuceniem to jedno, ale Kang przeżywała prawdziwe męki zawsze, gdy jadła lub próbowała wykrztusić z siebie choćby słowo.

Chinka urodziła się ze zniekształconymi gałkami ocznymi, zanikiem powiek, rozszczepem podniebienia i deformacją ust. Dolna warga przybrała monstrualne kształty, a górna była prawie niewidoczna. Najgorzej jednak wykształciła się szczęka kobiety. Zęby wyrastały z jamy ustnej i niczym narośl zajęły miejsce górnej wargi.

Kobieta monstrum całe swoje życie spędziła w ukryciu. Nigdy nie chodziła do szkoły, bo każda próba wyjścia poza wioskę kończyła się dla niej bolesnymi doświadczeniami. Ludzie wyzywali ją od dziwolągów i maszkar. Szczęście znalazła mężczyznę, który pokochał ją pomimo okropnego wyglądu. Po urodzeniu dwójki dzieci postanowiła zawalczyć o to, by wyglądać jak człowiek.

Kang pomogła firma technologiczna, która włączyła się w działalność charytatywną. Chinka wzięła udział w programie "Projekt Uśmiech". Przeszła serię zabiegów w szpitalu Shenzhen, dzięki którym raz na zawsze pożegnała upiorny wygląd.

Chłopiec z dwoma penisami

gththjjk.jpg


W Chinach urodził się chłopiec z dziwaczną naroślą na środku pleców. Kiedy lekarze odbierający poród przyjrzeli się jej dokładniej, bez cienia wątpliwości stwierdzili, że malec ma w tym miejscu penisa.

Jak to możliwe? - dopytywał zszokowany Li Jun (30 l.), ojciec chłopca, kiedy pierwszy raz zobaczył synka. Dla Chińczyka najważniejsze jednak było to, czy jego nowo narodzony syn ma drugie przyrodzenie, tyle tylko, że w odpowiednim miejscu. Lekarze ze szpitala dziecięcego w Tiencin uspokoili Li Juna mówiąc, że męskość jego dziecka nie jest zagrożona.

Choć dla nich taki widok również był nowością, po długich naradach doszli do wniosku, że dodatkowy penis to nic innego, jak tylko pozostałość po drugim płodzie. Takie przypadki zdarzają się niezwykle rzadko, kiedy podczas ciąży bliźniaczej jeden z płodów nie wykształca się wystarczająco i obumiera. Rozwijające się w łonie matki drugie dziecko wchłania pozostałość po bliźniaku.

Oczywiście lekarze natychmiast podjęli decyzję o amputacji dodatkowej męskości noworodka. Chłopak nie mógłby przecież czerpać z niej korzyści - bo dodatkowy penis nigdy nie byłby sprawny.

Mężczyzna z największymi męskimi piersiami

hfgjtyjytkuykuykk.JPG


Chińscy doktorzy utrzymują, że odkryli przypadek największych męskich piersi na świecie, po tym jak 53-letni mężczyzna zgłosił się do specjalisty w Beijing.

Rolnik Guo Feng desperacko poszukuje rozwiązania problemu swoich masywnych piersi, które przeszkadzają mu w pracy. Zafascynowani gapie przychodzą na jego farmę, aby go wytykać i szydzić, zmuszając go do noszenia ciężkiego płaszcza cały czas, nawet podczas upałów, pisze "The Sun".

"Ten człowiek jest w każdym stopniu mężczyzną, z wyjątkiem swoich olbrzymich piersi" mówi doktor Zhang Lilan z Jinan Chest Hospital. "Jest to tkanka tłuszczowa. Możemy tylko zasugerować, że jest to największy przypadek takiego biustu kiedykolwiek". Pan Feng twierdzi, że zauważył powiększanie się piersi około 10 lat temu.

"Nie myślałem o tym zbyt dużo, bo cały przybierałem na wadze -, ale w ostatnich latach stało się to nieznośne, chodziłem od szpitala do szpitala i nikt nie był w stanie mi pomóc" wyznał. "Wydałem wszystkie pieniądze na badania i testy i ciągle nie jestem bliżej rozwiązania - moje piersi są jeszcze większe niż kiedyś. Czasami myślę, że lekarze nie chcą mi pomóc, ponieważ jestem ciekawym przypadkiem medycznym".

Człowiek, który nie może przytyć

htyjjtyk.jpg


59-letni pan Perry może jeść wszystko co lubi - niezliczone ciasta, burgery, desery - i nie przytyje. Nie potrafi on przybrać na wadze z powodu dolegliwości znanej jako lipodystrofia, która powoduje natychmiastowe spalanie tłuszczu.

Kiedyś był pulchnym dzieckiem, ale w wieku 12 lat zrzucił cały tłuszcz "prawie przez noc". Od razu próbował jeść więcej, aby odzyskać wagę, ale bez rezultatów. Perry, zamieszkały w Ilford w Essex, przeszedł przez dziesiątki testów zanim choroba została zdiagnozowana. Okazało się, że jego ciało produkuje sześć razy więcej insuliny niż normalnie. Doktorzy przyznają, że jego stan jest marzeniem każdego "odchudzacza".

Człowiek, który nie czuje zimna

grtrrtyy.jpg


Holender Wim Holf, znany również jako Człowiek Lodu, jest człowiekiem, który pływał pod lodem i stał w pojemnikach wypełnionych lodem. Wspiął się na Mount Blanc w samych szortach podczas mrozu, pobił rekordy świata i jest chętny nowych wyzwań.

Naukowcy nie potrafią tego wytłumaczyć, ale 48-latek jest zdolny wytrzymać, a nawet rozwijać się w temperaturach fatalnych dla przeciętnych ludzi. Chłopiec, który nie śpi - pozostaje przytomny 24 godziny na dobę przez lata

Rhett Lamb jest równie zwariowany jak każdy 3-letni brzdąc, ale odróżnia go jedna rzecz: cierpi na rzadkie schorzenie nie pozwalające mu zmrużyć oka. Jest rozbudzony prawie 24 godziny w ciągu dnia, a jego stan niepokoi zarówno rodziców jak i lekarzy przez lata. Obrali oni zmiany obserwowania jego bezsennego nastroju, aby stwierdzić co mu dolega.

Po kilku sprzecznych opiniach, Shannon i David Lamb w końcu dowiedzieli się, co jest nie tak z ich dzieckiem - lekarze zdiagnozowali Rhetta jako chorego na bardzo rzadką przypadłość zwaną malformacją chiari.

"Mózg jest dosłownie wciśnięty w kręgosłup. Kiedy następuje taka kompresja, pień mózgu jest uciskany i duszony, co powoduje zaburzenie wszystkich witalnych funkcji, takich jak kontrola snu, mowy, nerwów czaszkowych, układu krążenia i układu oddechowego".

Dziewczyna uczulona na wodę

tgrtyrty.jpg


Nastoletnia Ashleigh Morris nie może pływać, moczyć się w gorącej kąpieli, ani cieszyć się prysznicem po stresującym dniu - jest uczulona na wodę. Nawet pocenie się powoduje u 19-latki bolesną wysypkę.

Pochodząca z Melbourne w Australii Ashleigh jest uczulona na wodę w każdej temperaturze, ma na tą przypadłość odkąd skończyła 14 lat. Cierpi na niezwykle rzadką chorobę skóry zwaną Aquagenic Urticaria - tak rzadką, że jest znana jedynie garstka udokumentowanych przypadków na całym świecie.

Kobieta, która nie zapomina

Jest to historia AJ, 40-letniej mężatki, która zapamiętuje wszystko. McGaugh oraz badacze UCI Larry Cahill i Elizabeth Parker studiowali niezwykły przypadek, w którym osoba posiada "niekontrolowaną, automatyczną , działającą bez przerwy" pamięć swojej własnej historii oraz niezliczonych wydarzeń publicznych.

Jeżeli przypadkowo wybierzesz datę z ostatnich 25 lat i zapytasz ją o nią, udzieli ona zawiłych, potwierdzających się szczegółów na temat wydarzeń tamtego dnia oraz czy zdarzyło się wtedy coś z tematów ją interesujących. Zazwyczaj przypomina sobie również, jaki to był dzień tygodnia i jaka była pogoda.

40-letnia kobieta, której nadano kod AJ, aby chronić jej prywatność, jest tak niezwykła, że UCI wymyśliło nazwę dla jej stanu w ostatniej sprawie w dzienniku Neurocase - syndrom hipertymestyczny.

Dziewczyna jedząca tylko tik taki

Natalie Cooper (17 lat) cierpi na nieznaną chorobę powodującą wymioty za każdym razem, gdy coś zje. Może jeść tylko jedną rzecz - miętowe tik taki. Z powodów niejasnych dla lekarzy, tik taki to jedyna rzecz, którą nastolatka może strawić, co oznacza, że wszystkie inne treści musi przyjmować za pomocą tuby.

Muzyk nie potrafiący przestać czkać

24-letni Chris Sands z Lincoln czka średnio co 2 sekundy - czasami nawet podczas snu. Próbował już przeróżnych sposobów, takich jak hipnoza, joga, ale nic nie działało. Sands twierdzi, że jego problem tkwi w odpływie kwasu żołądkowego spowodowanego przez zniszczoną zastawkę.

"Jeśli poziom kwasu będzie niebezpieczny, lekarze zamierzają przeprowadzić chirurgię miejscową, złapać część mojego żołądka i owinąć ją wokół zastawki, aby ją zacieśnić".

Sands, który śpiewa w tle grupy Ebullient, mówi, że jego stan zatrzymał jego karierę, był on zdolny wystąpić tylko 4 razy. W ciągu następnych paru tygodni lekarze w Centrum Medycznym Nottingham’s Queen’s założą tubę do jego żołądka, aby monitorować poziom kwasu i zdecydować, czy zabieg jest możliwy.

Dziewczyna przewracająca się za każdym razem, kiedy się śmieje

Kay Underwood (lat 20) ma katapleksję, co oznacza, że każda silniejsza emocja wywołuje u niej znaczące osłabienie mięśni. Euforia, złość, strach, zaskoczenie, zachwyt a nawet zakłopotanie powodują jej nagłe przewrócenie się. Kay przewraca się ponad 40 razy na dzień. Mówi: "Ludzie uważają to za dziwne, kiedy się zdarza, ale to nie jest proste znosić reakcje obcych".

Jak większość cierpiących na katapleksję, pani Underwood zmaga się także z narkolepsją - stanem, w którym nagle zasypia bez ostrzeżenia.

Kobieta uczulona na nowoczesną technologię

trtryrtyt.jpg


Dla większości ludzi rozmawianie przez komórkę, gotowanie obiadu w mikrofalówce czy prowadzenie samochodu to część ich codziennego życia XXI wieku. Jednakże wykonywanie takich zadań jest dla Debbie Bird niemożliwe - jest ona uczulona, ma EMF.

39-latka jest tak wrażliwa na pole elektromagnetyczne lub "mgiełkę" wytwarzaną przez komputery, telefony komórkowe, mikrofalówki a nawet niektóre samochody, że dostaje bolesnej wysypki, jej powieki puchną nawet trzykrotnie, jeżeli się zbliży.

Jako konsekwencje, pani Bird , jako manager SPA przekształciła swój dom w strefę wolną od pola magnetycznego, aby pozostać zdrową. "Nie mogę dłużej wykonywać przydzielonych czynności" mówi Bird "moje życie dzień po dniu zaczyna stawać się zależne od EMF".

Kobieta mająca 200 orgazmów każdego dnia

24-letnia Brytyjka Sarah Carmen odbiera "dobre" wibracje niemal od wszystkiego. Ma ona PSAS, czyli Stały Zespół Podniecenia Seksualnego, który zwiększa dopływ krwi do jej narządów płciowych. "Czasem uprawiam tyle seksu, aby spróbować się uspokoić lub znudzić. Mężczyźni śpiący ze mną nie mają problemów w zaspokojeniu mnie".

Zerwał z nią chłopak, ponieważ nie mógł sprostać jej wymaganiom seksualnym. Dziewczyna mówi: "Często chcę się wyżyć mając tyle orgazmów ile to możliwe, aby przestały mnie nachodzić i móc mieć chwilę spokoju".

Najmniejsza mama świata

jhgjuyuykuyk.JPG


Jest najmniejszą matką na świecie. Kobieta, która ma jedynie 71 centymetrów wzrostu wierzy, że pobiła tym samym światowy rekord. Kobieta z Dry Ridge (Kentucky, USA) być może trafi do Księga Rekordów Guinnessa.

Stacey Herald została wcześniej poinformowana przez lekarzy, że urodzenie dziecka wiąże się ze śmiertelnym zagrożeniem dla niej samej - jej organy wewnętrzne mogły ulec deformacji i przestać działać.

Starsza córka Stacey cierpi na tę samą chorobę, co matka. Z kolei młodsza nie jest obciążona chorobą genetyczną powodującą karłowatość. Obecnie Stacey Herald jest w trzeciej ciąży.

Dziecko-żaba

Dziecko ważyło 2 kg, zmarło pół godziny po porodzie, po trwającej normalne 9 miesięcy ciąży. Miało ono schorzenie zwane anencefalią, defekt pnia mózgu, brak jego prawidłowego ukształtowania.

Mężczyzna z 13-calowym ogonem

ghrthjtyjtyjtyjty.JPG


Lekarze powiadają, że prawdziwe ogony są rzadkie. Jednak są one zlokalizowane na końcu kości ogonowej, podczas gdy u hindusa Orama Chandre ogon wyrasta z końca odcinka lędźwiowego.

Przypadek Orama wydaje się anomalią, odstępem od błędu genetycznego twierdzi wybitny chirurg, Dr B. Ramana. Społeczność medyczna postrzega ten przypadek jako rozszczepienie kręgosłupa.

Dziecko-cyklop

hhrtjytjtyj.JPG


W Indiach urodziło się dziecko z jednym okiem. Zostało zdiagnozowane z rzadkim zaburzeniem chromosomalnym znanym jako cyklopia. Dziewczynka urodziła się z pojedynczym okiem pośrodku czoła, bez nosa oraz z mózgiem uformowanym w pojedynczą półkulę. Przy takich deformacjach, cudem jest przeżycie kilku minut po narodzinach. Noworodek zmarł kilka dni po porodzie.

Największe dłonie na świecie

grggjj.jpg


Lui Hua cierpi na rzadkie schorzenie zwane makrodaktylią. Kiedy był hospitalizowany w lipcu 2007, jego lewy kciuk mierzył 10,2 cala a palec wskazujący prawie 12. 20-go lipca chirurdzy podjęli się 7-godzinnej operacji mającej na celu zredukowanie wielkości palców Lui. Lekarze usunęli 11 funtów ciała i kości podczas zabiegu. Zapisana jest już także druga operacja. Takie powiększenie kończyn może być spowodowane przez wiele czynników, najprawdopodobniejszy jest obrzęk limfatyczny.

Największe dłonie wśród kobiet ma Duangjai Samaksamarn.

ghtrhrthth.jpg


Stopy odwrócone do tyłu

hjtyjytkkkk.jpg


Wang Fang, 27-latka mieszkająca w Chongqing w Chinach, urodziła się ze stopami zwróconymi w drugą stronę. Nauczyła się żyć w takim stanie bez problemów a ostatnio odmówiła renty poprzez klasyfikację jako niepełnosprawna.

"Mogę biegać szybciej niż większość moich przyjaciół oraz mam stałą pracę jako kelnerka w rodzinnej restauracji. Nie ma powodu, aby uznawać mnie za niesprawną".
 
Część II

Dziecko z trzema ramionami

fgjhgjjyuk.JPG


Dwumiesięczny Liu Junjie z prowincji Anhui w Chinach urodził się z trzecim ramieniem w roku 2006. Lekarze szczęśliwie usunęli niezwykle rzadkie i dobrze wykształcone trzecie ramię, ale dziecko wymagało długoterminowej terapii fizycznej, aby odzyskać władzę w jednej z dwóch pozostałych rąk, która nie ma dłoni ani nie jest rozwinięta.

"Mamy nadzieję na wymianę informacji z lekarzami, którzy zajmowali się podobnymi przypadkami na świecie" mówi Chen, kierownik wydziału ortopedii w Dziecięcym Centrum Medycznym w Shanghai. "Jest to tak rzadkie, że nie mamy żadnych danych na których można by bazować".

Sutek na stopie


Na pewnym niezwykłym dokumencie napisane jest: "22-letnia kobieta poszukuje opieki medycznej dla schorzenia na podeszwowej części lewej stopy, formującej brodawkę z otoczką oraz włosami. Badania mikroskopowe wykazały mieszki włosowe oraz gruczoły potowe i łojowe. Tkanka tłuszczowa u podstawy. Znaleziska kliniczne i histopatologiczne były zgodne z diagnozą nadliczbowej tkanki piersiowej, znanej także jako pseudomamma. Z tego co wiemy, jest to pierwszy taki przypadek sutka na stopie".

Dziewczynka w dwoma twarzami

grhhrt.jpg


Rodzice hinduskiej dziewczynki urodzonej z dwoma twarzami twierdzą, że je i oddycha ona normalnie pomimo posiadania dodatkowej pary oczu, ust i dwóch nosów.

Miesięczna Lali jest pierwszym dzieckiem pracowników fabryki Vinoda Kumara i jego żony Sushmy. Spowodowała sensację, przyciągając tłumy ciekawskich i uważających ją za bóstwo w głęboko religijnej większości kraju.

Niezwykle unikalny przypadek Lali jest znany jako duplikacja czaszkotwarzowa, gdzie jedna głowa ma dwie twarze. Jej rysy twarzy są zduplikowane z wyjątkiem uszu, których ma dwoje.

"Ona pije mleko z jej dwóch ust, otwiera i zamyka wszystkie oczy naraz" mówi dyrektor szpitala w Saifi, Sabir Ali. "Prowadzi normalne życie bez trudności w oddychaniu". Nie widzi on potrzeby operacji.

"Jest karmiona przez jedne usta podczas gdy ssie kciuk drugimi. Używamy do karmienia tej buzi, która nie jest zajęta".

Lekarze mówią, że jest to ekstremalnie rzadki przypadek, dziewczynka ma dwie czaszki połączone ze sobą i rozdzielenie ich nie jest nawet brane pod uwagę. Dziecko musi być jednak zbadane pod kątem przyszłych komplikacji.

7-kilogramowy guz usunięty z twarzy dziewczynki

hytuuuu.jpg


Wietnamska dziewczynka nareszcie jest wolna od 7-kilogramowego guza na twarzy, po zabiegach trwających 12 godzin w Miami.

Guz Schwannoma zajął dolną połowę twarzy 15-letniej Lai Thi Dao. Rósł odkąd skończyła 3 lata, osiągnął wagę równą 1/3 masy jej ciała.

Lekarze twierdzą, że jest to największy do tej pory udokumentowany guz. Jego wzrost odciął nawet drogi oddechowe.

Słoniowe nogi

gftjtyjty.jpg


Zdesperowana młoda Chinka z rzadkim schorzeniem nóg, powodującym ich deformację i powiększenie marzy o normalnym życiu po przeprowadzeniu operacji w Tajwanie.

24-letnia Wang Cheng nie może pracować ani nawet nosić spodni z powodu swojej groteskowej i bolesnej słoniowacizny, z którą męczy się od szóstego roku życia, aż jej nogi zaczęły ważyć 50 kg.

Jej stan zmusił ją do pozostania w domu z ojcem sparaliżowanym po udarze i bezrobotną matką, po ukończeniu szkoły w prowincji Zhiangsu we wschodnich Chinach.

Jednakże, jej cierpienie ma się ku końcowi dzięki ofercie przeprowadzenia bezpłatnej chirurgii przez tajwańskiego specjalistę, który zmniejszy opuchliznę poprzez wycięcie części tkanki limfatycznej z jej nóg.

Doktor Hsu Wen-hsien, który przeprowadził 40 podobnych operacji, w tym 37 zakończonych sukcesem, wierzy, że może zredukować wielkość nóg Wang o 35 % natychmiastowo i o 50 % po rehabilitacji.

"Jest to bardzo prawdopodobne, że choroba zaczęła się od zwężenia żył, krew przepływała do naczyń limfatycznych powodując opuchliznę".

Zdjęcia Wang po operacji:



gjjdry.jpg


Ma 16 lat, a wygląda i zachowuje się jak niemowlę

kluiluilyrt.JPG


Brooke Greenberg z Baltimore ma 16 lat, a wygląda i zachowuje się jak kilkunastomiesięczne dziecko. Lekarze wciąż nie wiedzą, dlaczego dziewczynka się nie starzeje. Liczą, że jej przypadek pozwoli odkryć tajemnicę wiecznej młodości - pisze serwis ABC NEWS.

- Dlaczego moja córka nie rozwija się jak inne dzieci? - pyta ojciec Brooke. Lekarze nie potrafią mu na razie udzielić odpowiedzi. Ciało 16-letniej Brooke nie rozwija się tak samo jak jej rówieśniczek. Dziewczynka ma około 76 cm wzrostu, mleczne zęby, jest karmiona za pomocą sondy i wciąż jeździ w wózku dla niemowląt. Wiek kości Brooke lekarze oceniają na około 10 lat. Choć dziewczynka nie mówi, to rozpoznaje ludzi i uśmiecha się na widok swoich bliskich.

Brooke ma trzy siostry: 22-letnią Emily, 19-letnią Caitlin i 13-letnią Carly - wszystkie rozwijają się normalnie.

Lekarze są zafascynowani Brooke. Wśród wielu udokumentowanych przypadków dzieci, które nie rosną, Brooke jest unikalna. Jej przypadkiem interesowali się najlepsi specjaliści. Żaden z nich nie potrafił jednak na razie znaleźć odpowiedzi na pytanie dlaczego dziewczynka nie rośnie. - Nie udało nam się zdiagnozować żadnych chorób genetycznych czy nieprawidłowości w chromosomach, które pozwoliłyby wyjaśnić ten fenomen. Brooke wciąż jest dla nas zagadką - mówi Richard Walker z uniwersytetu medycznego na Florydzie.

W ciągu pierwszych sześciu lat swojego życia Brooke przeszła kilka poważnych zabiegów chirurgicznych. W wieku czterech lat na dwa tygodnie zapadła w śpiączkę. Lekarze zdiagnozowali u niej guza mózgu. Istniało niebezpieczeństwo, że dziewczynka umrze. Jednak po 14 dniach obudziła się, a guz zniknął. Lekarze nie potrafili tego wyjaśnić.

Dziewczynka dostawała też hormon wzrostu, ale w jej przypadku nic on nie zmienił. Nikt również nie potrafił wyjaśnić, co jest powodem braku starzenia. Dziewczynka wciąż wygląda i zachowuje się jak niemowlę.

Według lekarzy fenomen dziewczynki może być kluczem do rozwiązania zagadki długowieczności. - Jeśli uda nam się odnaleźć gen lub zbiór genów, które odpowiadają za starzenie, to być może w przyszłości będzie można manipulować tym procesem. Na razie brzmi to jak science-fiction, ale jeśli mamy rację, to Brooke może się okazać prawdziwym skarbem - twierdzą lekarze.

Brooke Greenberg - An eternal baby?? - 2005
Więcej info: LINK!

Ludzki magnetyzm



gfhfgjtytyj.JPG



Fokomelia

fokomelia1.jpg


To wada rozwojowa kończyn, polegająca na niedorozwoju lub braku kości długich z obecnością stóp lub dłoni połączonych bezpośrednio z tułowiem. Jest związana z nieprawidłowościami w trakcie ciąży, przyjmowaniem w jej trakcie pewnych leków lub rzadziej uwarunkowana genetycznie.

Amelia

Wada wrodzona polegająca na całkowitym braku kończyny lub kończyn. Może stanowić część zespołu wad wrodzonych lub występować jako wada izolowana, w części przypadków będąca wynikiem działania szkodliwych czynników na rozwijający się zarodek lub płód.

Hemimelia

Wada wrodzona polegająca na jednostronnym zaniku kończyny.

Sirenomelia

hfhtyjtyjtjtyjyt.JPG


rzadki zespół wad wrodzonych w którym dziecko rodzi się ze zrośniętymi nogami. Zazwyczaj kończy się nieuchronną śmiercią w ciągu jednego lub dwóch dni z powodu częstych skojarzonych z tą wadą innych nieprawidłowości, w tym zwykle nieprawidłowego rozwoju układu moczowego. Częstość zespołu szacuje się na 1:100.000 urodzeń.

Arhinia

Zaburzenie rozwojowe polegające na wrodzonym braku nosa. Jest to bardzo rzadka wada, opisano do tej pory około 20-30 przypadków. Częstość wady szacowana jest na mniej niż 1:100 000 żywych urodzeń. Jeszcze rzadsze są przypadki połowicznej arhinii.

Ksylofagia

Sposób odżywiania się naturalny dla termitów i niektórych chrząszczy, ale niekoniecznie dla ludzi. Polega bowiem na zjadaniu drewna. Ludzie z ksylofiagią z rozkoszą "pochłaniają" papier i ołówki. Ksylofagia bardzo często występuje wśród niemowląt i u nieco starszych dzieci. Jej występowanie w tak młodym wieku nie jest jeszcze tożsame z pojawieniem się problemów natury psychologicznej.

Hialofagia

Jest to wyjątkowo niebezpieczny sposób zaspokajania głodu. Osoby, które cierpią na to zaburzenie zjadają szkło. Zjadanie przedmiotów ze szkła często prowadzi do poważnych, zagrażających życiu powikłań. Zdarza się bowiem, że przełykany tłuczeń rozcina gardło, ściany żołądka i jelita. Mimo wszystko są na świecie osoby, które "zawodowo" zajmują się zjadaniem szkła, a ich spektakularne pokazy gromadzą setki albo tysiące widzów.

Koniofagia

Przypadłość charakterystyczna dla pacjentów z niedoborem żelaza. Osoby z koniofagią mają w zwyczaju sięgać po pył, piasek, a nawet kurz.

Mukofagia

Na tym zwyczaju przyłapywało już nawet znane osobistości świata polityki i sportu. Mukofiagia polega na zjadaniu wydzieliny z nosa. Zjadanie własnej wysuszonej wydzieliny nosowej postrzegane jest jak temat tabu. Jednak podczas jednego z badań, które przeprowadzono, przyznało się do tego 13 procent ankietowanych.

Litofagia

Osoby z litofagią wyznaczają sobie twarde reguły, jeśli chodzi o dietę. Głównym ich przysmakiem są kamienie i skały. U jednego z pacjentów, u którego stwierdzono litfofagię koniecznie było wykonanie kolonoskopii. Dopiero użycie odpowiedniego sprzętu pozwoliło pozbyć się kamieni zalegających w jelitach 41-letniego mężczyzny.

Trichofagia

Czerpanie przyjemności ze zjadania włosów. Zazwyczaj przeżuwane są wciąż jeszcze rosnące długie włosy, nie wyrwane, po czym są odgryzane i połykane. Osoby obciążone tą skłonnością często skarżą się na niestrawność i ostre bóle ze strony układu pokarmowego. Nic dziwnego, bo niestrawione włosy gromadzą się z reguły w przewodzie pokarmowym do czasu, aż zostanie podjęta medyczna interwencja.

Kautopireiofagia

W dobie wszechobecnych zapalniczek, ludzie z tą przypadłością mają utrudniony dostęp do pożywienia. Osoby z kautopireiofagią lubują się w wypalonych zapałkach. U osób z kautopireiofagią może wystąpić sytuacja zagrożenia życia. U jednego z takich pacjentów stwierdzono hiperkaliemię - stan, w którym występuje podwyższone stężenie potasu we krwi. W związku z tym konieczne było poddanie go dializie.

Autokanibalizm

To nawyk polegający na konsumpcji swojego własnego ciała. Osoby gustujące we własnej skórze, potrafią zjadać kawałek po kawałku kolejne części samych siebie. W historii spotykane były także przypadki, kiedy członkowie danej społeczności byli do tego zmuszani. Tak było m.in. z księżną węgierską Elżbietą Batory, która wymuszała podobne działania na swoich podwładnych. Odmianą autokanibalizmu jest autowampiryzm, czyli skłonność do wypijania swojej własnej krwi.

Nekrofagia

Jest to pojęcie oznaczające odżywianie się padliną. Zdarzały się podobno przypadki, kiedy osoby z taką skłonnością żywiły się ciałem będącym w fazie rozkładu.

Według dziewiętnastowiecznych źródeł, zwyczaj zjadania ludzkich zwłok funkcjonował wśród członków jednej z hinduskich sekt. Należące do niej osoby często zamieszkiwały cmentarze. Niektórzy przedstawiciele sekty Aghori uważają się za naukowców, którzy przez spożywanie ludzkich zwłok próbują odkryć, w jaki sposób jedna forma materii przetwarza się w drugą.

Zdaniem niektórych badaczy, praludzie potrafili rywalizować pomiędzy sobą w biegach długodystansowych, w których nagrodą była padlina. Mięso ze zwłok było przez nich pozyskiwane za pomocą narzędzi kamiennych.

Koprofagia

Zwyczaj polegający na zjadaniu kału. Powszechny jest wśród wielu gatunków zwierząt, natomiast u ludzi ten rodzaj odżywiania spotykany jest niezwykle rzadko. Koprofagia jest też bardzo niebezpieczna, bo wiąże się z ryzykiem zakażenia bakterią pałeczki okrężnicy czy chorobami, takimi jak polio czy grypa.

W niektórych kulturach uważa się jednak, że jedzenie odchodów ma walory zdrowotne. Spożywanie kału wielbłądów zalecali np. Beduini. Ich zdaniem w ten sposób leczyć można było czerwonkę. Z metody Beduinów ochoczo korzystali podobno niemieccy żołnierze podczas II wojny światowej, którzy potwierdzili jej skuteczność w walce z tą ostrą chorobą zakaźną.

Syndrom obcego akcentu

Cierpiący na ten zespół niewytłumaczalnie nabywają zdolności rozmowy w nierozpoznawalnym dialekcie. Zarejestrowanych zostało jedynie 60 przypadków.

Lekarze na początku bagatelizowali problem jako przypadłość psychiatryczną, ale w 2002 roku naukowcy z Oxfordu z Anglii zaobserwowali, że chorzy dzielą te same anomalie mózgowe, które prowadzą do piskliwości, przedłużania głosek i innych nieregularności.

Według Dziennika Neurolingwistyków, chorzy niekoniecznie muszą się zetknąć z przyswajanym akcentem - ich nowy głos nie jest, ściśle mówiąc, obcym akcentem, ale
zmianami w wymowie często posiadającymi łudzące podobieństwo do innych sposobów wymowy danych języków.

Kuru - śmiejąca się śmierć

Kuru jest w swojej rzadkości chorobą śmiertelną. Występuje jedynie w rejonie Nowej Gwinei, a dokładniej w plemieniu Fore żyjącym na wyżynach. Choroba ta może być rezultatem kanibalizmu - rytualnych praktyk, gdzie tkanki innych, a zwłaszcza mózg, są gotowane i zjadane. Chorzy powoli stają się niezdolni do jedzenia, chodzenia, a po około 6 -12 miesiącach umierają w śpiączce. Schorzenie charakteryzuje się histerycznymi napadami śmiechu. W latach 50-tych i 60-tych na Kuru zmarło ok. 1100 osób. Dzięki szeroko zakrojonej interwencji rządu w celu zakończenia kanibalizmu, Kuru zniknęło prawie całkowicie.

Syndrom kiwania

Syndrom kiwania jest mało znaną chorobą, która pojawiła się w Sudanie w latach 80-tych. Jest ona prawie zawsze śmiertelna, wyniszczająca fizycznie i umysłowo, dotyczy tylko małych dzieci. Obecnie występuje tylko w małym rejonie w południowym Sudanie.

Objawy są bardzo charakterystyczne. Wzrost chorego dziecka wydaje się kompletnie i trwale zatrzymany. Wstrzymany zostaje także rozwój mózgu, prowadząc do zacofania umysłowego. Kolejnym symptomem jest patologiczne kiwanie. Są to napady rozpoczynające się, kiedy ofiara je lub odczuwa zimno. Jeśli tylko zaistnieje któryś z tych warunków, chory rozpoczyna kiwanie.

Ataki są krótkie i zatrzymują się natychmiast, kiedy dziecko przestaje jeść lub ogrzeje się. Jednakże, ten symptom jest bardzo niezwykły, ofiary nie wydają się cierpieć na napady kiedy podawane jest nieznane jedzenie, np. słodycze. Ataki mogą być bardzo poważne i powodować upadki prowadzące do następnych kontuzji.

Nieznane są przyczyny tego schorzenia. Niektórzy wierzą, że jest ono spowodowane użyciem biologicznych i chemicznych broni w tym rejonie. Inną możliwą przyczyną jest zatrucie skażonymi roślinami i mięsem - podejrzewane jest mięso małpie. Ludzie tego regionu zjadali nasiona przeznaczone do sadzenia, pokryte chemikaliami. Kolejną teorią jest spowodowanie choroby przez pasożytniczego robaka, przenoszonego przez czarną muchę, która powoduje ślepotę rzeczną.

Fetus in fetu (płód w płodzie)

ftetert.jpg


Jest to wada rozwojowa, gdzie masa z tkanki formuje się wewnątrz ciała, przypominając płód. Istnieją dwie teorie na temat powstawania tego zjawiska. Pierwsza - masa rozwija się jako normalny płód, ale zostaje pochłonięta przez bliźniaka. Druga - masa jest silnie rozwiniętym potworniakiem (rodzaj nowotworu - dop. tł). Częstotliwość występowania fetus in fetu to około 1 na 500 000 żywych urodzeń.

Mikrocefalia

gertyyrtyy.jpg


hfgyjtyjkykuy.JPG


est to bardzo rzadkie schorzenie, zauważalne zaraz po urodzeniu, czasem nawet wcześniej, Występuje w częstotliwości 1 do 666 666 w Stanach Zjednoczonych. W mikrocefalii, mózg jest niezdolny do prawidłowego rozwoju, czasem w ogóle do wzrostu podczas pobytu dziecka w łonie. Głowa jest mniejsza niż u normalnego noworodka. Wiele osób wierzy, że choroba ta jest spowodowana ekspozycją na szkodliwe substancje podczas ciąży, kontakt z promieniowaniem lub problemy genetyczne. Zazwyczaj schorzenie to idzie w parze z zespołem Downa. Chorzy na mikrocefalię są zazwyczaj upośledzeni umysłowo, mogą cierpieć na nadaktywność, karłowatość, napady drgawek, zaburzenia równowagi, problemy z mową i poruszaniem się etc.

Zespół (syndrom) Robertsa

hfgjtyjytjtkuykuy.JPG


Syndrom Robertsa jest schorzeniem genetycznym charakteryzującym się anormalnościami twarzy i kończyn. Dotknięta osoba rośnie wolniej zarówno przed jak i po urodzeniu. U ponad połowy chorych występuje lekkie do poważnego upośledzenie umysłowe.

Dzieci z zespołem Robertsa rodzą się ze zniekształceniem wszystkich czterech kończyn. Mają skrócone kości (hipomelia), zwłaszcza kości przedramion i niższych partii nóg. W poważniejszych przypadkach, kończyny mogą być tak krótkie, że dłonie i stopy są zlokalizowane tuż przy tułowiu (fokomelia). Ludzie z tą chorobą mają również anormalne lub brakujące palce, zdeformowane stawy (przykurcze), najczęściej łokciowe i kolanowe. Modyfikacje kończyn są podobne na obu stronach ciała, ale ręce są zazwyczaj bardziej dotknięte od nóg.

Mutacje twarzy obejmują otwartą wargę (wargę rozszczepioną) z lub bez otwarcia z podniebieniu, niedorozwinięcie szczęki (mikrognatia), anormalności uszu, szerokie rozstawienie oczu (hiperteloryzm), opadanie dolnych kącików oczu, małe nozdrza, dziobowaty nos. Chorzy mogą mieć mały rozmiar głowy, w niektórych przypadkach nawet workowaty występ na przodzie. Dodatkowo, ludzie cierpiący na zespół Robertsa mogą doświadczać mutacji serca, nerek i genitaliów.

Noworodki w poważnymi formami zespołu Robertsa często rodzą się martwe lub umierają krótko po narodzeniu. Mniej dotknięte osoby mogą dożyć dorosłości. Syndrom Robertsa jest rzadki, opisanych zostało jedynie około 150 przypadków.

Choroba Fieldsów

hfgjtyjytkyukuyk.JPG


Choroba Fieldsów jest najrzadszą chorobą na świecie. Nazwana została po dwóch bliźniaczkach, Caterine i Kirstie Fields z Walii. Choroba nie ma medycznej nazwy, ale lekarze stwierdzili, że jest to choroba mięśniowo-nerwowa. Mięśnie powoli zanikają, co ogranicza ruchomość. Przypadłość dziewczynek była studiowana przez wielu lekarzy. Ponieważ jest ona tak rzadka, nie wiadomo co dalej nastąpi. Choroba ograniczyła życie bliźniaczek, przykuwając je do wózków i czyniąc proste czynności takie jak pisanie, trudnymi.

Polio

tyjtyjtyjhk.JPG


Po raz pierwszy rozpoznane w 1840, polio jest chorobą przenoszącą się z osoby na osobę, poprzez skażone pożywienie czy wodę. Większość przypadków polio nie objawia symptomów, do czasu gdy choroba jest wprowadzona do systemu krwioobiegu. Polio powoduje paraliż i osłabienie mięśni.

Rozprzestrzeniła się ona szeroko we wczesnych latach 90-tych, została wykorzeniona w 36 krajach. W 2002 Europa oświadczyła, że nie wystąpił żaden znany przypadek polio od czasu wprowadzenia szczepionki. Tylko w czterech krajach na świecie w roku 2006 występowało polio.

Ginekomastia

gergehh.jpg


Ginekomastia to powiększenie się sutka u mężczyzny, na skutek rozrostu tkanki gruczołowej, włóknistej i tłuszczowej. Gruczoł piersiowy ulega jednostronnemu lub obustronnemu powiększeniu, jest obrzmiały i może być bolesny. Ginekomastia spowodowana jest zaburzeniami hormonalnymi, najczęściej na skutek leczenia hormonalnego.

Seksomnia

Rzadko spotykana choroba nazywana także "zespołem Morfeusza". Osoby z seksomnią wykazują podczas snu wzmożoną aktywność seksualną. Zdarza się, że pacjenci tacy masturbują się podczas snu, nie pamiętając nic po przebudzeniu.

W 2005 r. miał miejsce przypadek uniewinnienia mężczyzny oskarżonego o próbę gwałtu. Okazało się, że mężczyzna miał seksomnię. Znany jest też przypadek 32-letniej Belle Floor, która bezwiednie masturbowała się w nocy. Kobieta założyła serwis internetowy za pośrednictwem którego kontaktuje się z innymi osobami z "syndromem Morfeusza".

Cystynoza

ghrthrjj.jpg


Jest to choroba genetyczna. Polega na uszkodzeniu systemu odpowiedzialnego za usuwanie nadmiaru aminokwasu zwanego cystyną. Charakterystycznym objawem pojawiającym się u chorych jest odkładanie się kryształków cystyny w komórkach, co może prowadzić do uszkadzania kolejnych narządów - nerek, tarczycy i oczu. Osoby chore na cystynozę żyją z reguły krócej. Brak leczenia schorzenia prowadzi do tego, że osoby cierpiące na cystynozę zamieniają się w kamień.

Niedawno prasa opisywała przypadek 5-letniej Lillie Sutcliffe, u której wykryto tę dziwną chorobę. 5-latka zmuszona jest do przyjmowania dużych ilości różnych lekarstw, które mają zapobiegać odkładaniu się kryształów. "Gdyby to nie było leczone, w końcu zamieniłaby się w kamień, ponieważ to atakuje wszystkie komórki." - opowiadała dziennikarzom Laura Milner - matka dziewczynki.

Albinizm (bielactwo)

grghrthhr.jpg
hrtrthhrth.jpg


Czyli brak pigmentu w skórze, tworach skórnych, włosach i tęczówce oka (czerwone oczy lub, rzadziej, niebieskawe). Osobnik posiadający tę cechę nosi miano albinosa. Prócz albinizmu właściwego (uogólnionego) występuje także albinizm lokalny (częściowy).

Albinosi mają bardzo jasną skórę, białe włosy, rzęsy i brwi. Dziecko z albinizmem rodzi się różowawe, co jest spowodowane prześwitywaniem naczyń krwionośnych. Oczy ludzi z albinizmem rzadko jednak bywają czerwonawe. Ludzkie oko jest stosunkowo duże, przez co często jest w stanie wyprodukować wystarczającą ilość pigmentu, by zapewnić sobie nieprzezroczystość i zabarwić się (najczęściej na kolor bladoniebieski). Jednakże zdarza się, że oczy osoby z albinizmem nie mają wystarczającej ilości pigmentu - tęczówka jest wtedy bezbarwna, przeświecają przez nią naczynia krwionośne, co nadaje oku czerwoną barwę.

Albinosi są bardzo wrażliwi na działanie promieni słonecznych (promienie UV), szybko reagują stanami zapalnymi skóry, łatwo występują pęcherze i zrogowacenia.

Argyria



hrthrthjj.jpg


Zespół objawów wywołany zażywaniem związków srebra. Głównym symptomem jest zmiana koloru skóry na niebieski lub niebiesko-szary. Przebarwienia mogą obejmować zarówno wybrane obszary skóry jak i całą jej powierzchnię. Stan ma charakter permanentny, jednak pozytywne efekty przy próbie przywrócenia naturalnego koloru skóry dają terapie laserowe.

Płód arlekina (łuska arlekinowa)

Płód arlekina to choroba skóry, najpoważniejsza forma wrodzonej rybiej łuski, charakteryzująca się zgrubieniem keratynowej warstwy ludzkiej skóry. U chorych, skóra zawiera masywne łuski o kształcie diamentu, zazwyczaj mające czerwonawy kolor. Dodatkowo, oczy, uszy i usta oraz inne dodatki mogą być anormalnie ścieśnione. Złuszczona keratyna bardzo ogranicza ruchy dziecka. Ponieważ skóra jest popękana w miejscach gdzie normalna powłoka marszczyłaby się, jest ona łatwo dostępna dla bakterii, skutkując w wysokim ryzyku infekcji.

Epidermolityczna hiperkeratoza

ghrthrththtrhrt.jpg


Jest rzadką chorobą skóry, dotykającą około 1 osobę na 250 000. Dotyczy ona zlepiania się włókien keratyny.

Po urodzeniu dziecko jest czerwone i ma kruchą warstwę skóry, która łatwo formuje pęcherze i rany. Takie zranienia mogą być spowodowane przez pieluszki lub nawet zwykłe dotknięcie. Rany muszą być pod dobrą opieką, ponieważ łatwo ulegają zakażeniom.

Stan skóry poprawia się po kilku tygodniach, występuje mnie pęcherzy. Po paru miesiącach skóra łuszczy się - jest to spowodowane hiperkeratozą. Istnieje szeroki zakres w stopniu i rozmiarach uszkodzeń skóry. W szczególności, u niektórych pacjentów występuje łuszczenie i pęcherze na dłoniach i podeszwach stóp, podczas gdy u innych nie. Zazwyczaj łuszczenie jest spotykane na reszcie ciała, często skoncentrowane wokół stawów.

Pęcherzyca paraneoplastyczna (PNP)

hfghjjjtjt.jpg


Istnieje wiele rodzai pęcherzyc, pęcherzyca paraneoplastyczna jest najrzadsza i najpoważniejsza z nich. PNP jest chorobą autoimmunologiczną, powodującą powstawanie pęcherzy. Keratynocyty, budujące naskórek oddzielają się od siebie, tworząc szczeliny. Rowki te zapełniają się martwymi komórkami, odpadkami i powodują infekcję. Zazwyczaj występują one na ustach, gardle, wargach, i innych przypadkowych miejscach na skórze. Choroba ta niesie ze sobą dużą śmiertelność, około 90 % diagnozowanych osób zmarło na sepsę, wady wielu organów lub raka w konsekwencji tej choroby.

Choroba Von Hippela-Lindau (VHL)

ghtrhtrht.jpg


VHL dotyka około 1 osoby na 35 000. Jest to rzadkie schorzenie genetyczne charakteryzujące się wzrostem guzów w różnych częściach ciała. Wiele z guzów wyrasta w centralnym systemie nerwowy i najczęściej są niegroźne, utworzone z naczyń krwionośnych. Medycznie znane jako hemangioblastomy, mogą pojawić się w siatkówce, mózgu i rdzeniu kręgowym.

Różne guzy tworzą się także na trzustce, nadnerczach i nerkach. Jeśli choroba jest nieleczona, powoduje udary, ataki serca i choroby układu krążenia.

Reaktywny artretyzm (ReA)

Reaktywny artretyzm jest chorobą autoimmunologiczną, która rozwija się w odpowiedzi na infekcję w innej części ciała. Objawy są podobne do innych stanów, takich jak reumatyzm. Symptomy zazwyczaj wliczają kombinację trzech pozornie niepowiązanych objawów - zapalny artretyzm większych stawów, stany zapalne oczu (zapalenie spojówek i błon) oraz zapalenie cewki moczowej. Symptomy mogą przemijać i powracać. Około 10 % pacjentów doznaje problemów z układem krążenia.

Mały odsetek chorych doświadcza także małych twardych guzków zwanych "keratoderma blennorrhagica" na podeszwach stóp, rzadziej na dłoniach i innych częściach ciała.

Nadrozciągliwość stawów

Typowymi objawami są syndrom nadruchliwości stawów i zbyt rozciągliwa skóra, skłonność do zwichnięć, pęknięć, złe leczenie się ran i siniaczenie. Chroniczne bóle stawów i kończyn również są powszechne, wielu chorych żyje z ciągłymi i mnogimi bólami. Pacjenci wykazują wiele niestabilności w mięśniach i mają problemy w prawidłowej stabilizacji ich stawów, powodując nieprawidłowe użycie mięśni, prowadzące do bólów. Ograniczenie funkcjonalne jest częste w tej grupie chorych, nie może ona uczestniczyć w bezpośrednich i energicznych sportach bez ryzyka kontuzji stawów.

Człowiek - drzewo przed i po operacjach

ffgergreh.jpeg


9 operacji było potrzebnych, by Indonezyjczyk zwany człowiekiem-drzewo mógł normalnie funkcjonować w codziennym życiu. Dede od lat cierpi na niespotykane schorzenie, w wyniku którego z jego rąk i nóg wyrastały potężne korzenie dziwnej narośli.

Po straszliwym wypadku żyje bez sporego kawałka głowy

ffgergereg.jpeg


Dwa lata temu Alan Hind brał udział w straszliwym wypadku. Podczas prac rozbiórkowych prowadzonych w jednym z budynków spadł z dachu doznając potwornych obrażeń. Teraz, po raz pierwszy od czasu tamtego incydentu, Hind opowiedział o okolicznościach tragedii.

W lutym 2008 r., 26-letni wtedy Alan pomagał w pracach rozbiórkowych dwóm starszym mężczyznom. Pochodzący z Lockerbie w Szkocji młodzieniec pracował bez żadnego przeszkolenia i balansował na dachu bez zabezpieczeń. W pewnym momencie Brytyjczyk zsunął się z dachu i runął na ziemię z wysokości blisko 8 metrów.

W wyniku upadku, spory fragment jego głowy uległ zmiażdżeniu. Mężczyzna doznał rozległych złamań czaszki; pogruchotana została także jego szczęka. Podczas diagnozowania Alana okazało się także, że nieodwracalne zmiany dotknęły jego mózgu. Jego fragmenty były tak uszkodzone, że konieczne było ich usunięcie. W związku z tym, że przerwany został też nerw wzrokowy, mężczyzna nie widzi dziś na jedno oko. - poinformował dziennik "Daily Mail".

Alan Hind przeszedł do dziś trzy skomplikowane operacje, a w miejscu sporego ubytku w jego głowie, lekarze wstawili tytanową płytkę. 28-latek najgorzej wspomina okres poprzedzający umieszczenie w jego głowie tytanowego materiału. Mężczyźnie przyszło bowiem dość długo czekać na specjalny implant. "To był przerażający czas. Tam nie było nic, co chroniłoby mój mózg, tylko skóra. Bałem się gdziekolwiek wyjść." - wspomina dziś Alan Hind. "Nie podobało mi się przebywanie w otoczeniu ludzi z obawy, że uderzą w moją głowę."

Brytyjczyk skarży się dziś na ostre bóle głowy. Cierpi też na zaniki pamięci.

Dwóch starszych mężczyzn, którzy zatrudnili do pracy przy rozbiórce człowieka bez żadnego doświadczenia w budownictwie, już stanęło przed sądem. 63-letni Eric Murray został uznany za winnego zatrudnienia mężczyzny, który nie posiadał żadnych zabezpieczeń i nie przeszedł szkolenia. Jego 65-letni brat Robert przyznał się zaś do naruszenia przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Sam Alan przestrzega dziś wszystkich, którzy dla pieniędzy narażają swoje zdrowie i życie, pracując w miejscach, gdzie naruszane są wszelkie standardy. "Jeśli to nie jest bezpieczne, nie jest tego warte." - powiedział mężczyzna.

Aby przeżyć musi jeść 60 posiłków dziennie

gghrthrthrthrh.jpeg


Większość z nas zjada od 3 do 5 posiłków dziennie. Ta dziewczyna, aby przeżyć, musi ich jeść ok. 60 w ciągu doby. Lizzie Velasquez cierpi na rzadką chorobę, która zmusza ją do posilania się co 15 minut. Pomimo tego, że je kilkadziesiąt razy dziennie, jej waga wynosi zaledwie 25 kilogramów.

Pochodząca z Austin w Teksasie kobieta przeszła dotąd setki badań, ale lekarze wciąż nie są pewni, co tak naprawdę jej dolega. Jej przypadek zafascynował specjalistów na całym świecie, którzy wypowiadając się na temat jej stanu, snują różne teorie. Profesor Abhimanyu Garg z University of Texas Southwestern Medical Center w Dallas sądzi, że Amerykanka cierpi na zespół wad wrodzonych określany jako Zespół Wiedemanna-Rautenstraucha. - poinformował dziennik "The Daily Telegraph". Powoduje on przyspieszenie procesu starzenia, utratę tłuszczu oraz degenerację tkanki. Na całym świecie żyje tylko kilka osób z Zespołem Wiedemanna-Rautenstraucha.

W związku z tym, że Lizzie Velasquez jest wychudzona do granic możliwości, wiele osób myśli, że jej stan spowodowany jest przez anoreksję. Mało kto wierzy, że 21-latka pochłania aż 60 posiłków dziennie. "Jem co 15-20 minut, by zachować energię." - zwierza się młoda kobieta. "Zjadam małe porcje chipsów, cukierków, czekolady, pizzy, kurczaka, ciasta, pączków, klusek, ciasteczek przez cały dzień, więc jestem bardzo zdenerwowana, kiedy ludzie oskarżają mnie o bycie anorektyczką."

Z wyliczeń wynika, że każdego dnia do organizmu Amerykanki dostarczanych jest od 6 do 8 tysięcy kalorii. Pomimo tego jej waga nigdy nie przekroczyła 27 kilogramów. "Ważę się regularnie i jeśli przybiorę na wadze nawet pół kilograma, jestem bardzo podekscytowana." - powiedziała 21-latka.

Jej problemy ze zdrowiem zaczęły się już w dniu urodzin. Velasquez przyszła na świat cztery tygodnie za wcześnie i ważyła zaledwie 1,19 kg. Szybko okazało się też, że w organizmie jej matki było zbyt mało płynu owodniowego zabezpieczającego płód. "Lekarze powiedzieli wtedy, że nie mają pojęcia jak udało się jej przetrwać." - przyznała jej matka

21-letnia kobieta napisała niedawno książkę na temat swoich doświadczeń. Publikacja pojawi się na półkach księgarń we wrześniu.

Złotolistna Katie

gdfhthrtjtyjytjty.JPG


Kobieta o imieniu Katie, żyjąca na Florydzie ma - można powiedzieć - niecodzienny problem dermatologiczny. Jej skóra łuszczy się, czasami odchodząc całymi płatami. To co jednak odróżnia jej przypadek od wszystkich innych to fakt, że te płaty (czasem płaty te są całkiem solidnych rozmiarów) przypominają listki złotej folii, którą używa się do pozłacania rozmaitych przedmiotów jak np. rzeźbyŚwiadków tego niezwykłego fenomenu jest bardzo wielu. Złote listki folii pojawiały się nagle bez żadnego ostrzeżenia na rękach a nawet na twarzy Katie. Niemalże tak samo szybko pojawili się sceptycy mówiący, że złota folia jest tylko sprytnym trickiem. Złota folia jednak pojawiała się bardzo często w rozmaitych sytuacjach i okolicznościach - niekoniecznie sprzyjających zdobywaniu popularności, sławy czy pieniedzy. Jest to zawsze akt nieoczekiwany i spontaniczny. Na dodatek zlotolistna folia wcale nie znika ani się nie rozsypuje. Można ją zbierać, przechowywać i dzięki temu analizować.

Gwoli ścisłości złota folia nie okazała się być jednak prawdziwym złotem a... mosiądzem (!!!) (80% miedzi i 20% cynku). Nie zmienia to jednak faktu, że całe to zjawisko i sposób w jaki zachodzi jest absolutnie niezwykłe. Kobieta przeszła szereg badań lekarskich i nic nie wskazuje na to, że ma jakiś problem zdrowotny. W jej krwi nie znaleziono podwyższonego poziomu metali. Z kolei ilość miedzi i cynku jaka pojawia się na jej skórze jest tak wielka, że nie ulega wątpliwości, że dla zwykłego człowieka byłaby to dawka śmiertelna. Czasem taki szlagmetal (jak czasem nazywa się metalową folię) pojawia się w warstwach o grubości jednego mikrona. Niektóre jej płaty miały rozmiary 13 x 18 cm.. Pojawiają sie nie tylko na jej ciele, ale także czasem na jej ubraniach a nawet na przedmiotach będących w tym samym co ona pomieszczeniu. W ramach doświadczeń hermetycznie zamknięto kilka przedmiotów w szklanych pojemnikach, ale złotolistne płaty pojawiły się na nich mimo wszystko.

Katie nie potrafi jednak kontrolować całego procesu i powstaje on zupełnie spontanicznie, bez wyraźnego powodu. Ona sama uważa, że wszystko to dzieje sie przez.... Nostradamusa, którego obecność nieustannie odczuwa obok siebie. Kate jest też znakomitym medium i jej paranormalne zdolności wykorzystuje policja do rozwiązywania kryminalnych zagadek. Któregoś dnia z jednego z bogatych domów na Florydzie skradziono pierścionek o wartości 200 tys. dolarów. Detektyw, który prowadził całą sprawę postanowił sprawdzić paranormalne właściwości Katie. Wziął ją ze sobą do policyjnego auta i zawiózł w miejsce gdzie stał dom w którym dokonano kradzieży, ale nie pokazał jej, który to dom. Katie jednak wskazała go bezbłędnie, wskazała również pomieszczenie z którego skradziono pierścionek i dokładnie opisała osoby, które to zrobiły. Sprawcami okazały sie być trzy kobiety, rodzina właścicieli domu. Detektyw był zdumiony obrotem sprawy. kiedy wracali wspólnie na posterunek, Katie kazała mu się natychmiast zatrzymać. Wysiadała z samochodu i powiedziała, że czuje marihuanę i słyszy łoskot przelatujących helikopterów. Policjant był zbity z pantałyku bo dookoła była tylko pusta plaża. Katie podała jeszcze datę, która wypadała za dwa tygodnie, którą detektyw skrzętnie zapisał w notesie. Dwa tygodnie później w miejscu wskazanym przez Katie morze wyrzuciło na plażę 25 potężnych bel marihuany. Policja otoczyła cały teren, który przeczesywały helikoptery...
Kate jest też praktycznie analfabetką, bo ukończyła zaledwie pierwszą klasę szkoły podstawowej. Nie potrafi czytać ani napisać choćby jednego poprawnego zdania. Jednak przy pomocy kogoś, dyktuje z pamięci całe centurie Nostradamusa w łacinie i starofrancuskim tak, jakby wielki jasnowidz siedział w jej głowie i recytował jej cały swój tekst.

Pojawianie się złotych płatków na ciele Katie jest zjawiskiem nieregularnym. Czasem dzieje sie tak kilka razy dziennie a czasem mijają miesiące i nie dzieje się nic niezwykłego. Zjawisko to próbował wyjaśnić prof. University Of Massachussets - Stephen Braude. Uważa on, że pojawianie się złotych listków ma związek z innym paranormalnym zjawiskiem znanym jako poltergeist. Poltergeist dotyczy w większości przypadków młodych ludzi, którzy nie są w stanie pozbyć się stresu i zaczynają widzieć i słyszeć najrozmaitsze stworzenia, cienie, zarysy postaci w ogniu, odgłosy w rozmaitych częściach pomieszczenia w którym się przebywa. W ich obecności nawet niektóre przedmioty zmieniają swoje miejsce lub pojawiają się mimo , że nigdy ich tam wcześniej nie było. Być może podobnie reaguje Katie, która przez lata żyła w małżeńskim stresie, i reaguje na niego podobnie jak w zjawisku poltergeist. Obaj mężowie których miała byli niezrównoważonymi i podejrzanymi osobnikami. Któregoś dnia w domu Katie pojawił się zupełnie nieoczekiwanie... zestaw noży. Zdumiona znaleziskiem pokazała je mężowi, który skrzywił się tylko na ich widok, mówiąc, że jeśli nie są to pieniądze to jej właściwości nie są nic warte. Dwa dni później na ciele Katie zaczęły się pojawiać złote płatki. Być może taka była reakcja jej organizmu bo bardzo chciała zrealizować pragnienie jej męża. Jednak to, co pojawiało się na jej skórze okazało się być złotem głupców. czy kandelabry w pałacu prezydenckim.

Londyn: czarnoskórzy rodzice, białe dziecko

W londyńskim szpitalu doszło do sensacyjnych narodzin. Czarnoskórzy rodzice doczekali się kolejnego dziecka, jednak ku ich zdziwieniu jest ono... białe. Nowo narodzona Nmachi Ihegboro zadziwiła lekarzy, którzy stwierdzili, że na pewno nie jest ona albinoską - podaje brytyjski portal "The Sun".

Ojciec dziewczynki, 44-letni Ben, pracujący jako doradca obsługi klienta, przyznał - oboje po urodzeniu tylko usiedliśmy i wpatrywaliśmy się w nią. Angela, 35-letnia matka dziewczynki, mieszkanka południowego Londynu, rozpromieniona powiedziała: "Ona jest piękna - to cudowne dziecko". Ben był niesamowicie wstrząśnięty, kiedy Nmachi się urodziła. Nawet żartował - Czy ona na pewno jest moja?

Starsze rodzeństwo dziewczynki określiło ją mianem "małego cudu". W Nigerii, ojczyźnie niebieskookiej blondynki, której imię oznacza "Piękno Boga", panuje zaskoczenie. Ani Ben, ani jego żona, nie posiadają żadnych korzeni rasy mieszanej. Lekarze w Szpitalu Królowej Mary w Sidcup - gdzie Angela urodziła - powiedzieli rodzicom, że Nmachi zdecydowanie nie jest albinoską.

Ben, który przybył do Wielkiej Brytanii z żoną pięć lat temu i pracuje w South Eastern Trains, stwierdził: "Ona nie wygląda jak albinoska. Nie tak jak te dzieci, które widziałem w Nigerii czy w książkach. Po prostu wygląda jak zdrowe dziecko białych". Profesor Bryan Sykes, dyrektor wydziału Genetyki Człowieka na Uniwersytecie w Oxfordzie i czołowy ekspert w Wielkiej Brytanii, określił wczorajsze narodziny jako "nadzwyczajne".

- W mieszanych rasach ludzi skóra dziecka może przybierać lżejszy odcień. Jest prawdopodobne, że będzie ona zaskakująco różnić się od skóry rodziców - powiedział. - To może być przypadek, w którym występuje wiele genetycznych mieszanek, jak w populacji afro karaibskiej - dodał.

Niesamowite urodzenie ma miejsce pięć lat po tym jak Brytyjka Kylie Hodgson została mamą bliźniaków. Jedno dziecko było białe, drugie czarne. Ojciec małej Nmachi podsumowuje: "Oczywiście, że jesteśmy zaskoczeni i chcemy wiedzieć, jak to się stało. Rozumiemy jednak, że życie często nas zadziwia". Szpital, w którym dziewczynka przyszła na świat, wydał oświadczenie, w którym pogratulował Angeli i jej rodzinie narodzin córeczki.
 
Fibrodysplasia Ossificans Progressiva (FOP) - dzięki dokładnie o to chodziło. Szkielet robił niesamowite wrażenie. Ale jestem w szoku że to takie "popularne"

Fibrodysplasia-Ossificans-Progressiva-Images.jpg
 
Szczerze mówiąc, patologi jest coraz więcej. Ludzie jedzą syf, charują jak woły nie odpoczywają i ich dzieci rodzą się takie właśnie jak przykłady wyrzej
 
Back
Top